laatste dag

Laatste kite dag

Onze laatste dag, ja wat moet je daar nou over schrijven. Ik weet het wel, maar wist even niet hoe ik het moest omzetten naar tekst. Laat ik gewoon met de laatste dag beginnen dan komt het vast goed. Ik word weer wakker om 6.00 en stap gelijk uit bed. Loop naar het strand om te kijken hoe het met de wind staat. Kan ik nog één keer kiten of was gisteren mijn laatste keer. De wind voelt goed veel harder dan de laatste drie dagen. Ik wil dus toch nog wel een uurtje proberen. Kijken of ik iets langer kan staan dan mijn laatste keer. We gaan ontbijten en realiseren dat dit hier de laatste keer is. We eten dus echt alles wat los en vast zit. Nee natuurlijk niet, maar Chloë vraagt wel of ze vandaag geen brood hoeft en gewoon aan de zoete cakejes mag. Tuurlijk kind vandaag wel, omdat het de laatste dag is. Na het ontbijt gaan we ons klaar maken voor de dag. Insmeren en alvast wat spullen bij elkaar pakken. Het is niet veel aangezien we alleen maar handbagage hebben. Voor één ieder die nu denk getver dan heb je toch veel te weinig kleren. Nou dat viel best wel mee. Even een kleine opsomming. Mijn kleren van de heenreis, lange broek en blouse zou ik ook gebruiken voor de terugreis. Ik heb het de hele week buiten gehangen om te luchten dus dit leek mij prima. In de handbagage koffer had ik een paar schone sokken voor de terugreis. Ik had acht schone onderbroeken waarvan vier met een klein gaatje erin zodat ik die daar kon weggooien. Dit is misschien te veel informatie, maar ach dan lees je er maar snel overheen. Vijf korte broeken met vijf shirts erop. Een elektrische tandenborstel, mijn douche en scheergel in kleine doorzichtige flesjes, een kleine flesje zonnebrand, een wereldstekker, slippers en mijn sarong uit Bali, vraag mij niet waarom. Hij ging ook weer schoon mee terug. Nadat wij alles zo goed als mogelijk hadden ingepakt ging ik voor mijn laatste keer kiten. Voor deze laatste keer proberen op het bord te staan. Deze keer zou ik mijn poging ook proberen te filmen. Ik heb zelf een action cam, maar deze heb ik uitgeleend, hoe dom. Dus heb ik zelf een gopro geleend om toch mijn filmpje te maken. Ik heb voor deze actie een borstmount zodat de cam op mijn borst kan. Ik doe een poging om te gaan staan, maar dit mislukt finaal. Ik krijg het niet voor elkaar om te gaan staan. ik probeer het een aantal keer, maar ga na 500 meter toch weer onverrichte zaken terug naar het strand. Poging twee begint iets beter, maar eindigt verschrikkelijk. Ik verlies mijn bord en word daarna twee meter de lucht ingetrokken, waarna ik hard neer kom en ik weer opzoek moet naar mijn bord. Dit lukt eigenlijk niet aangezien er veel wind staat en ik het bord niet kan traceren. Ik kijk om me heen en zie hem twintig meter achter me liggen en ga op de manier die mij geleerd is weer terug. Dit lukt uiteindelijk en heb mijn bord terug. Ik ben doodop en ga weer terug. Als ik bijna bij het strand ben, meter of 25, voel ik iets hards langs mijn been. Ik denk dat zal een steen zijn en schenk er geen aandacht aan. Terug op het strand wil ik weer tegen de wind in gaan lopen en ontdek ik bij het oppakken van mijn bord dat ik iets mis. Op mijn borst ontbreekt er een uitsteeksel. De geleende gopro, de nieuwste, is verdwenen. Afgebroken, niet goed vast gezet, ik weet het niet. Hoe ik mij voel op dat moment, klote. Het ging al niet lekker en nu helemaal. Ik loop nog terug en zoek in de branding, maar zie niets. Mijn uur is nog niet om en om nu hierdoor de handdoek in de ring te gooien vind ik ook niets. Ik heb wel tijdens het tegen de wind in lopen besloten dat als het deze keer niet goed gaat ik stop. Ik probeer het wederom, maar het word echt helemaal ruk. Bord weer kwijt en niet terug kunnen vinden. Terug naar het strand en vanuit daar mijn bord staan zoeken. Eindelijk had ik hem gespot en kon ik al boydraggend het water weer in om mijn bord te halen. Ik heb mijn bord gepakt en ben al bodydraggend weer terug naar het strand gegaan. Dit was mijn kite surf avontuur, ik heb op een bord gestaan, ik weet wat een kite doet en hoe ik hem moet besturen, maar ik denk niet dat ik hier iets meer mee ga doen. Het was echt heel gaaf om te doen, om te leren en om te mogen ervaren wat kiten inhoud, maar je moet ook toegeven als je weet dat je hier niet goed genoeg voor bent. 

