Dag 3

Tugboat

Vannacht weer heerlijk geslapen. We zijn weer helemaal back to normal. 6.00 wakker en we gaan er weer een mooie dag van maken, maar eerst koffie natuurlijk. Het Nespresso apparaat werkt prima en zo genieten we toch van een redelijk lekker bakkie. Na de koffie loop ik naar het strand om onze bedjes te reserveren. Met drie handdoeken om de nek ga ik er op uit om de hele dag drie mooie ligbedjes bezet te houden. Niet dat we erop gaan liggen, want we gaan toch weg, maar gewoon omdat het kan. Natuurlijk doe ik dat niet en heb ik het er wel in voorgaande blogs over gehad, maar wat blijkt het gebeurt dus echt werkelijk overal. Na de koffie gaan we naar het ontbijt. Vandaag staat er voor mij toast met zalm op het menu terwijl Brenda voor een bak met yoghurt en fruit gaat en Chloë voor brood met een gekookt ei, croissants en fruit.

Vandaag staat de tugboat op het programma, een gezonken sleepboot aan de zuidpunt van het eiland, net onder het wel bekende Jan Thiel.

Retorisch

We begin de rit met het instellen van Google maps, 42 minuten rijden en de rit voert zelfs over de koningin Julianabrug. De rit duurt iets langer vanwege het verkeer, maar het is een leuke rit. De wegen zijn hier soms goed slecht, maar soms ook heel erg goed slecht. Met een hoop kuilen en gaten is het soms met je ogen dicht en hopen dat je na 100 meter alle wielen er nog op hebt zitten. Het gravel in Namibië was vaak nog beter. Nadat we zijn aangekomen bij de tugboat beach gaan Chloë en Brenda te water op zoek naar de sleepboot. Hij zou ongeveer 50 meter uit de kant liggen, maar waar precies weten we niet. We volgen gewoon de andere snorkels. Ik blijf op de kant en bewaak mijn telefoon, auto- en huissleutel. Dat is het enige minpuntje als je waardevolle dingen bij je hebt. Brenda en Chloë waren ongeveer 20 meter uit de kant toen bij mij een lichtje op ging. Er was net een hele groep mensen aangekomen die ook naar de sleepboot gingen snorkelen, maar omdat deze groep met het zelfde probleem zat hadden ze een slimme oplossing bedacht. Ze hadden een (schoon)moeder mee genomen, welke dus op hun spullen kon passen. Slim idee, dus Mike dacht daar ook aan, niet om mijn moeder of schoonmoeder mee te nemen, maar wel om te vragen of onze spullen ook daar mochten liggen. Zo gezegd zo gedaan, ik er naar toe en vraag de retorische vraag der vragen, spreekt u Nederlands? Natuurlijk niet in het Engels, want zoals met alle retorische vragen wist ik het antwoord al. Het is bijna onmogelijk hier geen Nederlanders te treffen, alhoewel. De eerste dag vroeg ik aan de buren op ons park, nadat ze met een vijf kilo zak popcorn thuis kwamen, of we film avond gingen houden. Begrepen ze dus niet. Bleken Amerikanen te zijn. Daar stond ik dus met een grote L op mijn voorhoofd. Maar goed ik dwaal weer af. Het mocht dus, ik mocht mijn telefoon en sleutel bij hun achterlaten. Dus hup snorkel op en flippers aan en er achteraan. Na inderdaad een meter of 50 zag ik ze, ze waren er al. Enorm verbaasd dat ik er ook was, vroeg Brenda hoe dat kon. Brenda heeft een masker op dus het klonk ongeveer als bluhgfdt hetgdjkbsgg hjsyyeegeguu ghekkoeha. Ik stak mijn duim op en toen was het goed. Het kijken naar het gezonken bootje kon beginnen. Het was tof ja ik vond het de moeite waard. Google maar eens op tugboat Curaçao. Er worden allerlei excursies aangeboden, maar dit is onzin. Je zwemt er zo naar toe. Na ruim een uur te hebben gedobberd, dat merk je pas als je er uit komt gingen we weer verder. De volgende stop is fort Beekenburg. 

Fort Beekenburg werd in 1703 gebouwd op Curaçao aan de Caracasbaai ter verdediging van het Spaanse Water.

De Caracasbaai met het achtergelegen Spaanse Water waren een van de weinige geschikte plekken om van zee aan land te gaan. Daarom werd besloten een fort te bouwen om het voor vijanden onmogelijk te maken Willemstad te bereiken. Bron: Wikipedia.

