Dag 4

Ik kwam zojuist aan in Samosir op mijn ‘Sumatra‘ reis. Check het volledige verhaal op https://www.polarsteps.com/mikesminia/4952209-sumatra/39876500-samosir?s=23b7c3af-1e0e-4ef1-9a69-f9de2c774d01

Dag 4

Voor tijd

Deze dag begint vroeg, 4.30 de wekker, maar we zijn natuurlijk al veel vroeger wakker. Zijn we nerveus wat er komen gaat of gewoon bang om te laat te komen. Bij mij het laatste, want ik wil nooit te laat komen. Om 4.00 gaan we dan ons bed maar uit en gaan langzaamaan onze tassen vullen en dicht maken. Het meeste zat er natuurlijk al in, maar je hebt natuurlijk nog altijd wat spullen die er nog in moeten. Om 4.45 zijn we helemaal klaar. Er is door het hotel een taxi geregeld, wat voor ons niet hoefde, maar ze stonden erop. We zouden km 5.00 opgehaald worden en we stonden klaar om 4.55. Om 5.10 was er nog niemand dus besloten we toch maar zelf te gaan lopen. We gingen onze backpacks om en begonnen om 5.15 te lopen. Er was nog niemand. Het was naar de luchthaven alleen de straat uit lopen en dan waren we er al, vijf minuten dus. Zodra we op de luchthaven waren moesten we nog wel tien minuten verder lopen naar de juiste terminal. Om 5.30 lopen we de terminal in en konden direct inchecken. We gaven onze tassen af en liepen door naar de security. Hier waren we binnen vijf minuten doorheen en om 5.45 waren we klaar. Zo kan het dus ook. We gingen even lekker zitten met een broodje en een kop koffie. Het broodje hebben van de homestay mee gekregen om te kunnen ontbijten. Gisterenavond toen we terug kwamen kregen wij twee pakketjes met voor een ieder een broodje en een flesje water. Zo lief. Om 6.30 zou het boarden gaan beginnen en hadden dus nog alle tijd. Om 6.15 begon het boarden al en om 6.45 zaten we in het vliegtuig en werd de deur gesloten. Vijf minuten voor tijd werden we achteruit geduwd en zo kon onze volgende vlucht beginnen. Na iets meer dan anderhalf uur vliegen, een goor zoet broodje gevuld met bolognese saus en water, landen we op Jakarta. Nu moeten we hier een uurtje wachten op onze aansluitende vlucht naar Siborongborong. Bij het verplaatsten van gate naar gate moeten we weer door de security. Hierbij nemen ze bijna onze extreem gevaarlijke wapen in beslag. Onze Bali parasol. Gelukkig kon ik lullen als brugman en mochten we hem toch meenemen. 

E3 of E4

Als we richting de gate lopen welke op onze boarding pas staat, E3, checken voor de zekerheid op de borden of dit inderdaad zo is. We zien dat op het bord E4 staat en dit lijkt ons leidend. We begeven ons naar E4. Elke gate is weer verdeeld onder twee sub gates. Als we bij gate E4 staan te wachten word ons niet duidelijk of we nu echt goed staan. Ik loop weer terug en kijk bij de ingang of onze vlucht erop staat. Ja dus onze vlucht staat bij de ingang van E4. Als ik kijk bij E3 staat onze vlucht er niet bij. Controle freak als ik ben vertrouw ik er toch niet op. Dan maar even vragen bij de meneer die bij E4 zit. Nee u moet naar E3, dat staat op uw boarding pas. Ja maar misschien is het veranderd, want op het bord staat E4. Nee hoor E3. Om een lang verhaal kort te maken, het systeem was stuk en het was gewoon E3. Boarding zou om 8.50 beginnen, maar dit gebeurde uiteindelijk pas om 9.10. We stappen in en vertrekken deze keer 35 minuten later dan oorspronkelijk. Bekijks hebben we als enige toerist, want de vrouw die aan de andere kant van het gangpad zit wil stiekem een foto van ons te maken, maar ze is er niet zo heel goed in. Ik steek twee vingers in de lucht en sta er breed lachend op. De vlucht duurt ongeveer twee uur en krijgen nu mie goreng te eten. Deze is heerlijk. We landen op de enige landingsbaan van Siborongborong en taxiën naar het stationsgebouw. Hier stappen we uit via de trap en als we het stationsgebouw inlopen liggen de tassen al aan het einde van de rolband. Hier lopen ze niet rond maar eindigen ze aan het einde op een hoop. We doen drie stappen en we staan buiten, waar ik direct mijn naam hoor. Het kon ook niet missen, want wij waren de enige toeristen. 

