Dag 5

Ik kwam zojuist aan in Samosir op mijn ‘Sumatra‘ reis. Check het volledige verhaal op https://www.polarsteps.com/mikesminia/4952209-sumatra/39931461-samosir?s=23b7c3af-1e0e-4ef1-9a69-f9de2c774d01

Dag 5

Verwend

Het is even wennen hier. Het is hier erg gehorig. Dat is niet erg als je een reisverhaal aan het schrijven bent, maar wel als je wilt slapen. Om 21.30 waren we er wel klaar mee gisteren en we dachten dus wel te gaan slapen. Voor Brenda was dit niet zo een heel groot probleem, maar ik, pfffff waren de locals niet aan het schreeuwen, waren de honden wel aan het blaffen, als die weer stil waren begonnen de kikkers weer te kwaken en dan heb ik het nog niet over de rare dierengeluiden waarvan je het gevoel hebt dat ze naast je bed staan, lopen of kruipen.

Om 00.30 sliep ik nog niet en hoopte op een wonder. Opeens werd ik wakker en was het 4.00 uur. Ik had gelukkig dus wel al wat geslapen. Gelukkig viel ik weer in slaap en werd nu om 6.30 wakker. Wat een nacht. 

Bren was ook al wakker dus wij gingen op ons terrasje in het opkomende zonnetje zitten. We hadden met Chloë afgesproken dat zodra er iemand wakker is hij een appje stuurt dat hij wakker is. Op mijn telefoon stond nog niets. Ik stuur Chloë een berichtje dat we wakker zijn, maar krijg nog geen reactie. Als ze om 8.15 nog niets heeft gestuurd klop ik maar even op haar deur. Het is vakantie, maar we gaan hier niet de dag verslapen. Chloë geeft aan heerlijk te hebben geslapen en geen vervelende geluiden te hebben gehoord. We maken ons klaar voor het ontbijt. We lopen ons huisje uit en steken de weg over naar het warungetje welke bij de homestay hoort. We gaan zitten op het twee tafels tellende terras om daarna direct door de zon verdreven te worden naar de enige tafel die ze binnen hebben staan. We zitten nu in hun huiskamer/slaapkamer/receptie. We krijgen een kaart om uit te kiezen. De keuze is echt bijzonder. Zoveel gerechten om uit te kiezen voor het ontbijt, lunch en diner. Van fruit tot pannenkoeken en van nasi tot wiener schnitzel met patat. Chloë en Bren bestellen een pannenkoek met banaan en ik mie goreng. Ik hoor ze in hun, ik heb niet gekeken, mini keukentje alles snijden en één voor één krijgen we ons eten. Ook dit is natuurlijk weer geweldig. On the side krijgen we ook nog een bord met vier verschillende soorten fruit en dit in combinatie met onze, niet roeren, koffie is ons ontbijt compleet. 

Links of rechts

Na het ontbijt smeren we ons in en gaan we weg op onze gehuurde scootertjes. Waar we heen gaan weten we nog niet. We zien wel wat de dag brengt. We kiezen ervoor om de kant op te gaan zoals de scooters geparkeerd staan. Dat is voor ons dus rechts. We rijden lekker rustig, het is ook rustig op de weg, en genieten van het uitzicht. Na een uurtje rijden zijn we op de bovenste punt van het eiland. Hier zien wij een bord staan met beach erop. We stoppen 100 meter verder en draaien om. We betalen de entree van het strand en parkeren de scooter. Het gaat ons erom dat we gewoon even gaan kijken hoe het er uit ziet. We lopen een rondje en worden aangesproken door de eigenaar/beheerder van het strand. Het ziet er erg leuk uit hier, strandbedjes, eet en drinktentjes en toiletten alles is natuurlijk verouderd, maar de locals zijn hier erg happy zo te zien. Zo happy dat we Brenda en Chloë met een aantal dames op de foto moeten. We bestellen een koffie en gaan lekker aan het strand zitten, hoe vreemd het ook klinkt, maar we horen ineens Nederlandse muziek door de speakers. Van Emma Heesters tot S10 met haar songfestival liedje. Het lijkt wel alsof hij het speciaal voor ons doet. Als we een tijdje zitten ben ik wel benieuwd hoe de eigenaar over mijn drone denkt. Ik heb hem mee en wil hem wel gebruiken, maar nooit zonder toestemming. Ik vraag het hem en hij zegt natuurlijk het is mooi weer dus gewoon doen. Ik vlieg even een kwartiertje en ik denk dat ik mooie beelden heb. Als we nog even een flesje water willen kopen, blijkt dit bij de prijs in te zitten. Ook top dus. We gaan er vandoor, want we willen vanmiddag ook nog even een waterval bekijken. Als we weg willen komt de eigenaar nog even naar ons toe of we voor zijn Instagram even een promo filmpje willen opnemen, als de eerste toeristen na Covid. Tuurlijk we zeggen hoe geweldig Batu Hora beach en dat we daar graag komen. We bedenken nog een yel voor hem, maken een foto en gaan dan weer verder. We rijden in ongeveer een uur terug naar ons dorp en eten een groot stuk bananenbrood welke Chloë bij Bali bananen heeft gekocht. Er zitten wat mieren op, maar Freek eet ook alles dus het moet wel goed zijn. Als we uitgegeten zijn gaan we richting de waterval.

