Dag 15

Ik kwam zojuist aan in Sabang op mijn ‘Sumatra‘ reis. Check het volledige verhaal op https://www.polarsteps.com/mikesminia/4952209-sumatra/40473390-sabang?s=23b7c3af-1e0e-4ef1-9a69-f9de2c774d01

Dag 15

Bloed lijkt altijd erger

Vandaag heerlijk geslapen, maar toch automatisch vroeg op, 6.00. 

Vandaag staat er een ritje naar het nul punt op het programma op de scooter, maar we gaan eerst ontbijten. Ontbijten doen we op het terras in het opkomende zonnetje, maar wel onder een afdak anders zweet je direct aan alle kanten. Na het ontbijt gaan we naar de scooters. We hebben ze voor een halve dag gehuurd, om 's middags lekker op het strand te kunnen zitten. We stellen maps in en ik bekijk de route het is ongeveer 50 minuten. De tank is zowat leeg de we gooien er bij de buren twee liter spa in. Het is geen spa natuurlijk, maar zo verkopen ze de benzine hier, in lege anderhalve liter flessen water. We gaan op weg, ik heb de kaart uit mijn hoofd geleerd dus moet het goed komen. Als we door Sabang rijden zie ik borden 0 km met een pijl de juiste richting in staan. Dit wordt een makkie. We zitten op een eiland dus water rechts houden dan kan het niet fout gaan. Als we na 45 minuten nog niet dat ene mooie strand, zag ik op de kaart, zijn gepasseerd denk ik misschien klopt er iets niet. We rijden nog een stukje door en ik zie de boot terminal waar we gisteren zijn aangekomen. Ja dan is er toch echt iets fout gegaan. We moeten terug. Hou nu het water aan je linkerhand dan komt het wel goed. We kijken weer even op maps. De rit duurt 50 minuten. Smiley met twee handen op zijn voorhoofd. Wat een sukkel. We rijden terug en na ongeveer twintig minuten krijgen we een weg waar we nog niet over heen zijn geweest dus ik check de kaart. Pffff we gaan goed. Als we nog een kwartier verder zijn begint de weg zich te versmallen. Het word smaller vanwege de bossages van de jungle links en rechts. Op het moment dat ik over een aantal stukken afgevallen palmbladeren heen rij zegt Chloë aaauw kan je niet uitkijken. Hoezo zeg ik? Je rijd zo over die tak. Ik zeg ja ik kon er niet om heen. Het was een miscommunicatie, want Chloë bedoelde je reed te dicht langs een tak aan de kant waardoor mijn hele voet open ligt. Ik kijk links onder op haar voet en zie een snee vanaf haar grote teen overdwars tot aan haar enkel en het bloed loopt er uit. Ik zeg ja sorry, je bent in de jungle baby. Kon ze niet om lachen. Ik stop natuurlijk en we maken het even schoon met water. Het lijkt erger dan het is, maar sneu vind ik het wel. We vervolgen onze rit en ik ben nu enorm bedachtzaam dat ik niet dicht langs de bosjes rij. 

Batman

We rijden lekker door en met bikkel achterop gaat nu alles goed, ze heeft geen pijn en ze maakt alweer grapjes. Heeft er alweer een foto van gemaakt voor op Instagram, dus het zal wel mee vallen. Heb nog even gevraagd of ik rechts ook even moest doen, maar doe viel niet in goede aarde. Na nog een half uurtje rijden zijn we er eindelijk. We parkeren onze scooters en lopen eerst door een lokaal souvenirs marktje voor we het nul punt bereiken. Hier op dit punt begint Indonesië en wij staan er gewoon. Het monument is groter dan we verwacht hadden. We maken wat foto's en ik drone wat. Brenda en Chloë lopen wat verder naar de schaduw en komen dan snel terug om het fototoestel te halen. Batman hangt daar in de boom, zegt Brenda. Ik hang met mijn drone nog boven het monument dus die laat ik eerst landen. 

Ik loop naar ze toe en er vliegen hier dus gewoon enorme vleermuis, honden, katten, ratten whatever, maar die dingen zijn echt groot. Het is moeilijk er één te fotograferen aangezien ze heen en weer vliegen tussen de bomen. Volgens mij heb ik wel een foto die gelukt is, maar het is wel een zoekplaatje.

