Dag 2

Dag 2

Max

Ken je dat geluid van je wekker, dat irritante gepiep of iets anders waardoor je hem het liefste weg wil gooien. Ik niet, ik ben ruim voor dat hij dat gaat doen wakker. 02.00 ipv 02.45. Ik ben altijd een beetje hyper als ik moet vliegen, beter een uur te vroeg dan een minuut te laat. Maar goed drie kwartier is wel heel vroeg. Ik blijf nog wat liggen, maar slaap niet meer. Bren en Chloë worden na een kwartier ook uit hun zelf wakker dus ik zet wat koffie. Het is erg warm in de kamer, ondanks het raam wat open staat dus ik ga lekker weer douchen en ben om 03.00 helemaal klaar. Wie SpongeBob kent die weet wel hoe ik dus nu in de kamer sta. We pakken de spullen bij elkaar brengen alles wat we niet meer nodig hebben naar de auto en staan met drie koffers om 03.18 helemaal klaar voor de taxi welke ons om 03.30 naar de luchthaven gaat brengen. In acht minuten rijd hij ons naar de luchthaven en wij sluiten aan in de rij van de check in. Als we de koffers hebben afgegeven gaan we naar de security. We fluiten er doorheen en hebben daarna alle tijd om nog eventjes door de winkeltjes heen te lopen. Dit is wel even wat anders dan Frankfurt of Schiphol, hier is gewoon bijna alles gewoon open. Ook al is het 04.30. Als ik bij de gate kom en ons vliegtuig zie, zie ik meteen dat dit een 737 max is, je weet wel dat toestel dat zolang aan de grond heeft gestaan. Ik ben niet bang, maar ventileer dit maar niet door. We stappen in en met vijf minuutjes vertraging begint de pushback om 06.05. 

Wit, witter, witst

Vliegen naar de sneeuw is de eerste keer. De auto, de bus en zelfs met de auto en caravan hebben we al gedaan, maar vliegen nee dat is voor het eerst. Ook vliegen met Tui trouwens. De vlucht verloopt prima, geen turbulentie en geen andere onregelmatigheden. Wel klappende mensen als we geland zijn, maar even eerlijk die mensen in de cockpit zijn toch geen acteurs of mensen die in het theater op het podium staan. Die mensen krijgen applaus voor hun werk, niet een piloot doe even normaal. We landen dus in een witte wereld en begeven ons via een trap het vliegtuig uit naar de aankomsthal. Daar aangekomen staan er ongeveer 600 mensen bij twee bandjes te wachten op hun koffers. Er zijn vier vluchten uit Nederland en België tegelijk aangekomen. Waarschijnlijk, net zoals bij ons op Schiphol, kampen ze hier met een personeelstekort. Ruim een uur later, en ik lieg niet, lopen wij van al die mensen als allerlaatste de aankomsthal uit. We komen dus ook als laatste aan bij de transferbus. De deur was zelfs al dicht. We stappen in en rijden in ongeveer vijftien minuten naar ons hotel. Aangekomen bij ons hotel stappen we uit met nog twee gezinnen. We hebben onze koffers en lopen richting de receptie. Halverwege worden we door één gezin ingehaald, half rennend en struikelend, om eerder bij de receptie te zijn. Pffffff soms zijn mensen zo vermoeiend. Onze kamer is uiteraard nog niet gereed. We zetten onze koffers in de bagageruimte en gaan even naar het dorp. Het dorp kan je op drie manieren bereiken. Met een transfer busje, met de gondel of met een 700 treden tellende trap. We kiezen voor de gondel. Als hotelgast heb je een gratis pas voor deze gondel om op en neer te gaan naar het dorp. We wandelen even lekker door het dorp en gaan we even de supermarkt in. We kopen wat drinken voor op de kamer en gaan op zoek naar een restaurant waar we 's avonds willen gaan eten. We lopen terug door het dorp naar de gondel en gaan weer terug naar het hotel. Het is -10 en we komen erachter dat dit toch wel heel koud is. Bren heeft ondanks haar dubbele set handschoenen echt hele koude handen en Chloë ondanks haar skibroek een koude kont. Ik, de koukleum, heb het verrassend niet koud. We stappen de gondel in naar ons hotel en mogen dan naar onze kamer. Onze kamer is ruim en voorzien van een derde bedbank. Verrassend is deze gewoon al opgemaakt.

Tas weg, geld weg

We acclimatiseren wat op de kamer en vallen ook even een beetje in slaap. Het was erg vroeg vannacht en missen toch een beetje slaap. We hebben om 19.00 gereserveerd in een tacorestaurant en hebben dus alle tijd. Na ons dutje gaan maken we een kleine wandeling door de witte wereld en gaan daarna weer met de gondel naar het dorp. We glijden door het dorp naar ons restaurant en bestellen wat taco's. Ook hier word onze QR code niet gevraagd, net zo min als toen we voor het vliegtuig inchecken op de luchthaven. Ook bij het hotel is er niet om onze QR gevraagd. Heel goed. Laten we maar weer lekker normaal gaan doen. We bestellen een paar taco's en wat nacho's en genieten van het eten. Na het eten lopen we weer richting de gondel. Als we halverwege de gondel zijn komt Chloë erachter dat ze haar tasje met geld erin vergeten is in het restaurant. Met -13 lopen we weer terug naar het restaurant. Binnen aangekomen hebben ze Chloë haar tasje achter de bar gelegd. Chloë is opgelucht. Haar geld is er dus nog.

We lopen weer terug naar de gondel en gaan in een donkere gondel naar boven. Beetje vreemd. Als we in het hotel zijn drinken we nog een bakkie koffie en zijn klaar met de dag. Morgen weer een nieuwe dag. 

Als we even lekker liggen te chillen op bed krijgen we een melding van onze aurora app. Deze app hebben we op onze telefoon om een melding te krijgen wanneer er kans is op het noorderlicht. We weten natuurlijk niet of hij te zien zal zijn dus het risico te nemen om te blijven liggen nemen we maar niet. We kleden ons weer opnieuw aan en lopen naar beneden. Het is bewolkt en sneeuwt een beetje dus de kans is klein. We wachten 20 minuten en zijn er dan klaar mee en bevroren. Volgende keer beter. Nu gaan we echt slapen.