Caipiroska 

Had ik jullie al over het fenomeen Caipiroska vertelt? Ik denk het wel, maar om even het geheugen op te frissen zal ik even het recept vertellen. Men nemen een limoen, snij daar de kontjes vanaf en snij hem dan in de lengte in vieren. Het beste resultaat krijg je om dan ook even het middelste stukje eruit te snijden. Snij daarna de vier stukken nog één keer door de helft en kieper dit in een glas. Bij deze acht stukken doe je twee eetlepels witte suiker en stap dit dan met een cocktail stapper door elkaar. Pak dan een fles wodka en giet er dan voor ongeveer acht tot tien tellen wodka bij, schep de rest van het glas vol met ijsblokken en roer de boel door elkaar. Rietje erin en uw caipiroska is klaar. Persoonlijk zou ik het niet proberen te maken, want als hij goed lukt creër ik hierdoor een aantal nieuwe alcoholisten. Mijn laatste les kiten is dus afgerond en omdat het de laatste dag is moet het natuurlijk wel in stijl afgesloten worden. Caipiroska dus. Ook dit ga ik missen. Ik ga na mijn drankje nog even langs het strand lopen om te kijken of de gopro alsnog aangespoeld is, maar nee hoor geen geluk. We gaan dus nu maar even languit op een bedje liggen, wat moeten we anders. 

Afscheid

We liggen onze laatste uurtjes nog even heerlijk in de zon, smeren de laatste zonnebrand op, eten onze laatste lunch en drinken onze laatste caipiroska. We hebben het plan om rond vijf uur richting het vliegveld te rijden. Om vier uur gaan we ons douchen en omkleden. We maken ons helemaal klaar om weg te gaan. Om 16.45 bestel ik een Uber en gaat het afscheid nemen beginnen. We willen helemaal geen afscheid nemen. We nemen afscheid van de kiteleraren, de barmannen en alle mensen die we ontmoet hebben. Als laatste nemen we afscheid van Deirdre de eigenaresse, wat een kut moment. Het lijkt verdorie wel of je afscheid neemt van je familie. Het was echt een hele bijzondere week, wat een mooie en lieve mensen, wat een gastvrijheid en wat een mooi dorp. Zou ik hier terug komen, ja zeker weten. Zou ik het anderen adviseren? ja absoluut, zonder twijfel. 

