Dag 17

Ik kwam zojuist aan in Sabang op mijn ‘Sumatra‘ reis. Check het volledige verhaal op https://www.polarsteps.com/mikesminia/4952209-sumatra/40573414-sabang?s=23b7c3af-1e0e-4ef1-9a69-f9de2c774d01

Dag 17

Voor niks

Vanmorgen wakker geworden met een email dat het bungeejumpen in de actieve vulkaan niet doorgaat. Hij was inactief en dan is er natuurlijk niets meer aan. Na het ontbijt staan voor ons de scooters klaar. We willen vandaag naar het Iboih strand. Dit strand schijnt het mooiste van het eiland te zijn in een hele mooie baai. Op de terugweg willen we nog een waterval aandoen. 

We rijden om 10.00 weg en als we aankomen is het even zoeken naar het bikini strand. Op het eerste strand waar we de scooters parkeren staat specifiek een bord met een bikini erop met een groot kruis er doorheen. We lopen even links en rechts, maar wanneer we er niets meer van snappen vragen we het toch maar. We moeten links af en dan de trap op, de heuvel over en dan over 100 meter zijn we er. We volgen het advies op en komen idd op een ander strand. Hier zit, over liever gezegd, zat een duikschool. Deze is helemaal verpauperd zo zijn er nog meer restaurantjes en koffietentjes die allemaal het niet gered hebben. Het ziet er echt armoedig uit. We gaan het strand op, maar om hier in je bikini te staan is toch al bezwaarlijk vinden Brenda en Chloë. Ik loop even het water in om te kijken of het echt de moeite waard is om dan maar met lange broek en shirt het water in te gaan. Het is de moeite niet waard. Brenda en Chloë houden dus droge kleren. We lopen weer terug naar de scooters, kopen een ijsje en gaan weer op pad. We gaan richting de waterval. Onderweg komen we nog een baai tegen waar we even een blik werpen. Ook hier is alles uitgestorven. Grappig om te zien, want ons hotel/resort zit elke dag vol. Zo vol dat we van vrijdag op zaterdag om een extra overnachting hebben gevraagd, maar dit niet kan omdat hij vol zit. Ik kom hier later op terug. Eerst de waterval. We rijden in twintig minuutjes richting de waterval. Als de weg stopt en er een klein betonnen bruggetje voor ons ligt beginnen we te twijfelen of we wel goed gaan. Ik kijk op maps en we moeten goed zitten. Brenda ziet op de muur een pijl met waterval staan, we gaan dus goed. Met gevaar voor eigen leven en die van Chloë die achterop zit wagen we de oversteek. Het gaat helemaal goed natuurlijk. We rijden nog 200 meter als de weg bij de rivier stopt. We parkeren de scooters en kijken even in het rond, waar moeten we nu heen? We zien aan de andere kant van de rivier een klein paadje. We steken de rivier door het water heen over en volgen het pad. We lopen langs de rivier de jungle in. Het is ook hier prachtig. Na een meter of 100 stopt het pad weer en moeten we een stuk over de rotsen. Ik bied aan eerst even op verkenning te gaan. Ik steek de rotsen over en loop weer een stuk door. Ik besluit Brenda en Chloë toch maar te halen en gezamenlijk verder te gaan. Had ik al verteld dat we hier helemaal alleen zijn. Nee hè, bij deze. Ook Brenda en Chloë wagen de klim en we lopen verder. Wederom, en ik val in herhaling, stopt het pad en ook ga ik weer vooruit. Ik moet eerst weer door de rivier en daarna komen er allerlei grote rotsen op mijn pad. Ik klim eroverheen tot ik bij de waterval ben. Althans, er zit een bordje vastgespijkerd op een boom waarop waterfall staat. Het is goed dat het bordje er hangt, want ander was ik nog verder geklommen. Een waterval vond ik het in ieder geval niet. Ik klim weer terug en geef aan dat het niet de moeite waard is om door te klimmen. We zijn dus eigenlijk dus voor niets geweest, maar zoals we vaak ook zeggen, het is niet niet de bestemming, maar de route ernaar toe die het mooi maakt. We gaan het stuk weer terug en komen na ruim een uur terug bij de scooters. Onze bestemming is het hotel, maar vinden onderweg nog een meer waar we even omheen rijden. Als we via Sabang de hoofdstad van het eiland terug rijden is het ongeveer 14.00. tijd voor de lunch dus.

