Dag 14

Scooter

De lekkerste nacht ooit, die hebben wij tot nu toe hier beleefd. Uitgeslapen tot zeven uur, wat een genot. De beslissing die wij hebben genomen om niet de vulkaan te beklimmen voelt goed. Even tot rust komen in dit mooie resort. Het is hier in de omgeving heerlijk rustig en wij hebben gisteren toch besloten om twee scootertjes te huren, tegen alle adviezen en principes in. Het verkeer is hier zo rustig en we hebben geen haast dus wij denken dat het wel goed komt. Na het ontbijt maken we ons klaar om op pad te gaan. We zetten onze helmen op en gaan op pad. Onze bestemming word de Tukad cepung waterval. Deze waterval ligt in een grot en schijnt heel gaaf te zijn. Het ligt op ongeveer vijftien kilometer rijden. Dat zou dus in Nederland wel in een minuutje of 25 te doen moeten zijn. Hier geeft maps 45 minuten aan. We zien het wel we hebben de hele dag. 

Romana

Ik zit op de scooter en Chloë achterop, Romana heeft haar eigen scooter en laat nu al weer zien dat ze het liedje eer aan doet. Mike, hoe moet hij aan? Zucht dit meen je toch niet serieus hé. Wel dus. Iemand anders helpt haar en we kunnen op pad. Het liedje dreunt door mijn hoofd, voor iedereen die de laatste jaren onder een steen heeft geleefd, zoek maar op YouTube, Romana op de scooter. Links rijden op een scooter, geen punt. Na 5500 kilometer links te hebben gereden vorig jaar in Namibië is dit een makkie, toch? Moet ik nou links of rechts voorrang geven, wacht ik doe gewoon zoals iedereen, ik toeter gewoon elke keer dat ik een kruising op rij. Het werkt, iedereen gaat voor de toeristen aan de kant. Na een half uurtje rijden checken we maps nog even of we goed rijden. Ja we gaan goed. We worden aangesproken door een oudere man waar we naar toe willen. Ik geef antwoord en hij geeft aan dat het nog wel even een half uurtje rijden is. Hij praat een beetje Nederlands en geeft aan Engelse leraar geweest te zijn en dat hij ook in Nederland is geweest. Hij vraagt ons om bij hem thuis te komen kijken. Dit is wat wij wilden, gewoon ooit bij de mensen thuis te komen. We zetten de scooters neer en lopen met hem mee, we gaan een steegje in en het word steeds donkerder. Na 100 meter stappen we zijn Balinese tuin binnen. Hij legt ons van alles uit over de tuin en de manier waarop de huizen gebouwd zijn. Veel wisten we daar al van vanwege de fietstocht in Ubud, maar dit is veel leuker. We worden bij hem in de huiskamer uitgenodigd, slippers uit en we lopen naar binnen. We denken er geen seconde over na of het wel veilig is. Hier niet, heel Bali voelt goed, dus nee daar dachten wij niet over na. We nemen plaats op de gescheurde bank en geven aan dat het erg mooi is, wat kunnen wij goed toneelspelen, maar voor hun is het heel wat. We krijgen thee en koek. Hij rukt een paar gekopieërde blaadjes tevoorschijn en geeft ons 20 minuten lang Indonesische les. We krijgen nog een banaan en daarna begint hij een lied te zingen en dat mag ik opnemen met mijn telefoon. Moet ik deze vriendelijke meneer nu wat geven voor de moeite of is dat onbeleefd. Hij laat nog even zien hoe ze vroeger hier een boek schreven op palm bladeren. We zijn eigenlijk wel een beetje klaar nu, anders komen we nooit bij die waterval. We krijgen een stukje palm blad mee met onze naam erop en bedanken vriendelijk, in het net geleerde Indonesisch, en gaan weer op pad. Snel weg bij die meneer, niet omdat hij eng is, maar wel heeeel lang van stof. We zitten weer op de scooter en gaan met 45 minuten vertraging weer op weg.

