Dag 10

Ik kwam zojuist aan in Bahorok op mijn ‘Sumatra‘ reis. Check het volledige verhaal op https://www.polarsteps.com/mikesminia/4952209-sumatra/40250040-bahorok?s=23b7c3af-1e0e-4ef1-9a69-f9de2c774d01

Dag 10

0.007

Vandaag gaat het gebeuren, gaan we hem/haar zien of niet? We worden wakker om 6.30 we hebben alledrie verrassend goed geslapen, ondanks de aapjes die op het dak heen en weer rennen. Alles moet hier dicht blijven anders kunnen de apen het jatten. We gaan er om 7.00 uit en maken de rest van de tassen in orde. We hebben maar twee rugzakken ter beschikking die we mee kunnen nemen, waar alles wat we nodig hebben in moet. We gaan als bijna alles er in zit is even ontbijten. We krijgen verrassend een gebakken ei met brood. Als het ontbijt er in zit brengen de was weg, zodat het weer schoon is als we over drie dagen terug komen, als we terug komen, maar dan heb ik de kleren toch niet meer nodig. Het schijnt dat de Sumatraanse tijger hier wel voorkomt en niet alleen in het zuiden van Sumatra. We gaan dus niet alleen op zoek naar de oerang oetan, maar ook naar de tijger, alleen is die kans nihil. Om 8.45 brengen we onze bagage naar de receptie die er de komende drie dagen, voor ons, op gaan passen. Als we dat hebben gedaan neemt Andy ons mee richting de jungle. We gaan de grote brug over de rivier over en stappen het oerwoud in. In de volksmond zeggen ze dat hier in Bukit Lawang tamme oerang oetans zitten, maar dit is niet waar. De oerang oetans die hier zitten zijn semi wild en gewoon wild. Semi wild zijn de oeran oetans die vroeger in een kooi bij mensen thuis werden gehouden. De regering heeft dat al jaren geleden strafbaar gemaakt en via een opvanghuis zijn deze oerang oetans weer uitgezet in het Gunung leuser national park waar Bukit Lawang onderdeel van is. Het gehele Gunung leuser park is één miljoen hectare groot en strekt zich uit van Berastagi tot aan Banda Aceh helemaal in het noorden van Sumatra. In deze één miljoen hectare leven dus nog maar 7000 oerang oetans. Dat betekent dus dat de kans dat we een oerang oetan kunnen zien klein is. Er zit dus per hectare 0,007 oerang oetan in het park. Als we de jungle in lopen komen we nog andere gasten tegen die een drie uurs trekking doen. Ze hebben, en wij dus ook, enorm veel mazzel want na 100 meter zit er een oerang oetan met een baby. We lopen er ook heen en ik kom er pas nu achter hoe lastig het is om ze überhaupt te zien, ondanks hun redelijk opvallende kleur. Zien is dus één ding, maar fotograferen een tweede. Ze zitten in de bomen dus moet altijd naar boven fotograferen tegen het licht in. Dat is dus jammer. Als ik een paar onduidelijke foto's heb gaan we weer verder. We hebben de nu een oerang oetan met een baby gezien. De kans dat we dus nu nog een oerang oetan zullen zien moet dus bij a onmogelijk zijn als je de berekeningen moet geloven. We trekken verder de jungle in en worden alweer snel verast door de Thomas Leaf monkey. Een klein aapje, oooh ik mag geen aap zeggen, want ze hebben een staart en dan is het monkey. Apen hebben geen staart. De Thomas Leaf monkey is een klein schattige monkey met een kuif op zijn hoofd die alleen hier op Sumatra voorkomt. We maken wat foto's en gaan verder op weg. Je merkt dat het nu wat rustiger word met andere toeristen. Er zijn er niet veel, maar er lopen wel wat lokale toeristen rond die in Medan wonen of uit andere delen van Indonesië komen. Deze doen een drie uurs of een halve dag trekking. Als we twee uurtjes hebben gelopen stoppen we voor een fruit break. Er word een plastic kleed op de grond gelegd en er worden allerlei soorten fruit uit de rugzak getoverd. Het word waar wij bij zitten vers gesneden en na tien minuten kunnen we onze te goed doen aan bananen, meloen, mandarijnen, en passievrucht. 

