Dag 7 avond en dag 8

Dag 7 avond

Auroraja of auroranee

Het is nu twee dagen geleden dat we dus op aurora safari gingen. Aurora of te wel het noorderlicht of poollicht genaamd is niet vanzelfsprekend dat je het ziet als je boven de poolcirkel zit. Er zitten toch wel heel veel haken en ogen aan. Je hebt te maken met de zonnewind, de kp waarde, en niet geheel onbelangrijk geen bewolking, want er kan wel noorderlicht zijn, maar zonder een heldere hemel zie je niets. Het is dus een heel gepuzzel. Ik had natuurlijk al wat verteld over de aurora app welke je attendeert wanneer er een grote kans bestaat dat hij te zien is en zelfs dan moet je gewoon mazzel hebben.

We worden dus op vrijdag avond om 19.30 bij ons hotel opgehaald. We rijden naar het verzamelpunt waar er nog meer aurora zoekers zijn. Om 20.00 rijden we met 21 aurora zoekers de chauffeur en de gids weg richting het licht. De gids voor in met zijn telefoon en de aurora app in zijn handen turend door het voorraam naar buiten. Ik denk zelf ook interessant naar buiten te kijken, maar ik zie alleen mijn eigen spiegelbeeld en daar ben ik niet naar op zoek. We rijden ongeveer anderhalf uur over sneeuw en ijs voordat we stilstaan staan op een parkeerplaats langs de weg. We stappen met zijn één en twintigen de kou in. Iedereen behalve ik stapt de bus uit met zijn telefoon in zijn hand. Ik niet, ik heb al eens eerder 's nachts gefotografeerd en weet dat je een lange sluitertijd nodig hebt. Je lens moet dus lang open staan om het licht binnen te laten. In het donker moet dat minimaal tien tot twintig seconden, en zolang je telefoon stilhouden word heel moeilijk. Ik had dus als enige mijn camera met statief bij me. Ik stel de boel op en we staan met zijn twee en twintigen naar de hemel te kijken. Na een uur geen sterren te hebben gezien, iedereen vastgevroren zit aan de grond en de verveling toeslaat pakken we in. We hebben pech. Iedereen gaat de bus weer in en wellicht hebben we op de terugweg meer geluk. Als iedereen behalve, ik zei de gek en Chloë, in de bus zit ziet Chloë een ster. In de verte beginnen er nog meer sterren zichtbaar te worden. De wolken verdwijnen. We geven dit aan bij de gids. Die kijkt mee en is ineens positief gestemd. Hij gaat de bus in en haalt alle verkleumde passagiers weer uit de bus. Na vijf minuten is de hemel met alle sterren volledig zichtbaar. Het is zo helder dat ik bijna nog meer sterren zie dan in Afrika. Ik stel mijn camera weer op en wacht weer af. Ik fotografeer wat sterren uit verveling en ben bang dat het niets word. Het duurt een half uur en we zien in de verte de bewolking weer aankomen. We hebben gewoon pech. We hebben gehoopt, maar helaas het is de natuur. Met een teleurstelling rijker stappen we nu echt de bus in. Het is jammer. We rijden terug richting ons dorp. De bus stort in elkaar. De ene na de andere passagier valt in slaap. De gids daarentegen zit als één of andere neeknikker door het raam te kijken. Opeens geeft hij de chauffeur te opdracht een parkeerplaats op te rijden. We zijn ongeveer 20 minuten van ons hotel vandaan. 

We stappen wederom uit. Hij zegt het is er. Wij helemaal enthousiast naar buiten om daar dus gewoon niets te zien, maaaaar en dan komt de kruks in het hele verhaal. Je kan hem met het blote oog eigenlijk helemaal niet zien, tenminste als hij niet op zijn aller felst is. Hij is er dan wel, maar wij als dummies zien dat niet. Daarvoor is het dus handig een gids in de arm te nemen. Hij wijst, maar ik zie echt niets. Ik zet de camera neer en schiet mijn eerste foto. 15 seconden lang laat ik hem open staan. Als de sluiter dicht klapt en het beeld op mijn scherm verschijnt juichen we met zijn allen. Er is iets groens te zien, maar ik moet nog even finetunnen. Ik doe een stukje links, een stukje rechts, 10 seconden, 20 seconden enz enz. Elke foto wordt weer iets anders dan de vorige het is echt gaaf en dan te bedenken dat iedereen die om mij heen staat niets kan zien. Als na een half uur het licht minder word stappen we weer in en gaan we moe maar voldaan naar ons hotel. Yes het is ons gelukt we hebben hem gezien. De foto's die ik erop zet zijn onbewerkt en allemaal uit mijn eigen camera. 

