Dag 15

Watertuin

We worden uit ons zelf om 6.30 wakker, zijn we uitgerust? Ja het is hier wel heel relaxed dus ik denk dat we wel uitgerust zijn. Of we al naar huis willen, alleen voor ons hondje dan, anders niet. Hebben we hier alles al gezien? Nee dat denk ik ook niet. Een eiland zo groot als noord Brabant en dan zo veel te zien en te doen, terwijl zij alleen maar de Efteling hebben. Whahaha dat is een grapje natuurlijk. Ik weet heus wel dat er nog meer is ik kan er zo nog één noemen. Ik kom er later wel op terug. Nu even terug naar de werkelijkheid. We gaan naar een waterpaleis vlakbij de kust. Het is volgens Google Maps een 50 minuten rijden. Wij maken er voor ons zelf anderhalf uur van. We gaan over een berg weg die langs de berg mount Agung voert. Onze inschatting was toch te ruim genomen. Na één uur en tien minuten parkeerden wij voor het waterpaleis. We betalen de gebruikelijke entree kosten en gaan naar binnen. Ook hier zien wij gelijk een hoog insta gehalte. Ik word er een beetje misselijk van, maar goed ik kom voor de tuin en niet om mij te ergeren. Het is overigens wel leuk om sommige gezichten te zien op het moment van poseren. Ok klaar nu, we gaan nu naar de wc. Chloë moet naar de wc. We kunnen alleen naar de wc als we ook koffie nemen. Dat doen we maar. We drinken hier de duurste cappuccino ooit in Bali. Omgerekend zes euro 80 voor twee cappuccino, maar Chloë heeft in iedergeval even lekker geplast en dat is ook wat waard. We lopen door de watertuin en genieten ervan, we maken wat foto's die we thuis waarschijnlijk nooit meer bekijken, maar als je ze niet maakt hoor je er niet bij. Ik maak wat onconventionele foto's en poseer stiekem op andere foto's. Ik heb een hoop LoL, maar Brenda en Chloë schamen zich dood. We springen van tegel naar tegel in de aangelegde vijver vol met vetgemeste koikarpers. De ene na de andere toerist kiepert zijn duur gekochte zakjes vissenvoer tussen de karpers. We doen een rondje door de watertuin en na een half uurtje hebben wij het wel gezien. De scooter lonkt weer. De volgende bestemming word het strand. Althans dat hopen we. 

Ik zie het strand

We moeten ongeveer een half uurtje rijden voordat we bij de kust zijn. Na tien minuten word het wat drukker in het verkeer en moeten we even scherp zijn. We rijden door het drukke verkeer van Amlapura alsof we Balinesen zijn. We beginnen zelfs al een beetje gevaarlijk te doen, vrachtwagens inhalen enzo. Na een half uurtje zie ik een bordje met virgin beach erop. Ik denk dat kan twee dingen betekenen, of het strand is maagdelijk wit of alleen Chloë mag erop. We rijden de drie kilometer lange strand weg af die het bordje aangeeft. Aangekomen bij het grote bord virgin beach loopt er direct iemand naar ons toe met een bonnetje om geld in ontvangst te nemen. Ik zelf ben wel een beetje klaar met geld uitgeven dat ik vragend naar Brenda kijk. Voor haar hoeft en ook niet perse. We hoeven niet te zitten we wilden alleen het strand even zien. We bedanken vriendelijk en voor de eerste keer deze vakantie heb ik een chagrijnige Balinees mee gemaakt. Hij deed met zijn hand een weggooi beweging en draaide direct om. Wat een k.t volk zijn die Balinesen dacht ik natuurlijk, want ik scheer ze allemaal over één kam. Nee natuurlijk niet, misschien had hij gewoon zijn dag niet, waren wij de tiende deze dag al die geen bonnetje wilden of misschien was hij gewoon heel beroerd. Voor mij zijn de Balinesen nog steeds top. We draaien om en gaan op zoek naar een andere stuk waar wij het strand wel kunnen zien. We volgen de kust weg die lekker slingert. Tussen de vrachtauto's en scooters slingeren wij lekker mee. We rijden nu zo strak langs de zee dat ik het strand kan zien. Opdracht voltooid. 