Verrassing

Als we bij onze twee chauffeurs in de auto zitten vraag ik hoe lang de rit duurt. In mijn hoofd is het anderhalf uur naar Prapat om dan met de boot naar Tuktuk te varen op het eiland Samosir. Dus we zijn enigszins verbaasd als de chauffeur vier uur zegt. Ik moet lachen en vraag het toch nog maar een keer. Hij zegt, no no really four hours. Nu valt het kwartje pas. Hij komt zelf uit Tuktuk en komt via de weg en de enige brug die het eiland met het vasteland verbindt. Hij moet dus zelf ook weer gewoon naar huis en die rit, via de andere kant van lake Toba, duurt dus vier uur. Ja wat kunnen we nu zeggen. We stappen met z'n drieën achterin en dijbeen tegen dijbeen begint onze rit van vier uur. Dit is zeker een verrassing, want wie had verwacht dat je in een vier uur durende rit zo vaak, nou dat ging maar net goed moest zeggen. Als iemand nu nog tegen mij zegt als je in Amsterdam kan rijden kan je overal rijden mag lekker een keer naar Indonesië. Wat een hel was dit. Buiten de onverantwoorde inhaal manoeuvres van onze chauffeur of de tegenliggers, waren we het na een uur tegen elkaar aan zittend ook wel zat. Na twee en een half uur kwamen we bij het meer aan en konden het meer van bovenaf zien liggen. Wauw wat is dit prachtig. We stappen even uit voor een foto en wisselen dan even van plek en gaan weer verder. Via een kilometerslange haarspeldbochten weg rijden we naar beneden richting het meer. We steken de brug over en rijden het eiland op wat in het Toba meer ligt. 

Het meer is ongeveer 75.000 jaar geleden ontstaan na de grootste vulkanische uitbarsting ooit op aarde. Het meer is ongeveer 100 kilometer lang, 30 kilometer breed en is op het diepste punt ongeveer 550 meter diep en het schijnt dat door deze uitbarsting de meeste mensen op aarde heeft gedood. Er zijn asdeeltjes tot ver in Afrika teruggevonden.

Als we het eiland op rijden moeten we nog een uurtje. We moeten letterlijk precies naar de andere kant van het eiland, maar dit kan niet in één lijn, dit kan alleen langs de rand van het eiland. Als we langs het meer rijden zien we de aan de overkant het vasteland, als je dat het vasteland mag noemen, als je op een eiland zit in een meer dat op het eiland Sumatra ligt. Maar goed, het vaste land dus, het ziet eruit als een schilderij, een modelspoorbaan, een deken van groen. Het is wederom prachtig. 

