Dag 1

Welkom

Welkom terug zeggen ze als je instapt in het vliegtuig, je krijgt het te horen als de stewardessen je begroeten. Welkom terug, zo voelt het ook als je op Schiphol loopt. Vreemd dat nog steeds wel, bijna iedereen met mondkapjes op, maar ook heel veel mensen uit het verre oosten met hele pakken aan. Witte pakken met mondkapjes, beschermbrillen en spatschermen er nog voor. Vorig jaar naar Portugal was het stiller op Schiphol, veel stiller, maar ook nu zijn er veel winkels en horeca nog steeds gesloten. Het aantal mensen is wel toegenomen ten opzichte van vorig jaar, maar nog steeds is het rustig. We stappen in en direct zijn wij alle administratieve handelingen van gisteren vergeten. Het is het nu al waard geweest. Ik kijk naar buiten door het raam en ik zie dat het regent, ik lach, wij vliegen de zon tegemoet.

Lekker dwars

De vlucht verloopt soepel we eten wat, we drinken wat, we luisteren naar het gejank van een aantal baby's aan boord, kijken wat naar films en dommelen een paar keer in slaap. Na 8100 km en negen uur en vijftien minuten vliegen landen we op Hato airport op Curaçao. Nadat er twee keer is omgeroepen dat we vanwege de huidige maatregelen een anders soort uitstap procedure moet volgen, namelijk rij voor rij, vooraan beginnend, en dan als de eerste voor je weg is gaat de volgende rij. Zo gezegd, zo natuurlijk niet gedaan. Het vliegtuig staat stil en je snapt het natuurlijk al, alleen de fam Sminia blijft netjes zitten. Als door wespen gestoken staat iedereen als volleerde bagage medewerkers van de KLM de koffers uit de bagage bakken te trekken. Waarvan sommige met hun mondkapje op hun kin. Vol verbazing sla ik dit gaande. Als uiteindelijk de meeste passagiers het zinkende schip, want zo lijkt het, hebben verlaten staan wij op en lopen wij heel relaxed door het gangpad richting de uitgang. Als wij aansluiten in de rij van de paspoortcontrole staan wij net achter die zelfde paniekzaaiers. Een tien met griffel krijgen wij voor onze prima op orde administratie van de douanebeambte en mogen onze weg vervolgen richting de bagageband. Onderwijl zoek ik direct naar die zelfde passagiers welke de bakken stonden leeg te trekken, zodat ze wellicht voor mij onze tassen van de band konden trekken. Helaas voor hun was ik ze voor en liepen wij via de douane mevrouw, welke ons na vragen een mooie stempel in ons paspoort gaf, eerder naar buiten om naar de shuttle voor de huurauto te lopen. Via Whatsapp had ik al contact gehad en binnen een minuut stond er een auto met chauffeur voor ons klaar. Twee minuten later stapten we bij het verhuurbedrijf uit en weer twee minuten later konden we met dezelfde huurauto onze weg gaan vervolgen naar ons hotel/huisje. De huurauto zat overigens bij de prijs van ons hotel in, vandaar dat het zo snel ging. 

Wauw

Twintig minuten rijden is het naar ons onderkomen voor zes nachten. Met een oprijlaan van twee kilometer is het een aardig park. Aangekomen bij de slagboom worden we alleraardigst begroet door de portier en wijst ons de weg. Bij de receptie worden we wederom alleraardigst begroet om daarna onder haar supervisie naar het huisje gebracht te worden. Ons onderkomen bestaat uit twee slaapkamers, los van elkaar, elk met een eigen deur en een eigen badkamer. Deze zijn te bereiken vanuit een overdekte, maar wel vrij toegankelijke huiskamer, welke voorzien is met een keuken. De keuken is tevens voorzien van een rolluik zodat als je er niet bent deze kan afsluiten. Zal morgen wel een foto maken. Het is inmiddels 16.00 hier en we willen uiteraard nog even snorkelen. We kieperen de, zo vakkundig gevulde, backpacks om op het bed om zo direct bij onze zwembroek, snorkelmaskers, zwemvliezen en zonnebrand te kunnen. Na ons te hebben omgekleed en ingesmeerd te zijn lopen we direct naar de zee. Het water is heerlijk en we snorkelen alsof ons leven er vanaf hangt. We zien zelfs een waterslang. Brrrrrr. Op deze plek voor ons hotel is er veel zand, maar waardoor er hier niet heel veel te zien is. Wat rotsen wat koraal, maar onder de indruk ben ik niet. Wellicht vinden we deze week nog wel wat mooiere plekken. Na een half uurtje hebben we het al even gezien en zetelen ons neer op een bedje. Nog even van de zon genieten voordat hij onder gaat. We moeten ook nog wat boodschappen doen, dus hij moet wel even opschieten. We kijken op google even naar de dichtstbijzijnde grote supermarkt, maar zien dat ze hier nog openingstijden uit het jaar 1999 hanteren. 19.30 of 20.00 gaan ze dicht. Het is nu 18.30. snel de snorkelspullen aan de kant en droge kleren aan. We stappen in de auto en rijden richting Willemstad. Deze supermarkt is tot 20.00 open. Het is net alsof we in een combinatie van supermarkten uit Nederland lopen. Producten van gwoon samen met Jumbo producten naast elkaar. Zelfs de Twentse kruidentuin van Johma komt voorbij. We kopen onze nodige spulletjes en rijden weer terug. Het is een klein half uurtje rijden. Terug aangekomen bij ons huisje, eten we en drinken we wat. We praten wat na over de dag en komen tot de conclusie dat we hier heerlijk zitten en dat tot nu toe de mensen op Curaçao super vriendelijk zijn. We zetten voor de vorm nog een bakkie koffie, maar heel langzaam voel je dat de man met de hamer flink op je in aan het slaan is. Chloë vraagt hoelang we nu wakker zijn. We waren Nederlandse tijd om 5.00 wakker. Het is nu Curaçaose tijd 21.30 dat betekent dat het in Nederland 3.30 is. We zijn dus nu 22 en half uur wakker. Tijd om naar bed te gaan en morgen weer fris op te staan. Welterusten. 

Morgen ga ik me best doen om hem voor jullie wel voor de koffie af te hebben, maar deze keer lukte dat echt niet meer.