Doucheputje

Zoals ik al zei, we wilden nog een nachtje langer hier blijven. Zoals een ieder wel wel weer is het probleem van een eiland het water eromheen. Hierdoor zijn we afhankelijk van de ferry. Onze vlucht van Banda Aceh naar Jakarta gaat zaterdagochtend om 11.30. nu hadden we bedacht om op vrijdag de 10.00 ferry te nemen en dan een dagje Banda te doen, maar omdat we vanwege de vroege vlucht van de week al hebben gedaan hoeft dat niet meer. We dachten als we dan nog een nachtje langer op het eiland blijven kunnen we op zaterdag de eerste boot van 8.00 nemen dan zijn we om 9.00 in Banda en kunnen we rechtstreeks naar de luchthaven. Nu dat hij dus vol zit moesten we dus een keuze gaan maken. Of we zoeken hier iets anders en verkassen op het eiland voor één nacht of we gaan naar Banda. Nu moet ik toch nog iets vertellen wat ik verzwegen heb sinds we hier op het eiland zitten. Bij dit hotel zou voor ons alles moeten kloppen, het was geen 5 sterren, maar dat hoeft ook niet. Kijk het filmpje op YouTube maar eens. https://youtu.be/UWOKxS4Mitg

We hadden voor ons een aparte kamer en voor Chloë ook één, de hele vakantie bij papa en mama op de kamer, mocht ze hier wel een eigen kamer. De kamers zien er perfect uit en schoon. Als Chloë s avonds gaat douchen roept ze haar vader. Als ik bij haar kom staat ze te trillen. Ik stapte bijna onder de douche toen er een kakkerlak tussen mijn benen door liep. Ik zeg nee hè niet weer. Gelukkig niet in bed, maar toch. Ik begeef mij de badkamer in, maar hoe ik ook zoek, ik zie niets. Er staat in de kamer een spuitbus tegen mieren, vliegen en ja ook kakkerlakken. Ik pak de spuitbus en spuit die in elk hoekje en gaatje, onder en achter de stortbak van de wc en onder de wasbak. Als er ineens een kakkerlak van buitengewone proportie over de grond rent. Ik zet er snel een koffiebeker overheen en ga naar de receptie. Freddie zelf is niet aanwezig en komt pas over twee dagen weer terug, dat wist ik want ik had mail contact met hem. De receptie haalt hem weg en is verbaasd. Ik mail Freddie het voorval, maar deze zegt dit te betreuren, maar dit is voor het eerst dat hij dit mee maakt. Ok ik geef ze het voordeel van de twijfel, maar het is wel toevallig. Het is etenstijd, maar voordat we gaan eten heb ik een idee. Ik spuit bijna de gehele ongedierte spuitbus leeg in onze badkamer. We mogen er dan vijftien minuten niet in, maar we gaan toch eten. Als we terugkomen en de badkamer open doen, liggen er drie grote kakkerlakken op hun rug dood te zijn. Het spul werkt dus wel. Ons vermoeden is dat ze uit het doucheputje komen. Als ik de receptie wederom laat komen gaat onze hele slaapkamer op zijn kop. Ik mail direct Freddie weer en hij geeft toe dat dit niet de bedoeling is en dat de manier waarop hun dus ongedierte bestrijden niet de juiste is. Chloë wil hierdoor niet meer alleen slapen en we geven haar kamer terug. Chloë komt lekker weer bij ons slapen. We kunnen hier ook niet zomaar weg, want dit is het meest luxe hotel op het eiland, en wij slapen nu zo en zo in de schoonste kamer van het hotel. Daarom willen wij eigenlijk dus niet meer op het eiland verkassen. We hebben dus de hele week een koffiebeker op zijn kop op het doucheputje gezet. We denken er nog even over na en kiezen er dan voor om toch vrijdag naar Banda Aceh te gaan en daar in het één van de meest luxe hotels te gaan zitten die er is. Geen homestays meer. We zijn er klaar mee. 

To be geslaagd or not to be geslaagd. 

Morgen is het eindelijk zover. De uitslag waar zoveel middelbare scholieren morgen op wachten is hier ook aan de hand. Alleen hier duurt het wachten wel heel lang. Daar waar ze in Nederland het vanaf 14.30 al te horen kunnen krijgen, moet Chloë wachten tot na het avondeten. Lekker zenuwachtig dus. Iedereen dus morgen duimen hé, en niet alleen voor Chloë, maar voor alle kandidaten.