Dora

Na een half uurtje gaan we weer verder. We gaan nu echt een beetje van het pad af. Voor Andy zijn wij na covid weer de eerste toeristen waar hij een trekking met een overnachting mee gaat doen. Vandaar ook dat de smalle paden waar ze normaal overheen liepen nu redelijk dicht gegroeid zijn. Wij maken dus weer een nieuw pad. Ik heb nog niet verteld dat Andy niet de enige is die met ons mee gaat. Het is echt een hele expeditie. Andy loopt voorop dan ik, Chloë, Brenda en de rij word gesloten door Wolli, onze tweede gids. Dan hebben we nog een kok, maar deze neemt een korte route, met al het eten, rechtstreeks naar het eerste overnachtings kamp. Die zien we dus pas als we aankomen in het kamp. Nu gaan we eerst even een stukje klimmen. Brenda heeft na haar drie vakanties met rugpijn geïnvesteerd in een speciale rug fysiotherapeut en een sportschool, hierdoor hoopte ze dan wanneer ze nu een vakantie zou hebben dat ze haar rugklachten zouden kunnen opvangen. Voorlopig met succes. Ze heeft deze vakantie nog geen enkele keer last gehad van haar rug, ondanks we al aardig wat dingen hebben gedaan die haar rug aardig hebben belast. We gaan aan een klim beginnen, en met klim bedoel ik niet het stappen omhoog waardoor je ademhaling omhoog gaat en je voelt dat je echt bovenbeen spieren hebt, nee dat doe we de hele tijd al. Ik bedoel een klim waar je handen en voeten bij nodig hebt. Waar je boomstronken nodig hebt om jezelf aan kan optrekken. Als we een lekker stukje geklauterd hebben stopt Wolli, onze achterste gids. Hij houd zijn wijsvinger rechtomhoog tegen zijn lippen. Het universele teken dat je gewoon je bek moet houden. Hij loopt een stukje de ander kant op en wenkt ons na een minuut. Andy loopt voorop en zoekt een route door de struiken. Als we na een meter of 20 oog in oog staan met een mannetjes oerang oetan. Hij zit in een boom en doet een dutje. Wij staan halverwege een verhoging en staan dus bijna op gelijke hoogte met de grote man. De afstand tussen hem en ons is ongeveer vijf meter. Het is een enorm gevaarte die hier gewoon tussen de bomen een dutje doet. Vijf keer sterker dan ons mensen en een sterkere beet dan een leeuw. De oerang oetan vinden is één, maar dan ook nog een mannetje is bijna onmogelijk. Van de 7000 oerang oetans die hier leven zijn en 70% vrouw en 30% dus man. Ik bedoel hoeveel mazzel kan je hebben. Ik maak foto's aan één stuk door en als hij zelfs een keer zijn gezicht laat zien heb ik mijns inziens een echt unieke foto. Na ongeveer een half uur bij hem gestaan te hebben gaan we weer verder. We klimmen en klauteren verder en als we zelfs op een stuk komen dat onondringbaar is, moeten we echt weer terug. Na drie jaar geen toeristen is alles weer dichtgegroeid. Als we na een flinke klim ergens op een klein plateau uitkomen gaan we lunchen. We gaan zitten op de grond en genieten van het uitzicht. Achter ons zijn Andy en Wolli  bezig de lunch uit hun magische rugzakken van Dora aan het toveren. Als we vijf minuten zitten krijgen we alledrie een groot stuk vetvrij papier met daarin een palmblad gevuld met nasi goreng, een gebakken ei en een stuk gefrituurde kip erin. Zelfs de sambal in een zakje ontbreekt niet. Het is echt bijna ongelooflijk en daarbij is het ook nog echt vurukkuluk. Ik weet dat het woord fout is maar hij klinkt zo leuk. Tijdens het eten krijgen we nog visite van twee kleine landschildpadden die zich te goed doen aan de restjes komkommer en tomaat. Na een uurtje chillen gaan we weer verder. 