Na wat fotos en wat filmpjes gaan we verder. 

Aangezien we voor het avond eten nog iets missen, moeten we nog even langs een supermarkt. Onze keuze is gevallen op de Carrefour in Willemstad. Deze is onderdeel van de immense shoppingmall Sambil. De Carrefour mist wel twee essentiële ingrediënten die wij nodig hebben. Rode paprika en sla. Nou ja we passen er wel een mouw aan. Wederom gaan we verder. Wat wel opvalt is dat binnen de shoppingmall heel veel leeg staat. Of dat met corona te maken heeft weet ik niet, maar treurig om te zien is het wel. We zetten de auto in beweging terug naar ons huis voor de lunch. 

Varkens

Nee dit is niet de titel vanwege de lunch die wij snel naar binnen hebben gewerkt. De titel slaat op het strand vlak naast ons huisje. Het is twaalf minuten rijden, maar eigenlijk ligt het in de baai naast ons. Playa Porto Marie, een klein strandje welke bewoond wordt door twee varkens. Ja je leest het goed, twee varkens, Willie en Woody. Ze lopen, liggen en zwemmen op het strand tenminste zo zien wij het op foto's van Google. We zijn benieuwd. De weg er naar toe is veelbelovend. Mooi strak asfalt en een genot om overheen te rijden. Natuurlijk was ik weer eens te snel met oordelen, nadat ik een bocht naar links had gemaakt reden wij weer door België. Gaten in de weg en één en al ellende. Aangekomen bij het strand parkeren we op een enorme parkeerplaats. Zeg even zo groot als drie voetbalvelden, waarvan twee derde bezet is. We lopen met de hele snorkeluitrusting richting strand om daar te betalen voor toegang. Vijf Antilliaanse guldens per persoon. We doen het natuurlijk, we zijn er nu toch en ook willen wij een keer op zo'n klein idyllisch strandje zonder Nederlanders zitten. Big mistake natuurlijk, het hele strand is Nederlands. Ik had het kunnen weten. Het is hier echt net als thuis, maar dan op flip flops. We gaan op een bedje liggen en genieten van de kinderen die van de steiger af springen en bij elke sprong roepen, ik ben niet bang meer voor de ………. Na 200 sprongen en alles voor bij heb horen komen, van vis tot rol wc papier en van slang tot vulpen, ben ik er klaar mee. Ik denk dat ze nu nog weken roepen, ik ben nog steeds bang voor die meneer op dat varkens strand. We gaan naar huis, geen varken gezien en alleen maar Nederlands gelul. Op de terugweg naar de auto zien we Willy of Woody liggen. Lang uit onder de bomen in de prut. Voor de vorm een foto gemaakt, maar ik weet dus nu, google is een hoax. 

Dushi

Het woord wat je hier heel vaak hoort. Dushi heeft in het Papiaments een aantal betekenissen. Waaronder schatje, meisje of lief. Het is in ieder geval niet iets neerbuigend, wat ik eigenlijk wel had gedacht. In Nederland word het vaak als straattaal gebruikt terwijl het hier heel normaal is. Bij ons complex is ook bewaking, voordat je de oprijlaan van twee kilometer op mag, moet je eerst langs de bewaking. Je geeft je huisnummer en je naam op en je mag door. Aangezien wij ongeveer vier keer per dag door de poort gaan herkent de bewaker ons al. Deze vriendelijke meneer vraagt dus ook elke keer aan Chloë, als we terug komen, Hé dushi heb je een leuke dag gehad? Echt heel vriendelijk van deze meneer. 

Ik hoorde vandaag, van Brenda en Chloë, na het lezen van deze blog dat ik wellicht een beetje negatief ben over Curaçao, althans zo komt het wellicht over. Dit is absoluut niet mijn bedoeling en bij deze bied ik ook mijn excuses aan, aan Curaçao. Zo bedoel ik het niet. Mijn verwachtingen naar kleine idyllische strandjes, minder Nederlanders en toch iets rustiger in het algemeen waren misschien te hoog. Dit stel ik bij en geniet van dit leermoment. Een beetje zoals Jacob van B&B vol liefde. Voor de rest blijf ik genieten van dit prachtige eiland vol mooie natuur en ongelooflijk vriendelijke mensen.

Tot morgen, op de testdag.