We besluiten om weer terug te gaan, aangezien we de scooters, maar een halve dag hebben, moeten we wel op tijd weer terug zijn. Door de het fout rijden word niet alleen de tijd beperkt, maar ook de brandstof. We hadden er bij elke scooter twee liter ingegooid, maar mijn lampje begint af en toe te knipperen. We stoppen dus bij het eerste de beste spa tankstation en laten er een extra litertje ingooien. Zo redden we het weer terug naar Freddies. 

Eigen initiatief

Als we zonder extra kleerscheuren terug zijn is het wel een beetje lunchtijd. Naast ons resort zit nog een resort. Dit resort is een speciaal resort. Hier werken voornamelijk mensen met een minder goed perspectief om aan werk te komen, maar ook alleenstaande vrouwen met kinderen. Het belangrijkste is dat ze hier hun zelf kunnen zijn. Er lopen daar dus ook vrouwen zonder hoofddoek rond. We lopen via het strand die kant op. Het is ongeveer 150 meter dus we zijn er zo. Als we aankomen is het terras zo goed als leeg. Eén tafel is bezet met locals. We vragen aan de jongen achter de balie of we wat kunnen eten. Geen probleem zegt de jonge man. We gaan zitten en van de andere bezette tafel staat een jongedame op, geen eters maar bediening dus, welke ons de kaart komt brengen. We bestellen vast drinken en bekijken de kaart. Als we een keuze hebben gemaakt leggen we de kaart weg en gaan wachten, en wachten, en wachten. Toevallig wil Chloë een pizza bestellen dus wellicht ligt het daaraan, ff wachten…..pizza. Het viel mij hier al eerder op ook bij Freddies, de mensen moeten opdrachten krijgen willen ze wat gaan doen. We zitten ondertussen al 10 minuten te wachten totdat iemand onze bestelling komt opnemen, maar het gebeurt niet. De mevrouw die de kaarten kwam brengen is al twee keer onze richting op gelopen, keek naar ons en draaide, voordat ik mijn hand kon opsteken alweer om. Ze gaat gewoon weer aan de 'stamtafel' zitten. Als ze eindelijk na een kwartier onze kant op kijkt. Steek ik mijn hand op en vraagt ze allervriendelijkst wat we willen bestellen. We bestellen het eten en eten het heerlijke eten op. De pizza werd vers bereid voor Chloë en ook de mie goreng voor Brenda en mij word vers bereid. Het lijkt ook wel één van de lekkerste mie goreng die ik deze vakantie gegeten heb. Als we het op hebben rekenen we af en lopen over het strand terug. Brenda checkt nog even het bonnetje en ziet dat we de twee mie gorengs niet hebben afgerekend. Eerlijk hoe wij zijn lopen we weer terug en rekenen de twee mie's alsnog af. Zo zijn wij dan ook wel weer. De rest van de dag brengen we door op het strand. 

Zoals ik al eerder aangaf, het lijkt er op dat de mensen die hier werken niets uit hun zelf doen. Nu snap ik dus ook waarom er bij Freddies op elke tafel een draadloze bel is geplaatst. In het begin dacht ik dat het kwam vanwege de vele aparte terrassen die er zijn, maar ik heb dat zo eens een dagje zitten te opserveren, en met de ervaring van vanmiddag, snap ik het dus nu. Als wij deze avond aan komen voor het avondeten zien we dat er twee tafels helemaal vol staan met vaat. Een andere staat niets meer op maar daar ligt nog een half gerecht op tafel. Als we een lege tafel vinden gaan we zitten en wachten op wat er komen gaat. We hebben, hoe toevallig, op onze tafel geen belletje staan dus steken we onze hand maar op. Er komt iemand aan. Je moet dan vragen om de kaart. Als hij die gehaald heeft schrijf je zelf op een briefje wat je hebben wilt met je kamernummer en handtekening. We moeten dan eerst weer wenken wil hij het briefje komen halen. Als hij het briefje heeft opgehaald gaat de keuken aan de gang. Wij zullen dus even geduld moeten hebben. Net zoals de bediening, die zitten met z'n alle voor de keuken gewoon te wachten. Tafels staan nog steeds vol en één nog steeds goor. Als het eten gebracht word eten wij het natuurlijk op. Als wij klaar zijn is er niemand komt afruimen. Wij willen graag nog even het jungle kaartspel spelen en schuiven alles maar aan de kant. Het personeel zit gewoon in de keuken te kijken wat er gebeurt. Als wij na vier spelletjes klaar zijn en naar onze kamer gaan staat alles er nog steeds, en niet alleen bij ons, maar ook de andere tafels. Hier is nog een hoop te leren of eigen initiatief is ze niet aan te leren.