Dag 11

3 juni 2022 - Bukit Lawang, Indonesië

Ik kwam zojuist aan in Bahorok op mijn ‘Sumatra‘ reis. Check het volledige verhaal op https://www.polarsteps.com/mikesminia/4952209-sumatra/40262680-bahorok?s=23b7c3af-1e0e-4ef1-9a69-f9de2c774d01

Dag 11

Is dit nu vakantie

Wakker worden onder een klamboe in de jungle is echt iets anders dan de hele nacht wakker liggen onder een klamboe in de jungle. Chloë lag apart met haar eigen klamboe. Bren en ik samen onder één, maar dat hield in dat de klamboe de hele nacht op mijn hoofd gedrapeerd lag. Als er dan zo'n grote spin als gisteravond over de klamboe heen zou lopen, loopt hij eigenlijk gewoon over mijn gezicht. Daarbij is het ook zo dat wanneer Bren bewoog, de klamboe bewoog en ik de klamboe over mijn gezicht voelde glijden, wat weer voelde alsof er iets over je heen loopt. De matjes zijn eigenlijk ook net iets te smal voor één persoon laat staan als er twee liggen met twee personen erop. Dat ligt erg dicht op elkaar en dus ook erg warm. Ik heb dus het grootste gedeelte van de nacht wakker gelegen en rondjes gedraaid.

Ik weet dus in ieder geval wel dat het niet geluidstil is in de jungle en dat donker een hele andere dementie krijgt in de jungle. Hier is donker gewoon zo donker dat je je eigen hand niet eens meer kan zien als je je armen strekt. Om 6.30 word het eindelijk een beetje licht, want niemand wil er uit om te plassen als het donker is. We gaan er uit, Brenda heeft redelijk geslapen, Chloë als een roosje en ik zo kut dat ik zelfs opgeef. Ik ga niet vanavond meer in de jungle slapen ik ben er klaar mee. Wat een verschikkelijke nacht. Het is echt verschrikkelijk als je de hele nacht wakker ligt met het idee dat je onder de insecten zit. We lopen even naar de rivier om een frisse plons water in ons gezicht te gooien. Als we helemaal opgefrist zijn gaan we lekker op de grond zitten en wachten op ons ontbijt. Arie is al wakker, maar Wolli en Andy slapen nog, gewoon op een yoga matje in een slaapzak. Wat doe je nou dom, Mike wat stel je je aan. Deze mensen die doen niet anders en jij geeft het nu al op. Wat ben je dan voor verwende kerel. Ik ben om als Chloë zegt we maken het toch wel gewoon af? Chloë die de grootste angst had moet mij nu overtuigen om het af te maken. Ok ik ben weer om ik ga door. We gaan tanden poetsen in de rivier. Sop mochten we niet meenemen dus wassen is alleen met water uit de rivier. Ik ruik mezelf nu al, laat staan vanavond na de volgende trekking. We hebben wel wat geurende schoonmaak doekjes en deo, maar het helpt voor geen meter. Soms denk ik wel eens is dit nu vakantie? Maar als ik dan terug denk aan alle herinneringen die we al hebben gemaakt, dan is het zeker waard.

Als we lekker even liggen te chillen op ons yoga matje met thee en koekjes, gebeurt er opeens iets vreemds. Beeld je in drie yoga matjes op een rij en wij liggen daarop op ons buik in de lengte. Bij onze voeten staat het dienblad met thee en koekjes. We zijn klaar dus de koekjes zijn bijna op. Plotseling horen we alles omvallen. Brenda schrikt en springt op, het reactie vermogen van mij en Chloë is wat langzamer dus wij volgen iets later. Als we omdraaien zien we dat alles is om gegooid. Ik denk in eerste instantie dat het Brenda is die schrok van iets en de boel omschopte, maar als we iets verder kijken zien we verder op een beer van een aap staan, een pigtail monkey, vanwege zijn krulstaart. Hij heeft bij ons de koekjes gestolen en wil nog meer. Andy probeert hem weg te jagen, maar hij blijft in de buurt. Hij loopt rondjes om ons kamp om af en toe een aanval uit te voeren. Hij is echt aan het intimideren en wij zijn daar gevoelig voor. Andy, Wolli en Arie niet die zijn niet onder de indruk, maar beschermen ons met hun leven. Als we een half uur verder zijn en hij het opgegeven heeft kunnen we ontbijten. 