Brandslang

Ze kennen hier in Bali geen Mac donalds, althans ik heb hem nog niet gezien, de warungetjes die wij nu langs de weg zien zijn misschien net eventjes te simpel voor ons. Ik bedoel het zal wel goed zijn, maar ik kan net weer even gewoon naar de toilet dus laten we de kat niet op het spek binden. We zien een soort van Mac donalds, maar dan de Balinese versie ervan. We bestellen alle drie een crispy chicken burger met twee porties patat. De burgers zijn heerlijk, maar wel iets aan de kleine kant ook het portie friet wat geserveerd word op een schoteltje is iets wat aan de magere kant. Op de grote na is het net een echte Mac chicken. We lopen nog even naar de naastgelegen supermarkt voor wat water en wc papier voor onderweg, want bijna overal waar je komt is geen papier aanwezig. In de supermarkt is zelfs geen wcpapier te koop, dus we kopen maar tissues voor in het geval van nood. Mijn kont schoonspoelen met een brandslang is echt nog niet mijn ding. 

Col du Sminia

We hebben het strand gezien, we hebben gegeten, we zijn naar de supermarkt geweest dus we hebben nu wel weer zin in een zwembad. Op naar huis dus. Ik voer het adres in Google Maps in en hij geeft aan dat wij 51 minuten later in het zwembad kunnen liggen. Dit kan natuurlijk niet, want we moeten ons eerst nog omkleden. We zetten onze reis weer voort. We rijden door een dorpje waar ik even stop om te tanken. Ik samen met Chloë verbruik iets meer dan Brenda dus om niet stil te komen te staan laat ik er even een liter bij gooien. Dat doe je hier niet aan de pomp, maar gewoon langs de weg bij iemand die een paar flessen mineraalwater heeft staan. Alleen is het mineraalwater vervangen door benzine. De gele flessen zie je om de tien meter bij mensen te koop staan. Trechter erin en kieper er maar in. We hebben een flinke klim voor de boeg. Ik zag op maps dat de route over een hoge berg heen voert. Direct na het tanken gaat de weg omhoog en dit gaat lekker een tijdje zo door. Na een tijdje beginnen de haarspeld bochten en lijkt het steile stuk dat wij net achter de rug hebben op de sleeheuvel in het Amsterdamse bos. Het gaat nu zo steil omhoog dat zelfs de 125cc scooter er moeite mee begint te krijgen. Zo steil dat ik het gevoel heb alleen op mijn achterwiel te rijden. We gaan van bocht naar bocht, steeds hoger en hoger. Ik hap naar adem, de lucht word steeds ijler. Ik vergeet te vermelden dat ze zelfs hier aan de weg aan het werk zijn. Hele gaten in de weg, stukken weg die weg zijn en bergen met stenen op de weg. We slalommen verder. We staan nu zo hoog dat wij de eilanden die voor de kust van Bali, Nusa pineda en Nusa lembongan, zien liggen. Wat een prachtig uitzicht. Dit hadden wij toch mooi gemist als we de hele dag bij het zwembad hadden blijven liggen. We bereiken de top en we dalen weer af. Dit gaat een stuk relaxter. Ons hotel ligt ook wat hoger dus we hoeven niet weer naar zee niveau terug. Na een minuut of 20 zijn wij weer terug in Sidemen waar wij eerst nog even onze schone was moeten ophalen doe wij gisteren hebben ingeleverd. Alles is weer fris voor het laatst gedeelte van onze reis. Na vijf minuten zijn we terug bij ons hotel en gaan direct op de door ons vanmorgen gereserveerde, dmv een handdoek, bedjes zitten. Dat hebben wij even mooi gefikst. Wij hebben de col du Sminia bedwongen.

