Even een weekje weg

Dag 1 en 2

Cumbuco

Wakker worden om vijf uur 'smorgens is niet mijn favoriete bezigheid. Voor mijn werk staat mijn wekker om 4.30 en ik kan je vertellen, dat is niet altijd fijn. Vandaag word ik wakker om vijf uur, gewoon zomaar. Niet door mijn wekker en niet omdat het moet.
Vijf uur wakker worden vinden we vandaag niet zo heel erg. Ik ben het namelijk niet alleen, maar we zijn het alle drie. We zijn vandaag namelijk wakker geworden in Cumbuco. Waar zeggen jullie dan. Wij zijn zijn wakker geworden in het vijfde grootste land te wereld. Het land van de Samba en caipirinha. Wakker geworden in het Mekka van de kitesurfers. Dus voor de liefhebbers, het duurt maar een weekje, maar ik zal weer elke dag een verhaal schrijven.

Negen uur

Dat is het aantal vlieguren naar Fortaleza. De bestemming waar wij naar toe gaan. Fortaleza is een plaats in het noorden van Brazilië een kleine 2600 kilometer boven Rio de Janeiro. Na de landing liepen we binnen 20 minuten de luchthaven uit. We hadden zelfs al geld uit de muur getrokken en geplast. We reizen wel alleen met handbagage, want ik heb alleen mijn zwembroek, tandenborstel, zonnebrand en telefoonoplader mee. Meer heb je niet nodig. Onze chauffeur stond ons op te wachten om ons in ongeveer drie kwartier naar Cumbuco te brengen, onze eindbestemming. We hebben hier een pousada geboekt aan het strand. Bij aankomst worden we natuurlijk allervriendelijkst ontvangen en krijgen wij kamer 15 toegewezen. Een kamer met vier bedden, airco en een douche. Meer heb je niet nodig. De airco moet echt wel even aan de gang. Het is 19.30 en het is 29 graden buiten. Hier komen we voor elke dag boven de 30 graden en zon.

WTF

Het zou een uitspraak kunnen zijn van Chloë, maar wellicht is dat een uitspraak die jullie nu hebben. WTF moeten jullie in Cumbuco. Nou dat kan ik natuurlijk wel even uitleggen. Wij wilden eigenlijk gewoon even een weekje naar de zon. Wensen hadden we eigenlijk niet behalve zon, strand, en het zou in één vlucht bereikbaar moeten zijn. Er waren dus maar een paar opties. De opties waren Curaçao, Rio en Fortaleza. Voor ons kwam Fortaleza er dus het gunstigst uit.

Groot bord

Na aankomst hebben we nog niet gegeten en gaan we op zoek naar een eettentje. We zitten een kilometer van het centrum vandaan en dat is dus meteen een mooie wandeling. Na twintig minuten komen we uit in het centrum. Een pleintje die een enorme gezelligheid uitstraalt. Het is hier één en al gezelligheid. Kinderen die voetballen, ouderen die muziek maken en diverse eetkraampjes. Het is nu al leuk. Na een rondje te hebben gelopen komen we uit bij een hamburger tent en hij heet geen Mcdonalds. We gaan zitten en bestellen alle drie een hamburger. Tijdens het wachten kijk ik om me heen en zie dat we de enige toeristen zijn. We zitten dus tussen de locals, dan moet het goed zijn denk ik tevreden. De hamburgers worden gebracht en wat mij het eerste opvalt is dat ik ze een beetje klein vind. We eten ze op en de smaak was echt fantastisch. Als hij op is weet ik dat hij groot genoeg was, want ik zit echt vol. Hij was gewoon niet klein, maar het bord was gewoon heel groot.

Tijdsverschil

Het is ondertussen 21.00 uur locale tijd dat is dus 02.00 Nederlandse tijd. Ik ben direct vanuit mijn nachtdienst, via de douche thuis, het vliegtuig in gestapt. In het vliegtuig heb ik af en toe een stief kwartiertje geslapen en ik ben het nu dus wel een beetje zat. We lopen terug naar onze pousada en gaan even lekker douchen. We doen het licht uit om ongeveer 22.30. Om 05.00 zijn we dus nu wakker en begint onze echte eerste dag. Het tijdsverschil is vijf uur vroeger dan jij jullie en dat is wel even wennen.

