Dag 11

 Solitair

Vandaag een flinke rit voor de boeg. 340 kilometer naar Swakopmund, een voor het oog Duitse stad. Dit komt, omdat het vroeger een Duitse kolonie is geweest, maar eerst ontbijten. Na het ontbijt rijden we richting Solitair. Een plaatsje, of liever gezegt een tankstation en een bakkerij, in de middle of nowhere. Daar aangekomen zie ik al direct herkenningspunten uit het boek van Ton van der Lee. Echt leuk om een boek zo levendig te zien worden. We moeten natuurlijk eerst even tanken en toileteren. Daarna lopen we naar de bakkerij om appeltaart te bestellen. Deze schijnt wereld beroemd te zijn. Bij de toonbank worden wij in verleiding gebracht door nog veel meer lekkernijen dan alleen appeltaart. We bestellen dus koffie met appeltaart en om mee te nemen één of andere dubbele sprits voor Chloë, een groot ding wat lijkt op een stuk kerstbrood met blauwe bessen en een kaneel rol voor mij. Wij zullen tijdens deze rit niet in slaap vallen, want aan suiker hebben we geen gebrek. We vervolgen onze weg, na wat filmpjes en foto's. Vergeet de filmpjes niet hé. Ik heb er weer één opgezet. Niet lachen aub. 

Slechte weg

De weg naar Swakopmund is niet de beste weg. Het is alleen maar gravel en veel stukken wasbord, of eigenlijk heel veel stukken wasbord. We rijden voornamelijk door natuurparken waar ze nadrukkelijk vragen niet te plassen onderweg, maar ik kan je vertellen dat dat heel moeilijk is na 3 koppen koffie, een halve liter water en 100 kilometer wasbord. Ja dan moet je toch echt hoor. Jammer dan.
70 tot 80 kilometer per uur rij je gemiddeld over het wasbord en dan word je gewoon nog ingehaald door lokale bussen met toeristen. Echt onverantwoord, tenminste dat denken wij, die chauffeur rijd het waarschijnlijk elke week en denkt van niet. Onderweg zijn wij tot de ontdekking gekomen dat wij wel heel erg veel wauw en ooooh wat mooi zeggen. Het is echt ongelooflijk wat een verscheidenheid aan landschappen Namibië te bieden heeft en dan zijn we nog niet eens op de helft. Wat wel even het vermelden waard is dat, onze dochter Chloë vond de reis geweldig voordat wij er aan begonnen , maar wij dachten wel dat misschien het lange auto rijden haar zou opbreken. Niets is minder waar, Chloë doet het tijdens elke auto rit super goed. Ze helpt mee met dieren spotten of ze bediend de autoradio met haar telefoon via bluetooth. Echt supertrots op haar.
Bren daarin tegen, nee hoor die rijdt de helft van de tijd zodat ik wat kan filmen en foto's maken en ook dat gaat super.

Terug naar de kust

Na ongeveer 260 kilometer wasbord krijgen wij de laatste 50 kilometer naar Walvisbaai een heerlijk stuk weg. Vergelijkbaar met een stuk bouwweg in een nieuwbouwwijk, echt heerlijk. De kunnen eindelijk een beetje doorrijden 100 tot 110 kan makkelijk. Het lijkt wel een biljardlaken. In Walvisbaai aangekomen zijn we weer bij de bebouwde wereld van 1150 meter boven de zeespiegel terug naar 0 in minder dan 6 uur. Nu nog even langs de kust naar Swakopmund naar ons guesthouse voor drie nachten. We zien de zee al, eindelijk, we zijn terug bij de kust.

Swakopmund 

Aangekomen bij ons guesthouse voelen we ons meteen op ons gemak. Een Duits echtpaar die waarschijnlijk de oorlog nog heeft meegemaakt, in welke vorm weet ik niet, runt het guesthouse. Ik voel dat ik me hier aan de regels moet houden. De kamer die wij toegewezen krijgen is simpel maar doeltreffend. Het is pas 15.30 dus we gaan een rondje lopen, we moeten nog even pinnen dus dat komt goed uit. Na een rondje door bet centrum komen we er achter dat het toch niet zo veilig is als we dachten. Elke winkel word buiten een deur nog eens extra beschermd door een deur in de voor van een hek die pas open gaat als je aan hebt gebeld. Wellicht is dit nodig na zonsondergang, want van enig gevaar hebben wij niets gemerkt. Na een rondje centrum en strand zijn wij weer terug gegaan.

Bistro

Na het wandelen zijn wij even lekker wezen douchen voordat wij gingen eten in de bij het guesthouse aangesloten bistrootje. Het bistrootje zag er toen wij er naar binnen gingen een beetje verlaten uit. Tijdens het eten werd het steeds drukker en waren zo alle vijf de tafels vol. Het eten was echt voortreffelijk en de fles wijn overigens ook. Nu is het 22.08 en na een spelletje kaarten in de gemeenschappelijke ruimte van het guesthouse word het tijd om te gaan slapen. Morgen moeten we voor het eerst de wekker zetten voor onze quadtour door de duinen die we hebben geboekt.

Welterusten