Selfie time

Het is ongeveer een half uurtje rijden, volgens maps, maar wij doen rustig aan. Volgens recensies op Google, zou het kunnen dat de waterval geen water zou laten vallen in het droogte seizoen. Nu zijn wij hier net na een natte periode, dus we zien het rooskleurig in. We rijden door het dorpje Tomok, waar het een drukte van jewelste is. Allemaal winkeltjes en veel mensen op de been. We rijden er doorheen en gaan rijden daarna langzaam aan de bergen in. Het is een prachtige slingerweg met na elke bocht weer een veel mooier uitzicht. Na ongeveer 45 minuten geeft maps aan dat we er zijn. We stoppen bij een pisstraaltje tegen een reusachtige wand. We kunnen voor 3000 rupiah een selfie maken. Er zit iets verder een oude man van 140 jaar oud, althans zo ziet hij eruit, mist een been en loopt op krukken. Ik loop naar hem toe en hij wil voor mij de trap afkomen. Ik ren naar hem toe en zeg, in gebaren, dat hij mag blijven zitten. Ik overhandig hem 5000 rupiah en zeg dat het goed is. Nu kan ik selfies maken tot ik een ons weeg. Hij blij ik blij. Waarschijnlijk heeft hij het selfie platform zelf met de hand gebouwd en is daardoor ook nog eens zijn been verloren. Ik gun die man wat extra's. 5000 rupiah is 32 euro cent. We maken wat foto's en filmen wat en gaan dan weer terug naar onze homestay. Als we door het dorp Tomok rijden ziet Brenda langs de weg een jongen die gebakken banaan aan het frituren was. We stoppen en bestellen er een paar. Ze waren heerlijk. Als we vervolgens weer verder willen krijgen we Brenda haar scooter niet meer aan de praat. Er zit nog benzine genoeg in en anders zou hij toch nog huhuhuhuh doen, maar dat doet hij ook niet. We weten je moet de rem inhouden met starten, maar het lukt gewoon niet. Vijf keer niet, tien keer niet en twintig keer ook niet. Ook met de kickstarter doet hij niets. Ik besluit toch maar te bellen met de homestay. Binnen een kwartier is hij er en je voelt hem al aankomen hé. Eén keer raden, hij start gewoon. De hele dag rijden we er al op en start hij gewoon. Hij legt uit dat je handrem in moet drukken, ja die begreep ik ook nog wel. Hoe het komt dat het bij hem wel lukte is voor mij nog steeds een raadsel, maar hij deed het gelukkig gewoon weer. We rijden daarna ook weer naar huis en gaan ons opfrissen voor het avond eten. 

