Dag 17

Geluk bij een ongeluk 

Na een heerlijke nacht in een heerlijk bed worden wij om zeven uur wakker. Na een mooie zonsondergang in de zee, die wij vanaf het terras konden zien, vielen wij snel in slaap. Het ontbijt dat wij, gisteren via een formulier, bestelt hadden word stipt op tijd op ons terras bezorgd. Na het ontbijt maken wij ons op voor een rit op de scooter. Onze planning is een paar watervallen bezoeken. We stellen Google Maps in en na tien meter rijden we al verkeerd. We draaien weer om en zoeken de juiste route. Na een kilometer check ik de route weer en zien dat we weer de verkeerde kant op gaan. Ok dan maar via een andere route, alleen loopt deze over de drukke weg van Lovina naar Singaraja. Ach we zijn nu al zo ervaren dat we het gewoon flikken. We rijden vijftien kilometer door en slaan dan af de bergen weer in. De weg word steeds smaller en wederom check ik de route weer. Weer rijden we verkeerd, maar als ik links, rechts en weer links af sla dan zitten we weer goed. We slaan uiteindelijk alleen maar links en rechtsaf en staan voor een groot bord met waterval erop. Aling-aling waterval staat er op. We kijken even wat het inhoud. Je kan een korte route volgen naar vijf watervallen met een rots glijbaan en wat van de rotsen afspring punten. Dat lijkt ons wel wat. We betalen de entree van 125 K, 125.000 rupiah, per persoon. Zeg maar 7.85 euro per persoon. We krijgen twee gidsen mee en delen direct flesjes water uit. We lopen eerst richting de aling-aling waterval. Als wij de waterval in het oog krijgen weten wij dat het fout rijden een geluk bij een ongeluk is. Wat is dit een gave waterval. 