Yoga matjes

Ook nu gaat de weg weer omhoog. Omhoog is voor mij makkelijker dan naar beneden dus heel erg vind ik het niet. Chloë vindt naar beneden makkelijker en Bren maakt het niet uit. We eindigen straks om een uur of drie/vier bij ons kamp aan de rivier. We zitten nu echt heel hoog en stijgen nog steeds. We moeten straks dus echt nog een heel eind naar beneden. Het is inmiddels al na twee uur en hebben geen dieren meer gezien. Mijn boven benen beginnen moe te raken en daardoor moet ik gaan opletten als we naar beneden gaan. Mijn voeten worden moe en we merken dat we er nu wel klaar mee zijn. Chloë daarin tegen loopt super goed en heeft eigenlijk nergens last van. Wij zijn nu al trots op haar. Eindelijk beginnen we aan de afdaling. Minder steil dan verwacht, maar wel met wat gladde stukken en grote stappen. Gelukkig kunnen we ons aan de bonen vast houden. Één keer glijd Brenda uit en valt in slow motion achterover tegen de berg aan. Ze heeft zich niet bezeerd en kan gewoon weer verder. Om 15.30 komen we aan in ons kamp aan de rivier. Het is hier prachtig. Onze kok Arie staat ons op te wachten en heet ons welkom. We zijn nu met zijn zessen. We inspecteren ons slaap vertrek. Het is een grote zwarte tent met daarin een hele grote berg stenen met een zeil eroverheen gespannen met daarop drie matrasjes en een klamboe erboven. Op de matrasjes liggen slaapzakken en daar moet je het mee doen. Op een stukje grond bij de rivier hebben ze ook een stuk zeik neergelegd en daaroverheen drie yoga matjes. Nu heb ik niet de illusie dat we hier yoga gaan doen, dus dit word onze eettafel. Hier gaan we zitten en chillen. We trekken onze zwembroek aan en wandelen even de rivier in. De rivier is ondiep en ligt vol met stenen. In de rivier zijn twee varanen eten aan het zoeken. Ze zijn ongeveer anderhalve meter, naar zijn ongevaarlijk en banger voor ons dan wij voor hun hoeven te zijn. Zodra wij het water instappen zwemmen ze snel weg. We spoelen ons even lekker af, want ik denk dat ik nog nooit zo veel gezweet heb als vandaag. Mijn T-shirt en broek zijn doorweekt. Als we even lekker gepoedeld hebben gaan we even koffie en thee drinken. Arie heeft dit voor ons gemaakt in zijn geïmproviseerde keuken. Het is geweldig om te zien dat hij op open vuur ons eten gaat maken. Hij heeft twee vuurtjes gemaakt met hout en met drie stenen een plateau waar hij de pannen en wok op kan zetten. 

Firefly

Het is rond 17.00 als hij echt begint te koken. Hij kookt rijst bakt kip enz enz. Het is echt tof om te zien hoe hij dat doet. Als we ongeveer om een uur of zeven worden gevraagd te gaan zitten worden er kaarsjes neergezet en komen de borden en het eten op tafel. Arie die met een korte weg hier naar toe is gelopen in ongeveer vier uur, had dit allemaal mee. Als we zitten word het eten in allerlei bakken opgediend. We gaan rijst eten met daarbij on the side, groene curry groenten, kip rendang, pittige tofu, sambal gemaakt van ansjovis en kroepoek. Het is echt bizar wat Arie gewoon hier even op de yoga matjes toverd. We eten gezellig met z'n zessen, maar krijgen het niet op. Na het eten krijgen we als toetje nog een ananas en daarna nog koffie en thee. Tijdens de koffie krijgen we te maken met vuurvliegjes boven het water zien we af en toe een lichtje aanflitsen. Dit zijn vuurvliegjes echt gaaf om te zien. Het leukste is zelfs als Chloë er één op haar T-shirt krijgt. Wat komt daar een licht vanaf, ondanks dat ze zo groot zijn als een mier. Als alles is opgeruimd geeft Andy nog een avondvullend programma met raadsels met luciferstokjes. Je weet wel van die raadsels die te simpel zijn om te bedenken, maar te ingewikkeld om op te lossen. Nadat ik met die lucifers het hele kamp wilde platbranden van frustratie was ik er klaar mee. Hij haalde de lucifers weg en zei, we gaan morgen verder. Grrrrrr. Andy gaf toen als een volleerde Hans Kazan nog even een gochelshow met kaarten weg. Het was rond 22.30 toen we er wel een beetje klaar mee waren en naar ons matje vertrokken. In onze tent deed ik de zaklamp aan en deze scheen recht op een spin, en niet zo'n huis tuin en keuken spin waar ik normaal al voor weg ren en Brenda roep, nee dit was gewoon een jungle spin met ogen die je volgen en tanden die je dood kunnen bijten. De rillingen lopen over mijn rug en ik riep toch Andy maar even. Arie kwam vervolgens met twee borden en pakte hem door hem er tussen te vangen. Nadat de spin weg was kropen we in onze klamboe en gingen we proberen de slaap te vatten.