Dag 20

Laatste hele dag

Vandaag is onze laatste hele dag in Bali. We gaan om 16.00 rijden van Lovina naar Kuta. Daar slapen we weer in het zelfde guesthouse waar we al hadden geslapen toen we uit Flores kwamen. Dat klinkt als echt lang geleden, terwijl het eigenlijk nog niet echt heel erg lang geleden is. Maaaaaar voordat we naar huis gaan hebben we nog tot 16.00 de tijd. We gaan eerst even naar de basisschool om de hoek. We hebben wat klein speelgoed mee die wij graag aan de school willen geven. We lopen de school binnen en worden natuurlijk alleraardigst begroet. We dachten we geven het even af, maar zo werkt het hier dus niet. We worden naar een bepaald kantoortje gebracht waar we plaats moeten nemen op een gescheurde bank. Ik kreeg bijna het gevoel weer bij de oude man terecht te zijn gekomen. We gaan zitten en worden voorgesteld aan de directrice. Er worden nog wat mensen erbij gehaald en binnen de kortste keren staan we, in een ruimte zo groot als onze badkamer, met zeven man. Er worden foto's van ons gemaakt. Alleen omdat we wat klein speelgoed brengen. Ik voel me ongemakkelijk, maar toch ook weer gewaardeerd, omdat we dit mogen doen. We nemen afscheid en bedanken hun voor dit welkome ontvangst. 

Genezen

Ik heb al vanaf de boot last van een koortslip van heb ik jou daar en daar wil ik nu wel eens vanaf. We gaan dus deze morgen naar een hot water bron met geneeskrachtige werking. Wie weet als ik uit het water stap, ik direct van mijn koortslip af ben. We rijden op de scooter achter de eigenaars van de villa aan en na een minuut of 40 betalen we de entree. We parkeren de scooters en gaan naar binnen. We werken, voor de beste werking het bad, straal na straal af. Na tien minuten hebben we alle stralen gehad, maar mijn lip doet nog steeds zeer. Ik denk dat het nog even de tijd nodig heeft. We maken er nog even een foto momentje van en nu hopen dat het gaat werken en hoop dat ik snel van mijn koortslip genezen ben. We lopen terug naar de scooters en vanaf daar gaan we nog met een grote omweg, door de bergen, terug naar de villa. We maken een prachtige rit door kleine dorpjes. Veel mensen zwaaien en roepen gedag. Kleine kinderen steken hun handen in de lucht en juichen als we langs rijden. Het is me zelfs gelukt om zo'n jochie tijdens het langs rijden een hi-five te geven. Het is oogst tijd daar in de bergen van kruidnagel. Overal reden we langs grote doeken vol met kruidnagel dat lag te drogen langs de weg. De geur die je rook als je langs reed was onmiskenbaar de geur van kruidnagel. Na ongeveer een klein uur waren we de bergen weer uit en volgden we de grote weg naar de villa. Rond de klok van 12.00 waren we weer thuis en plonsten we in het zwembad. We lieten ons opdrogen en bestelden de lunch. Brenda en Chloë namen wederom de sandwich met patatjes en ik koos voor de villa Alamanda B.C.R. God mag weten wat dat zou worden, maar het trickerde alle dagen al mijn nieuwsgierigheid. Navraag bij het bestellen leerde mij dat de afkorting staat voor Bread Cheese Rol. Nou brood en kaas lust ik wel dus rol maar op en ik eet het. Het eten werd geserveerd en ik was aangenaam verrast door mijn B.C.R. Het was echt een broodje opgerold met kaas erin. Daarom heen was bacon gerold en dan gebakken. De rollen, ik kreeg er twee, werden voorzien van ketchup en mayo. Bij het aansnijden liep de gesmolten kaas er al uit. De smaak was toch iets anders dan ik verwachte. Ik verwacht gewoon een tosti, maar misschien was dit op één of andere manier wel lekkerder. Ze waren in ieder geval zo op. 