Held

We maken wat foto's en lopen dan terug richting de volgende waterval. Deze waterval doet tevens dienst al glijbaan. Ja echt je kan van deze waterval al glijden. We lopen naar het verzamelpunt met zicht op de waterval. Wauw dat ziet er best heftig uit. Brenda houd het bij foto's maken, bikini vergeten, Chloë en ik trekken het verplichte reddingsvest aan. Dit is vanwege de glijbaan, deze is zonder vest waarschijnlijk niet zo goed voor je rug. Voordat je bij de glijbaan bent moet je eerst een sprong in het water maken van vijf meter hoogte. Ach wat is nou vijf meter. Als ik op de rand sta twijfel ik toch wel even. Ik spring en het valt best mee. Chloë komt eigenlijk met dezelfde twijfel achter mij aan. We zwemmen naar de overkant waar de geïmproviseerde trap naar de glijbaan ligt. We klimmen omhoog en staan boven aan de waterval. Ik slik en vraag mezelf af of we dit wel moeten doen. Ik zeg tegen Chloë meerdere malen, als je twijfelt doe het dan niet. Ze is een beetje bang om haar hoofd te stoten. Ik zeg, als dat zou zou zijn zou iedereen beneden behandeld worden en er is niemand die gewond is. Ze gaat zitten in het water. De gids helpt haar naar het juiste loslaatpunt te begeleiden en laat haar los. Ze glijd hard naar beneden en plons onderaan de waterval in het water. Shit denk ik, nu moet ik dus ook. Ik ga ook in het water zitten en ben direct het punt waar ik moet eindigen kwijt. Doe ik hier wel goed aan? Nou ja ik kan nu niet meer terug. Mijn gids laat los en daar ga ik, met mijn rug over de door het water uitgeslepen rotsen. Je voelt wat knobbeltjes en uiteindelijk val je het laatste stuk met het water mee in het water. Yes we did it. Ik zwem naar Chloë toe, die direct roept dat ze nog een keer wil. Ok vooruit we doen het nog één keer. Na deze keer gingen wij met de gids een stukje verder naar de volgende waterval. Hier is het volgende springpunt. Tien meter hoog. Ik vergelijk hem met de tien meter toren in het sloterparkbad, waar ik vroeger altijd zwom. Daar kwam ik nooit verder dan de zeven en een halve meter. Chloë en ik kijken over de rand. Mijn knieën knikken. Dit is echt hoog. WTF nog een keer kijken. Niet normaal. Zal ik het gaan doen? Zal Chloë dit doen? Tien meter, hoelang zal je dan in de lucht hangen. Ik laat iemand voorgaan. Hij staat op de rand kijkt en draait om. Zijn vrouw/vriendin kijkt en draait om. We staan nu met vier of vijf man te twijfelen. Het lijkt wel Peter Jan Rens met doet hij het of doet hij het niet. Brenda staat beneden met de camera en is al drie keer opnieuw met filmen begonnen. Chloë gaat op de rand staan en ik tel vier keer opnieuw af, maar ze doet het niet. Maakt niet uit Chloë je blijft mijn held. Ik staar weer in de diepte, ik slik nogmaals. Ok ik doe het, toch? Ik sein Brenda dat ze de camera aan moet zetten. Ok we gaan ervoor. Één, twee, nog even wachten, waar is André van duin, pizza. Ok nog een keer, één, twee, nog even wachten. Godver waarom is dit zo moeilijk. Het lijkt wel, alsof er een onzichtbare muur voor staat. Het is iets tegen natuurlijks om de diepte in te springen. Een dikke zucht onsnapt er uit mijn mond. Ok wees geen sukkel. Één, twee, jaaaaaaah, daar ga ik. Jezus denk ik nog even onderweg. Wat doe ik mezelf aan. Plons daar lig ik. Eigenlijk viel het wel mee. Ik zwem naar de kant. Chloë steekt haar duim op. Op de kant aangekomen klim ik op de kant en lopen wij naar de laatste waterval. De gids zegt, there is the fifteen meter jump. Ik zeg dat ik wel ga kijken maar dat hij de jump op de voor iedereen bekende donkere plek mag stoppen. Onee dat dacht ik want hoe had ik dat nou moeten vertalen. Ik zeg dus dat ik wel ga kijken maar niet ga springen. Chloë kijkt, maar springt natuurlijk niet. Brenda en Chloë lopen naar beneden en ik zeg dat ik nog heel even wacht. Het is leuk om naar de mensen te kijken die twijfelen en dat zijn ze allemaal. Er is niemand die zomaar aankomt lopen en springt. Ik kijk nog eens naar beneden en begin toch te twijfelen. Waarom twijfel ik, waarom zou ik het überhaupt willen doen. Ik kijk om en daar staat een bordje. Op het bordje staat: If you don't try it, you don't know it. Ok WTF ik ga het ook gewoon doen. Het voordeel van deze is dat ik een aanloopje mag nemen, want hier is de grond droog. Bij de andere twee was de grond nat en kon je uitglijden. Dat mocht dus niet. Ik laat nog even iemand voor en kijk naar zijn in sprong. Er achter staat een vrouw die er bijna zonder twijfelen achteraan springt. Vijftien meter door de lucht en water is hard. Ok ik geef het seintje naar Brenda om de camera aan te zetten. Ze geeft het teken dat hij aan staat. Ik neem een aanloop en......Ik loop naar de trap. Nee natuurlijk niet. Ik spring en met een schreeuw uit het puntje van mijn tenen, val ik naar beneden. Met een plons val ik op mijn reet in het water. Au dat deed zeer, maar wat gaaf was dit. Nog een keer? Nee dat dan weer niet. Chloë roept, papa jij bent mijn held. Kijk en daar heb ik het dus voor gedaan. Wie wil nou niet de held van zijn dochter zijn.

Ribeye 

Na deze laatste jump hebben wij het wel gezien. We lopen terug, maar Chloë wil toch nog één keer de vijf meter springen. Ok vooruit laten we dat nog even doen. Na deze sprong beginnen we weer aan onze klim naar het beginpunt waar onze scooters staan. We klimmen erop en gaan richting ons hotel. Het is 12.30 en het is gruwelijk heet. Na ongeveer een uurtje rijden zijn we terug. We kleden ons om en springen in het zwembad. We chillen wat in de zon en omdat er op dat moment geen andere gasten aanwezig waren laat ik de drone even boven het complex uit. Ik film wat en maak wat foto's. Het is ondertussen alweer zes uur het de zon gaat alweer onder. We moeten ons nog klaar maken voor het diner. We worden om zeven uur weer naar beneden gebracht. We gaan samen met de eigenaars van het hotel eten bij een net geopende tent, beetje hip, maar niet te. Ik bestel een ribeye en deze is perfect bereid. Voor wie ooit Lovina bezoekt, bij Riverside kan je prima eten. Nadat onze taxi ons weer bij het hotel heeft afgezet gaan we met z'n allen nog een spelletje skip bo spelen. Om 23.30 breien we er een eind aan. De wekker gaat morgen wat vroeger vanwege onze dolfijnen tour.