Insta

Na ongeveer nog een drie kwartier rijden zijn we bij de waterval aangekomen. We parkeren de scooter en betalen de entree. Het is een klein stukje wandelen voordat we bij een trap komen. Deze trap moeten we afdalen en voordat we de eerste stap naar beneden hebben gezet horen we van iemand die boven komt, kolere hèhè we zijn er. Twee dingen worden mij direct duidelijk, één: we zijn niet de enige Nederlanders. Twee: het is waarschijnlijk een kolere eind naar beneden en straks dus ook naar boven. We gaan ervoor. De treden zijn net even onhandig aangelegd, ik heb ze niet gemeten, maar ik schat dat de treden ongeveer 40 cm hoog zijn, flinke stappen dus. We dalen langzaam af. Na ongeveer tien minuten komen we bij een klein watertje. We zullen met onze slippers door het water richting de waterval moeten. Onder nog wat rotsen door lopen en we zij er eindelijk. Nou ja we zijn aan het einde van de rij. Ik stap op een verhoging en kijk over de rij heen. Nog 20 wachtende voor u. Mmmm dat is wel een beetje vervelend. We wachten en wachten en na vijf minuten nog geen stap verder te zijn kijk ik weer naar voren. Dezelfde dame staat daar nog steeds een fotoshoot te houden. Waarschijnlijk zo'n instatype, ik zal eens kijken of ik haar kan vinden. Kijk maar eens op Instagram en zoek op tukad cepung waterfall dan snap je wat ik bedoel. Na tien minuten wachten stap ik uit de rij en schuifel via de zijkant naar voren ik sta met een rugzak op dus niemand gaat er vanuit dat ik op de foto wil. Via de zijkant schuif ik Chloë naar voren en maak snel drie foto's en een filmpje. Tjakaa oprotten insta, Mike was here. We gaan terug en nemen de reuzenstappen op de trap. Ik denk dat ik ook maar foto's voor insta ga maken, dan wacht iedereen op je. 

Slecht nieuws

Wij hebben zojuist slecht nieuws gekregen uit Java, Made, je weet wel batman onze chauffeur, zijn opa is overleden. Hij kan ons dus overmorgen niet naar Lovina brengen, want hij vertrekt morgen naar Java om overmorgen zijn opa te cremeren. Wij hebben hem uiteraard gecondoleerd en veel sterkte gewenst. Wij hopen, ondanks alles, dat hij misschien toch nog op tijd terug is om ons van Lovina weer naar Kuta te brengen. 

Omrijden

We zetelen ons weer op de brommer. Chloë heeft gisteren een leuk tentje gevonden in Klungkung waar ze cakejes en koekjes verkopen. Vanwege een bepaalde feestdag mocht ze daar een paar dingen uitzoeken. Dat word dus omrijden geblazen, maar dat vonden wij helemaal niet erg. We hebben op de heen weg zoveel mooie dingen gezien die we anders nooit hadden gezien. We rijden van het ene kleine dorpje naar de andere en genieten met volle teugen. Ik met Chloë achterop zie in mijn spiegel Brenda met een big smile haar duim op steken. Op eens word de weg iets slechter en gaan we een flinke stuk naar beneden. Er staat een bordje bij dat het naar beneden gaat, maar niet met hoeveel procent. In ski termen zouden we nu op een zwarte piste rijden. We rijden ondertussen in een soort regenwoud. We zijn omgeven door groen, links, rechts en we hebben zelfs een dak van groen boven ons. Als we bijna beneden zijn zien we een brug opdoemen, daar moeten we dus overheen. Aan de andere kant van de brug gaat de weg dus nu omhoog. Zo steil als dat we net naar beneden gingen, moeten we nu naar boven. Onze scooters zijn 125cc en hebben daar geen enkele moeite mee. We rijden van de ene haarspeld bocht naar de andere, wat is het hier prachtig. Dit hadden we toch maar mooi gemist als we niet hadden omgereden.

Waterpaleis 

Met een buddysit vol met cake en koek rijden we naar huis, daar waar ik slaap is mijn thuis. We doen al aardig mee met het verkeer, we toeteren en zwaaien er flink op los. Iedereen maakt plaats voor die maffe Hollanders. Brenda die continu achter mij rijdt heeft de smaak goed te pakken en vraagt als we er bijna zijn of we nog een rondje zullen doen, maar wel wat harder want je rijdt als een oude krant. Van je vrouw moet je het dus hebben, ik rij gewoon veilig. We hebben de smaak zo goed te pakken dat we na aankomst bij de receptie aangeven de scooters nog een dag te willen huren. Dat mag, dus kunnen we morgen voor nog geen vier euro per scooter naar een in de omgeving liggende watertuin. Nu kunnen we nog eventjes een uurtje in het zonnetje liggen en dan gaan we douchen en uit eten.