Dag 8

We worden wakker om acht uur. We hebben de wekker gezet, omdat we deze ochtend toch nog even willen skiën. Deze middag staat een husky tocht op het programma en omdat het de laatste mogelijkheid is om te skiën gaan we toch nog even op de latten. Om precies 10.33 klik ik in mijn ski's aan, het is -8 en de zon schijnt volop. Dit is de perfecte skidag. We hadden deze week de pech dat het onderste gedeelte van Finland, de regio Helsinki, ook vakantie had. Hierdoor was het in mijn ogen vrij druk. Nu op zaterdag zijn ze allemaal terug naar huis en hadden wij op sommige momenten de piste voor ons zelf. Bij de lift konden we zo door skiën en zo ging het tot 12.00 door. Om 12.00 gingen we langzaam aan terug richting het hotel. Met onderweg nog snel een piste mee pakkend kwamen we om 12.25 aan en maakten we ons klaar voor de husky tocht. We worden om 13.15 opgehaald, waarna we naar het verzamelpunt worden gebracht.

Husky of husky

We rijden om 14.00 weg in een grote touringcar met nog vier Duitsers, vijf Fransen en twaalf Nederlanders. De rit duurt 15 minuten als we aankomen bij de huskyfarm. We hebben een rit van tien kilometer geboekt. Als we aankomen valt ons direct op dat ik geen husky zie. Wel honden, maar geen 'husky', je weet wel die typische hond, grijs wit, blauwe ogen, die wij associëren met een husky. De groep word in tweeën gedeeld. De eerste groep waar wij in zitten gaat eerst rijden de andere groep blijft achter en is straks aan de beurt. Bij het rijden met een husky en slee is er één de bestuurder en één de passagier. Aangezien het heel moeilijk is om drie personen makkelijk in tweeën te delen, werd ik aan iemand gekoppeld uit een groep van vijf. Bren en Chloë gingen samen en Chloë werd stuurvrouw. Ik zelf begin als passagier en na vijf kilometer zouden we wisselen. Chloë en Brenda waren al snel uit het zicht, maar ik zat met mijn stuurvrouw achter een slee met zes honden die een zondagsritje aan het maken waren. Halverwege werd er zelfs een honden wissel toegepast. Er werd bij ons een hond weggehaald waardoor zelfs met vijf honden de slee met zes honden konden bijhouden. Inhalen zit er niet bij, want je glijd eigenlijk gewoon door een soort bobsleebaan. Na een klein uur waren we weer terug en kregen we uitleg over de honden, welke in onze ogen geen husky 's waren. Het bleken dus wel husky's te zijn, maar van een ander soort, want deze zijn sterker en hebben een beter uithoudingsvermogen. Die andere 'echte' husky's zijn eigenlijk alleen maar voor de show. Om 16.30 is onze excursie ten einde en gaan we terug naar de bus. Als we terug zijn leveren we onze warmtepakken, sokken schoenen en wanten in. 

Wienerschnitzel

Als we klaar zijn gaan we souvenirs kopen. We weten wat we willen en zijn dus gauw klaar. Als we besloten hebben waar we willen eten lopen we naar de gondel. We gaan bovenaan de piste eten bij restaurant Horizont. Gisteren hebben we hier ook gegeten en dat beviel erg goed. Het zit eigenlijk op de piste, maar omdat we geen ski's aan hadden moesten we even lopen vanuit de gondel. Het was een stukje de piste opklimmen van tien minuten. Ons uithoudingsvermogen werd op de proef gesteld. Als we de kaart krijgen zijn we het alle drie unaniem eens over ons laatste avondmaal. Laatste avondmaal hier dan hé. Het word wienerschnitzel. Na het eten gaan we naar de kamer en gaan we inpakken. Snik. Morgen dus weer naar huis. Morgen nog één blog over onze ervaringen en misschien wat tips en tricks.