Staartje

Waarom is dit laatste verhaal zo laat? Nou dat zal ik jullie vertellen. Dat had namelijk een reden. Ik heb namelijk iets verzwegen op dag 6. Dit was tweeledig, wij wilden niemand ongerust maken en ik had geen behoefte aan goedbedoelde adviezen. Hoe goed bedoelt ook. Wij hadden bij het hotel een poes lopen. Deze poes lag elke dag onder een palmboompje voor ons terras van de kamer. Elke ochtend en elke middag wanneer wij op ons terras zaten kwam deze poes bij ons buurten. Wij schonken hier geen aandacht aan, want je weet niet of hij vlooien, ander ongedierte of misschien wel rabiës bij zich draagt. Op dag 6 wilde deze poes heel graag via ons terras en de schuif deuren naar binnen. Wij hadden natuurlijk hier geen behoefte aan en ik dacht deze poes dus ook wel even met mijn voet tegen te houden. Dit vond deze poes niet zo leuk en gaf dit ook direct aan middels een haal van de nagels en dacht ook direct mijn voet te gaan opeten. Ik had dus hierna een klein gaatje van een tand in mijn voet staan. Het bloede en ik ben dit direct gaan ontsmetten. Het viel eigenlijk allemaal best mee. Het was niet ernstig en het gaatje was totaal niet groot. Wij zijn niet ingeënt tegen rabiës, want hoe groot is de kans dat je door een hond, kat, aap of ander dier gebeten word. Bij het informeren naar de rabiës enting werd ons ook altijd duidelijk gemaakt dat je, ook al ben je gebeten door een dier je dan ook altijd achteraf nogmaals geprikt moet worden. Dit heeft ons dus altijd weerhouden om deze enting te halen. Nu achteraf blijkt het plaatje dus iets anders in elkaar te steken. Ik zal het proberen kort uit te leggen, voor iedereen die het al (beter) weet mag gewoon dit stuk overslaan. Voor iedereen die hier iets wil leren, lees even lekker mee. Ok ik ben gebeten en had dus geen rabiës enting. Dit was als ik hier in mijn eigen huis gebeten zou zijn door mijn eigen hond geen probleem geweest. Onze hond is ingeënt tegen rabiës. Geen probleem dus. Word je nu, zoals in mijn geval, gebeten door een dier waarvan je niet weet of deze is geënt krijg je een ander verhaal. Heeft het dier wel of geen rabiës dat weet je niet, dus jij kan het nu ook hebben. Dan komt het grootste dilemma, want heeft het dier het niet en jij ook niet, dan is er niets aan de hand. Heeft het dier het wel en jij dus nu ook dan ga je dood. Het klinkt cru en zo zwart wit is het niet, maar als je geen actie onderneemt dan word het zwart en geen wit. In de regel zeggen ze dus, als je het niet weet, zal je antistoffen moeten krijgen tegen de rabiës. Deze zijn erg slecht verkrijgbaar in Nederland en dus helemaal in het buitenland. Direct na de beet werd er vanuit het hotel actie ondernomen. De ene na de andere arts werd gebeld en het laatste bericht zou zijn dat we drie dorpen verder (lees 45 minuten) een briefje konden halen om daarna weer drie dorpen verder (lees anderhalf uur) een injectie konden halen. Er werd ons niet duidelijk of dit dan de anti stoffen waren of gewoon een rabiës enting. Tevens waren ze in het hotel niet echt in paniek, wat ons ook wel gerust stelde. Om wat meer duidelijkheid te krijgen zijn we even naar Ingrid gelopen. Ingrid woont aan de overkant dus dat was makkelijk. Bij Ingrid aangekomen was het voor ons duidelijk. Maak je niet druk er komt hier geen rabiës voor en ik ben ook al vaak gebeten en ik ben er ook nog. Het zag er ook heel rustig uit dus ik was om. Wij zouden het zo laten. Voor één ieder die nu denkt moest je dan geen tetanus? Nee ik ben wel ingeënt met dtp dus dat was geen punt. Wij hebben een heerlijke dag gehad. De volgende dag, de dag van vertrek, ging ik toch twijfelen. Ok ze kunnen wel zeggen dat die poes het niet heeft, maar wie bepaalt dat. Ik dacht ja maar straks ben ik toch besmet door het virus, dat zou dus betekenen dat ik dood zou gaan als ik niets zou doen. Als je het dan op die manier uitspreekt word het toch een ander verhaal. Wil je dood ja of nee, ja hoef je niets te doen, nee dan kan je iets doen. Zwart wit gezien zat het zo in elkaar, het is gokken met je leven. Sommige zeggen het leven is altijd een gok en dat is zo, maar als ik zeg, je kan links om lopen door een straat en je hebt 10% kans dat je in die straat word neer geschoten terwijl als je de straat rechts neemt is er geen risico. Ik zou het wel weten, ik vermijd dat risico en ja ik weet het ik heb ook een risico genomen om naar Brazilië te gaan zonder enting. Nu sta ik dus op een punt van kiezen. Ik mail met mijn huisarts en deze belt mij op. Hoe groot is de wond wat is er precies gebeurt en wanneer ga je naar huis. Alles vertelt en ze gaat contact opnemen met de GGD in Almere. Enkele minuten later word ik gebeld door de GGD, ik zal toch echt de antistoffen moeten hebben. Ik raak nu toch wel een beetje in paniek, want er schijnt ook een tijdsfactor van 48 uur mee te lopen. 48 uur vanaf het moment van bijten tot het toedienen van de antistoffen. De huisarts had mij nog proberen gerust te stellen door te zeggen, omdat het in je voet zit duurt het langer voordat het in je hersenen zit. Was niet echt een oppepper. We begonnen met rekenen 48 uur later inclusief het tijdsverschil met Nederland zou uitkomen op Nederlandse tijd vrijdag middag 12.00. Wij zouden landen om 10.00 en zouden dus nog twee uur hebben. De anti stoffen zijn nergens bij een GGD of huisarts op voorraad, omdat het zo schaars is. Het moet dus besteld worden bij het RIVM (rijksinstituut voor volksgezondheid) en word dan per koerier naar de juiste bestemming gebracht. Ik moest dus toestemming via de mail geven om dit te bestellen. Dit heb ik bij ons in de avond gedaan en het was in Nederland dus al nacht. De volgende ochtend zou de GGD in Almere de mail dus lezen en direct bestellen. Op het vliegveld kreeg ik het steeds benauwder en werd ik nerveuzer. Mijn been begon te slapen en begon ook pijn te doen. Dan gaat er dus van alles door je hoofd. De vlucht ging goed en wij landen tien minuten eerder. Liepen gelukkig met alleen onze handbagage zo door naar de uitgang. Uitgerekend dat we gewoon de trein konden nemen stapten we om 11.05 uit te trein in Almere. We zouden gebeld worden wanneer de antistoffen er waren. Ik was nog niet gebeld en ik kon dus nog even snel naar huis om te douchen. Gelukkig gaf de GGD aan dat ik wel meer marge had dan 48 uur, maar dat het wel zo snel mogelijk moest. Om 12.45 liep ik daar het kantoor in en werden er vier injecties met de antistoffen in mijn voet gegeven. Tevens is het noodzakelijk dat je nu ook de enting tegen rabiës krijgt, dus die kreeg ik ook direct in mijn arm. Dan moet ik dus weer op dag 3, 7 en 14 terug komen voor een herhaling van deze enting. Ik heb dus mijn portie wel gehad. Hierdoor liet dit laatste verslag even op zich wachten. Voor één ieder die nu denkt, maar wat als je wel ingeënt was? Als ik ingeënt was geweest had ik alsnog wederom de rabiës enting 2x moeten halen, maar ik had niet de antistoffen hoeven halen en zat er ook geen tijdsdruk achter. Brenda en Chloë gaan dus nu toch de rabiës enting halen. 

Nogmaals bedankt voor alles leuke reacties en ik hoop dat iedereen de volgende vakantie weer mee leest. Mocht je mijn verhalen echt zat zijn, je kan je gewoon unscriben. Even goede vrienden.