Even wachten 

Het eten van gisteren viel qua smaak zeker niet tegen alleen de portie grote was iets wat aan de kleine kant. Tevens zat het hele restaurant, tien tafels, bijna helemaal vol met Nederlanders. Nu zijn nederlanders op vakantie niet erg, maar wel van die nederlanders die iets te luid aan een tafel naast je zitten. Nog erger word het als van de tien tafels er negen door Nederlanders worden bezet, inclusief wij zelf, en ik het gevoel heb bij een Indonesisch restaurant in Amsterdam te zitten. We doen er natuurlijk zelf ook aan mee, maar je verwacht zoiets wel in Ubud, omdat dat iedereen dat kent, maar wie wij het ook vertelden voor de vakantie van Sidemen hadden ze nog nooit van gehoord. Nou het lijkt hier verdorie Lorret de Mar wel. We wilden dus vandaag eens niet tussen de Nederlanders zitten. We waren gisteren en eergisteren vier keer langs een tentje gelopen waar niemand zat. Één keer heen, één keer terug en de volgende dag weer, vier keer dus. Elke keer zat er niemand. Brenda ging vandaag op tripadvisor kijken om te zoeken naar iets dat heel hoog scoorde. Wij kwamen uit op het tentje waar niemand zat. Verbaast natuurlijk, maar wij houden wel van een gokje. We waren dus ook de eerste gasten, toen wij uit één van de vijf tafels mochten kiezen. Nadat wij net zaten liepen er al andere Nederlanders met een mobieltje in hun hand voorbij. Waarschijnlijk op zoek naar een restaurant, loop vooral verder. We hebben ons drinken besteld en dezelfde mensen vragen aan de eigenaar of hij dit adres kent en ze schuiven het mobieltje onder zijn met jampotglazen gevulde bril. Hij zegt dat is hier en wijst naar het knalrode spandoek, van anderhalf bij één meter, aan de muur waar zijn naam met koeienletters op staat. Misschien kun je ze ook je bril verkopen. Het meisje met het mobieltje zegt, gelukkig met zelfspot, dat was echt een grote faal. Voor de oudere generatie onder ons ze gaf aan dat ze geblunderd had. 
We hebben ondertussen onze keuze kunnen maken, had ik al verteld dat wij hier om 19.00 binnen en stapte, nou bij deze. We geven onze keuze door. We beginnen met twee porties springroll, kleine loempia's, en een portie gefrituurde uienringen. Als hoofdgerecht neemt Chloë mie goreng en ik aap Brenda na met een portie sateh met pindasaus en ipv rijst, friet erbij. De meneer gaat de bestelling door geven het is ondertussen 19.15. Meneer heeft geen haast, wij ook niet. We kletsen wat en kijken een paar filmpjes terug op mijn mobiel en ondertussen werpen wij af en toe een blik op de, door een met een deurkozijn gescheiden, open keuken, waar twee vrouwen aan het koken zijn. Er komen nog meer gasten binnen, drie Nederlandse mannen. Hoe bestaat het. Om het evenwicht een klein beetje te herstellen word vijf minuten later het vierde, van de vijf, tafeltje gevuld door drie Fransen. Meneer krijgt het nu echt druk, maar maakt hij zich ook druk? Nee dus. Het is inmiddels 20.00 en we hebben nog niets. We zien wel een mevrouw in de keuken onze loempia's staan vouwen. Het zal nu niet lang meer duren. 20.15 word ons voor gerecht geserveerd. Ondertussen stopt er een scooter aan de zijkant en hier stapt een man vanaf, deze wast zijn handen en begint groenten te snijden. Drie man in de keuken koken en meneertje die toezicht houd. Ons voorgerecht is op nu wachten we op het hoofdgerecht, maar we zijn natuurlijk niet de enige. Het is inmiddels 20.30. Meneertje maakt zich nog steeds niet druk. Wij ook niet. We bestellen nog maar iets te drinken. Om 21.00 word ons hoofdgerecht geserveerd twee uur nadat wij hier plaatsnamen. 21.15 vragen wij om de dessert kaart, Brenda heeft gelezen dat de gefrituurde banaan hier zo lekker is. Hij geeft aan, als jullie even geduld hebben dan krijgen jullie gefrituurde banaan van het huis. Wow dat is aardig nou wij wachten nog wel even. Het is inmiddels 21.20. Na tien minuten rekenen en tellen denken wij dat wanneer de rest van de tafels klaar zijn met hun gerecht wij pas ons toetje krijgen. Ik denk dat gaat een latertje worden. Ik probeer naar meneer te seinen om toch maar de rekening te brengen, ik krijg het ook een beetje koud. Hij geeft aan dat onze banaan bijna klaar is. Ok dan wachten we wel. Na vijf minuten worden onze bananen gebracht. Het is inmiddels 21.50. Om 22.00 mogen we eindelijk afrekenen. Conclusie: lees op tripadviser altijd de recensies niet alleen het cijfer. Wij waren dus op de hoogte van de lange wachttijd. Het eten was fantastisch en alles, echt alles, werd vers gemaakt. Wij vonden hem erg tof, je moet alleen de tijd hebben.
Morgen gaan we hier weer weg en zetten wij de reis voort richting Lovina. We hebben hier een chauffeur gevonden die ons er heen rijdt. Met twee tussenstops, de Besakih, de moedertempel van Bali en de Gunung Batur. De vulkaan die we zouden beklimmen, maar toch maar niet. We willen er wel graag even kijken wat we gemist hebben. De rit zal in totaal wel een uur of vijf duren.