We zitten weer op ons kleed en krijgen ons ontbijt. Arie heeft zichzelf weer uitgeslooft in zijn keukentje en schotelt ons een soort clubsandwich voor. Vier sneetjes geroosterd brood met tomaat, komkommer, geraspte kaas en een gebakken ei. Als we het over superlatieven in Dubai hadden gaat dit het overtreffen, maar in een andere context. Heerlijk, geweldig, ongelofelijk, bizar het past hier allemaal. 

Na het eten gaan we nog even chillen, ik schrijf gisteren op in mijn telefoon, Chloë speelt een spelletje op haar telefoon en Brenda kijkt naar de varaan in het water.

Om 9.45 geeft Andy aan dat we de laatste spullen moeten gaan inpakken en dat we zo gaan vertrekken. Klokslag 10.00 beginnen we aan onze laatste trekking.

Afzien

Je snapt dat op het moment dat je bij een rivier bent je niet lager kan, behalve de rivier zelf aflopen. Wij hebben dus maar één optie. The only way is up. We moeten omhoog daar waar we gisteren naar beneden zijn gekomen en dat was al zwaar. We klimmen naar boven en als we helemaal boven zijn houden we even een kleine op adem kom pauze. Als we even lekker aan het ouwehoeren zijn roept Chloë opeens, aap, aap. Als we de richting op kijken welke Chloë aanwijst zien we dezelfde pigtail monkey staan op een meter of vijf van ons vandaan. We pakken alles op en lopen met Wolli door, Andy blijft achter, maar de aap volgt ons. Het is nu zelfs een beetje eng. Als we gaan stilstaan om hem weg te jagen doet hij zelfs een schijnaanval. Dat was echt even schrikken. We lopen snel door en Andy blijft in zijn eentje achter om hem weg te jagen. Wat opvalt is dat ze het echt alleen met intimidatie doen. Ze gooien of slaan niet met dingen, het is echt puur op bangmakerij. Na ongeveer een half uur is de rust weer gekeerd en gaan we er vanuit dat hij eieren voor zijn geld heeft gekozen. We kunnen weer rustig ademhalen.