Appelstrûdel

Na de koude douche van gisteren ga ik toch eens even op verkenning uit en zie achter onze huisjes een boiler hangen. Waarom hebben we dan geen warm water. Ik besluit het toch even te vragen. We lopen even met u mee. Heeft u hem wel lang aan laten staan? Nee dat vind ik zonde van jullie kostbare water en de tijd dat ik douche moet toch wel genoeg zijn om warm water te produceren. Als de jongedame de kraan open zet en één minuut wacht komt er warm water. Ziet u wel hij doet het gewoon. Ik wijs haar erop dat hij wel de verkeerde kant ook staat, namelijk de kant voor koud water. Ja zegt ze dat hadden we even moeten vertellen. We douchen lekker warm deze keer en gaan dan naar het terras om te eten. Brenda en ik bestellen rendang en Chloë mie goreng speciaal met gefrituurde kip. Ik kan niet anders zeggen dat het heerlijk was. Chloë vond het lekker, totdat ze een mier in haar mie vond. Niet zo'n kleintje als bij ons, maar zo'n dikke. Als ze dan verder gaat zoeken komt ze er nog één tegen. Chloë is nu klaar. Ze heeft gegeten en gedronken. We zijn klaar. We krijgen nog een kleine discussie over de prijs als ze extra geld berekend voor de gebakken rijst die wij erbij kregen. Het kost allemaal niets, maar je moet me niet besodemieteren. We lopen nog even naar de koffie mevrouw van gisteren voor een bakkie koffie en gaan dan terug naar de homestay. Het is 20.45 als we de kamer ingaan. We besluiten binnen nog even wat te drinken en eventueel een spelletje te doen. Als ik hetzelfde geluid hoor wat ik gisteren in het donker hoorde toen ik in bed lag. Nu is het licht en zie ik wat het geluid veroorzaakt. Chloë ziet het niet, maar Brenda wel maar weet niet wat het was. Ik wel. Ik beweeg mijn lippen, maar maak geen geluid. Ze begrijpt me en ik zie haar lichaam een rilling maken. Chloë heeft nog steeds niets door. Ik denk we houden het nog even stil, maar Brenda kan het niet. We waren gisteren al aan het twijfelen om hier weg te gaan, maar vonden dat een belediging voor de homestay. Nu dat de kakkerlakken uit het plafond kwamen was de maat vol. Ik loop naar de receptie/ restaurant/slaapkamer om mijn beklag te doen en ja wij weten het we hebben er zelf voor gekozen om naar zo'n land te gaan en in een homestay te gaan, maar dit deden we bewust om de locals te steunen. We weten dat er in dit soort landen kakkerlakken voorkomen, maar het feit dat de kakkerlakken op je bed vallen gaat me daarentegen echt te ver. In de vijf minuten dat ik weg ben heeft Brenda alle tassen al ingepakt, te bedenken dat ik daar met mijn Tetris avontuur een uur mee bezig ben geweest, en zij dat dus hatseflats even in vijf minuten doet. Ik weet dus wie volgend jaar de tassen kan inpakken. Ik dwaal weer af. We weten dat er hier in het dorp ook een Duits hotel is, hadden we drie jaar geleden al een boeking, maar hadden we dus moeten annuleren. Nu wilden we er eigenlijk bewust niet heen, omdat deze veel faciliteiten heeft waar we toch geen gebruik van maken, omdat we de hele dag weg zijn. Ook wilde we lokaal eten en geen Duits brood. 

Ik app met dit Duitse hotel als Brenda de tas aan het dichtmaken is of ze nog een kamer voor drie hebben. Binnen een minuut heb ik antwoord dat ze natuurlijk een kamer hebben. Ik zeg we zijn er met vijf minuten. Als we weg willen gaan op de scooters, we zouden twee keer gaan rijden met de scooters, vragen de mensen van de homestay of ze nog wat voor ons kunnen doen. Ik zeg je mag mijn bagage wel even naar het hotel brengen. Dit was geen probleem. Vijf minuten later checken we in en worden ook onze tassen gebracht. Ik hoor dat we morgen een ontbijt buffet hebben en zie in de vitrine allerlei gebak liggen. Misschien een beetje tegenstrijdig, maar ik ben blij dat we morgen hier wakker worden. Misschien eet ik morgen wel appelstrûdel, gewoon, omdat het kan.