Tuktuk

Het toeristenplaatsje op het eiland is Tuktuk, een klein plaatsje met veel homestays en een aantal iets grotere hotels. Wij hebben voor een homestay gekozen aan het meer. Als we aankomen krijgen we twee kamers toegewezen. Chloë is wel wat gewend, maar moest wel even slikken toen ze deze simpele kamer mocht aanschouwen. Nou als je dit al niks vindt, maak dan je borst maar nat voor de jungle. We gaan even lekker in de zon zitten en kunnen nu eindelijk even niets doen. Na deze dagen waren we daar wel even aan toe. Om een uur of vijf begint de zon langzaam aan onder te gaan en wij besluiten te gaan douchen om daarna een eettentje op te zoeken. Als ik de douche open zet komt er een klein straaltje uit en dit straaltje word niet warm. Ik spring snel onder het koude water en sop me snel in om mij vervolgens snel af te spoelen. Het is echt koud. Misschien ben ik ook wel te verwend. Ook Brenda laat een hoop oehs en aahs horen bij het douchen en is dus ook snel klaar. Hadden we de cursus van Wim Hoffs maar gevolgd. We kleden ons aan en gaan op zoek naar een eettentje.

Horas

We lopen door het dorpje heen op zoek naar een geschikt eettentje. Chloë vindt er na één minuut al één en daar serveren ze pizza.we willen nog even verder kijken en lopen verder. Na ongeveer een kwartiertje hebben we het wel gezien en lopen we terug. Alles waar we langs lopen is leeg. Van restaurant tot souvenirwinkel het is allemaal leeg. Als we terug komen bij het restaurant van Chloë haar keuze, zijn er meerdere tafels bezet. We gaan zitten en bestellen een pizza die je zelf kan samenstellen door op een briefje aan te vinken wat je erop wilt hebben. Wij vinken wat aan en wachten af. Ondertussen stoot het ene na het andere busje voor de deur en stapt er elke keer een buslading aan mensen uit. Binnen de kortste keren zit het hele restaurant afgeladen, maar het zijn geen toeristen horen wij later. Het zij allemaal locals die van hun hemelvaartsweekend gebruik maken. We krijgen onze zelfgemaakte pizza en verbazen ons over de kaasfondue wat over onze pizza is uitgeschonken. Ik heb bijna een schaar nodig om de draden af te knippen. Maar goed ik hou van kaas, dus hij ging gewoon op. Als we weg gaan is het 20.00 en willen eigenlijk nog niet naar bed. Straks zijn we morgen weer vroeg wakker en daar hebben we geen zin in. We lopen nog even terug door het dorp en gaan op zoek naar een koffietentje die wij dachten gezien te hebben. Na tien minuten werd ons vermoeden werkelijkheid en gingen we naar binnen. Het enige plekje waar we koffie konden krijgen. Ook hier zijn we de enige en bestellen cappuccino. De barista gaat aan de gang. Verwacht geen vol of halfautomaat espressomachine, maar hier krijg je het echte werk. Zelfs de bonen brand ze zelf. Met allerlei potjes en pannetjes, filters en lepeltjes maakt ze er een heel kunstwerk van achter haar eettafel. We zijn benieuwd. Nou ok het was geen slootwater, maar de lekkerste koffie ooit, nee dat ook weer niet, maar ik gun het haar. Na de koffie gaan we naar onze homestay terug, maar komen langs een souvenirwinkel. We stoppen om even te kijken en al snel raken we aan de praat over ons als toerist hier en covid en geen toeristen daar. We kopen een klein souvenirtje en gaan even bij de twee heren op het bankje zitten. Ik heb nog een taxi nodig voor maandag naar ons volgende adres dus wie weet. De heren geven aan dat wij de eerste Europese toeristen zijn na covid. Ik heb altijd al eens nummer één willen zijn dus we voelen ons wel vereerd, maar leuk is het natuurlijk niet. De ene heer beheerd het souvenirwinkeltje en de ander heeft een gidsburo met diverse gidsen en taxichauffeurs. Dat komt dus goed uit. Hij kan wel een taxi regelen naar onze volgende bestemming. Zo gezegd zo gedaan, we onderhandelen wat, maar niet te, ik gun het die man ook wel weer, en zo hebben we voor maandag een taxi geregeld naar onze volgende bestemming. Het souvenirtje is overigens een klein, uit hout gesneden, batak huisje met het woord horas erop, oftewel welkom, goedendag of kom binnen. Nou die ga ik vaak gebruiken. 

Tot morgen.