Na gisteren drie orang oetans gezien te hebben is voor ons de hoofdprijs al bereikt. Alles wat we vandaag zien is bonus, maar statistisch gezien is het onmogelijk dat we nog een oerang oetan zullen zien. We stampen lekker met zijn vijven door de jungle en er gebeurt niets. De boog kan niet altijd gespannen zijn. Er gebeurt niets, maar dat wil niet zeggen dat we aan het tiedeliediedie toedeliedoedoe lopen zijn, want het is hier echt keihard werken. Je kan hier geen stap zonder nadenken zetten, want je valt, glijd uit of blijft hangen. Wij hebben dus ook totaal geen oog voor dieren spotten, daar hebben we Andy en Wolli voor. Als we ongeveer anderhalf uur hebben gelopen en gezweet hebben we even meloen pauze. Ik hou niet van meloen, maar voor deze keer maak ik een uitzondering. Na een kwartiertje lopen we weer verder. Je merkt dat je benen aan het verzuren zijn. Niet heel gek overigens aangezien dit al de derde dag is dat we zwaar actief zijn. Eerst een vulkaan, daarna de jungle en nu de laatste jungle dag het vergt best wel wat voor een ongetraind lichaam. Bij elke stap naar beneden moet je goed opletten hoe je je voet neerzet. Als je misstapt heb je bijna geen compensatie mogelijkheden om te corrigeren. Rond een uur of 13.30 gaan we lunchen. Arie heeft smorgens voor ons zich weer even uitgeslooft, want we krijgen gebakken mie met een gebakken ei, tomaat, komkommer en kroepoek. Als we het eten bijna op hebben zien we Andy en Wolli de tas snel inpakken. We vragen wat er aan de hand is en ze zeggen, aapje, aapje. Ze komen nog niet voor ons, maar we moeten klaar zijn om te vertrekken. Wij hangen ook de rugzakken om en staan paraat. Andy roept ons mee richting de aapjes. Het zijn zwarte Gibons en erg zeldzaam om te zien. Er zitten er hier heel weinig en wij hebben dus geluk. Het fotograferen is lastig, omdat ze helemaal zwart zijn word het een zwarte vlek in de boom. Hopen dat ze thuis op de computer beter contrast hebben. Als we vijf minuten staan te kijken komt hij onze richting op. We zullen weg moeten. We lopen zover weg dat hij de ruimte heeft. We lopen voorbij ons lunch punt, maar hij komt achter ons aan. Totdat hij bij ons lunch punt is. Daar stopt hij om het afval van de tomaat en komkommer op te eten. Ik kan een mooie foto maken. We vervolgen onze weg weer verder. We zijn nu vrij hoog in de jungle en Andy geeft aan dat we nu naar de rivier gaan. Daar staat ons nieuwe kamp. We hoeven dus nu alleen nog maar naar beneden. Het begin is geen probleem, maar als we vijf minuten aan de afdaling bezig zijn komt het ergste. Andy heeft het moeilijkste tot het laatst bewaard. Het is echt steil naar beneden, onder en over boomstronken. Het enige geluk zijn de bomen die hier staan waar je je aan kan vast houden, maar ja anders was het ook geen jungle en hadden we hier niets te zoeken. Volgens mij zijn we ruim een uur aan het afdalen geweest er zijn zelfs stukken geweest dat we op onze kont moesten glijden. Als we eindelijk bij de rivier aankomen staan er meerder kampen. Normaal zit dit helemaal vol en slapen er hier wel meer dan 40 toeristen. Nu tel ik er inclusief onszelf er ongeveer 12. Het aantal gidsen dat hier rondloopt is hoger dan het aantal gasten. We installeren ons in ons slaap vertrek en spoelen even al het verse zweet van ons af in de rivier. We krijgen direct van Arie, die hier al is, thee, koffie en koekjes. Arie is vanaf het vorige kamp vier uur naar het dorp gelopen met al zijn potten en pannen, afval, yoga matjes, slaapmatrassen, klamboes en zijn eigen spullen. Nu is hij al weer in dit kamp met vers eten, zijn potten en pannen, de yoga matjes, slaapmatrassen en nu drie in plaats van twee klamboes speciaal voor mij. Als je denkt dat dat nog niet genoeg is heeft hij ook de vier opgeblazen rubberenbanden, waar wij morgen de rivier afgaan, meegenomen. Waarschijnlijk was hij een lopende circusact toen hij langs de rivier naar ons kamp aan het lopen was. Ik weet niet hoe lang het lopen was, maar wij zitten morgen 40 tot 45 minuten in de banden om de snel stromende rivier af te gaan dus reken maar uit.

Cocon

We gaan nog even lekker chillen voordat we ons avond eten komt. Vandaag is het wederom een bizarre gewaarwording wat die man allemaal kan in dat keukentje. We hebben vandaag pompoencurry, sweet potato fietjes, aardappelkoekjes, kroepoek en rijst. Als tijdens het eten het begint te onweren en de hemel bizar fel verlicht word verblikt of verboost er niemand. Wij kijken vol verbazing naar boven. Het is heel gaaf om hier onweer te zien. Er vallen een paar kleine spetters, maar niemand reageert we eten gewoon door. Als we klaar zijn en alles is opgeruimd gaat het iets harder regenen en verplaatsen we ons toch naar binnen, waar we weer spelletjes gaan doen. Om 21.00 weten Brenda en ik niet meer hoe we moeten zitten en doe ik een moord voor een stoel. Ik ben er klaar mee en geef aan naar bed te gaan. Lekker in mij eigen cocon. Tot morgen.

3 Reacties

  1. Sharon:
    3 juni 2022
    Spannend allemaal zeg..
    Weltrusten. Ik hoop dat je kan slapen mike
  2. Jenny Rietbergen:
    4 juni 2022
    Tjonge wat een belevenissen fantastisch
  3. S.de Jong:
    7 juni 2022
    Ik vindt het echt heel erg gewaagd allemaal retespannend ook!