Afscheid

We chillen nog wat, drinken nog een ijskoffie, zwemmen nog wat, maar dan komt het onvermijdelijke moment. Het moment dat je voor de laatste keer opstaat bij het zwembad. Ik dramatiseer graag dus wellicht is het volgende stukje iets wat overdreven. We staan dus voor de laatste keer op bij het zwembad, ik kijk in de verte en zie de zee. Wat is het hier prachtig. Ik kijk naar beneden en zie mezelf als spiegelbeeld in het water, mijn gezicht spreekt ongeloof uit. Is dit echt de laatste hele dag? In het water ontspint zich een kring een druppel valt in het water. Het zal toch niet waar zijn hé. Wie verzint dit er valt nog een druppel in het water. Ik kan mijn gezicht niet meer zien. Ik draai mezelf weg en kijk naar boven een druppel valt in mijn oog. Het regent, dat geloof je toch niet. Wij gaan naar huis en het begint te regenen. We snellen ons richting de kamer die wij uit coulance mochten aanhouden zodat wij nog even konden douchen. Om 16.00 staat onze taxi voor de deur en nemen wij afscheid van Villa Alamanda in Lovina. We hebben het hier heerlijk gehad en de omgeving heeft ons aangenaam verrast.

90 kilometer 

We vertrekken met de taxi om 16.00. De rit is 90 kilometer en Google geeft aan dat het drie uur rijden is. Gemiddeld dus 30 kilometer per uur. Klinkt onwaarschijnlijk, maar Google weet alles dus zal dit ook wel kloppen. We rijden direct de bergen in en ik snap die 30 km per uur direct. We kruipen in zijn eerste versnelling haarspeldbocht na haarspeldbocht omhoog. Het lijkt wel alsof er geen einde aankomt. Het begint zelfs te regenen en niet zo'n beetje ook. Het water komt in een stroom versnelling naar beneden. Mijn oren geven ook aan dat er iets niet helemaal goed gaat. Ik verwacht elk moment dat er zuurstof maskers uit het plafond vallen. We stijgen naar een hoogte van ongeveer 1500 meter. We zijn inmiddels 20 kilometer ver en een uur onderweg. We komen nog langs twin lakes waar de chauffeur zelfs even stopt voor een foto momentje. We rijden door en komen nog even in de file te staan vanwege wegwerkzaamheden. Al we nog 25 kilometer moeten word het echt wel druk. Google geeft aan nog een uur. Ja geloof het of niet. We zijn al twee en een half uur onderweg. We gaan van straatje naar straatje om uiteindelijk na drie en een half uur aan te komen bij ons guesthouse. Drie en een half uur voor 90 kilometer dat is heel normaal hier.

Kut volk

We droppen de tassen en gaan direct naar het eettentje waar we al eerder hebben gegeten. Dat was goed en lekker, het is al 19.30 en we hebben geen zin om verder te zoeken. We zitten naast een groep van twaalf Engelsen die net hun eten krijgen. Een pizza, nasi goreng, mie goreng gewoon hoofdgerechten. Terwijl wij onze keuze kenbaar maken aan de serveerster zien wij dat aan de Engelse tafel er wederom borden worden afgeleverd. Deze keer krijgen de kinderen van een jaar of vijftien allemaal een grote hamburger met friet. Vol verbazing zien we dat alles met een snelheid van een uitgehongerde leeuw, die al tien weken geen prooi heeft gevangen, maar binnen word gewerkt. Wij eten onze kleine bordjes met een satestokje, miniloempia, gefrituurde garnaal en één bordje friet voor z'n drieën op. We willen nog even naar een souvenirs winkel en lopen door Kuta. De ene toerist na de andere toerist bots tegen je op en of zorgt ervoor dat je de weg op moet stappen, omdat de perse naast elkaar moeten lopen. Wat een kutvolk loopt er hier. Ik ben blij dat ik er niet voor heb gekozen hier te blijven. We zien midden in de stad op eens een kerk. Dat ziet er vreemd uit tussen alle offermandjes. We vragen aan de security of we naar binnen mogen. We zijn niet gelovig, maar een kerk trekt altijd. De kerk is van buiten mooier dan van binnen, maar we hebben hem even gezien. We kopen in de souvenirs winkel wat kleine dingetjes en gaan dan terug naar het guesthouse. Ik type nog even mijn blog, we reorganiseren de tassen nog even en gaan dan naar bed. Morgen gaat de wekker om zes uur. De volgende blog zal ergens op een ander tijdstip binnen komen vanwege het tijdsverschil, maar maak je niet ongerust, dit is nog niet de laatste.