Bom Dia

Onze eerste Portugese woorden zijn een feit. We beginnen hier dus direct mee. Bom dia roep ik dus nu tegen iedereen die ik tegen kom. We beginnen vandaag uiteraard met het ontbijt. Deze is nu na één keer proberen goed te noemen. Goede koffie, diverse vleeswaren, zoetigheid en heel veel zelfgemaakte cakejes. Hartig en zoet. Ook kan je zelf een panini maken en mag je gebakken eieren, omelet of gekookte eieren bestellen. Na het ontbijt beginnen we met niks doen. We zullen eerst een bedje zoeken om dit plan tot uitvoering te brengen. We halen bij de receptie voor één ieder een strand handdoek en gaan dan op zoek naar een bed. Aan het strand of bij het zwembad. Het word het strand. Het niksen kan beginnen. We liggen te niksen met ons gezicht in de zon. Dit, en in combinatie met windkracht drie van af dezelfde kant als de zon, zorgt voor een heerlijke warme föhn. Na een kwartiertje niksen word het toch al te zwaar. We bedenken iets wat minder zwaar is. De zee is dichtbij dus dit is de meest ideale optie. Chloë, Brenda en ik bestormen de branding alsof we Rico Verhoeven zijn die tegen Badr Hari moet vechten. We knallen erdoor heen als een mes door de warme boter. Wauw wat een golven. Golven die zo hoog zijn dat ik rechtop kan staan bij het omslag punt. Na twee keer het strand opgekwakt te zijn vinden wij het wel genoeg. Laten we maar weer gaan niksen, dat is toch een stuk zwaarder.

Kitesurfen

Het zwembad bij het hotel is niet groot, maar wel fijn om even in af te koelen. Bij het zwembad raken we aan de praat met een nederlandse kiteboard instructeur. Het was niet de bedoeling te gaan leren kiteboarden, maar het niksen word gewoon te zwaar, dus ik moet iets doen wat makkelijker is. Nee nu alle gekheid op een stokje. Nu we er toch zijn wil ik het toch proberen. Heb ik er geen gevoel bij dan stop ik gewoon na de eerste les. We beginnen direct na de lunch. De lunch eten we dus hier bij de pousada. Gewoon lekker in je zwembroek met je voeten in het zand. We bestellen wat kleine hapjes, alleen worden de kleine hapjes op een groot bord geserveerd. Het zijn zowat hele maaltijden en de smaak was echt top. Het is één uur, we gaan beginnen. We trekken het harnas aan pakken de vlieger en het bord en ik vaar weg. Nou ja dat zou de ideale situatie zijn, maar zo werkt het dus niet. Ik zal jullie niet vermoeien met alle theorie, maar voordat ik überhaupt de vlieger in mijn handen heb ben ik al een uur verder. Het tweede uur gaan we vlieger de lucht in brengen op het strand. Ik leer nu de kite te sturen en omhoog te houden. Dit lukt redelijk. Na een half uurtje droog oefenen gaan we de zee in. Zonder bord dat dan wel. Het is nu de kunst om je door de kite voor te laten slepen door het water. Dit is toch echt wel een dingetje. Nadat de vlieger tien keer is neergestort, Ik meer water in mijn mond en neus heb gekregen dan dat ik in één jaar aan water drink en ik meer zand in mijn zwembroek heb dan er zand in de zandbak van de buren zit, stop ik ermee. Morgen weer een dag. Ik heb twee uur les gehad en ik wist dit doe je niet even, maar nu weet ik het zeker.

Wagenwiel

Nadat we ons even lekker hebben opgefrist begint onze wandeling naar het centrum weer. Chloë heeft trek in pasta en wij hebben wel trek in een pizza. Chloë haar pasta word neergezet in een grote schaal, zo groot dat we twijfelen of ze het wel goed begrepen hebben. De schaal is zo groot dat ik zeker weet dat er twee volwassenen er makkelijk hun buikje mee vol hadden kunnen eten. Wij worden nu wel een beetje bang voor de pizza en terecht blijkt als ik de ober op ons af zie komen lopen. Met in elke hand een bord zo groot als de achterwielen van een tractor. Mijn hemel dit krijgen we toch nooit op. De pizza is in acht gelijke punten gesneden, maar zelfs die moest je met twee handen vast houden we krijgen hem dus echt niet op. We laten ieder drie puntjes liggen. Welke we in een dogy doos mee krijgen. We lopen terug naar onze pousada en het is nu 21.15. Brenda en ik storten in elkaar en Chloë had nog wel een spelletje rummikup kunnen spelen. Brenda gaat direct slapen, ik type nog even het laatste hoofdstuk en Chloë kijkt nog even wat op youtube. Tot morgen.