Dag 6

Labuan bajo

Vandaag word een reis dag. We worden om 11.00 opgehaald door Made die ons naar de luchthaven brengt. We beginnen deze dag natuurlijk eerst met een ontbijtje. Daarna lopen Brenda en ik nog even naar de supermarkt om wat eten te kopen voor op het vliegveld. We vliegen om 15.00 en onze ervaring heeft ons geleerd dat je daar weinig te eten kan kopen. Terug in hotel begint weer het passen en meten van de rugtassen. We hebben niets meer gekocht, dus het zou er in moeten passen. Na een beetje puzzelen zit alles erin. Klokslag 11.00 staat Made voor de deur. We laden alles in en mengen ons voor de laatste keer in het verkeer van Ubud. Niet van Bali, want daar komen we van de week weer terug. We rijden met een kleine omweg naar de luchthaven zodat we toch nog een kleine glimp van het strand van Kuta kunnen opvangen.
Op de luchthaven is ons vluchtnummer nergens te zien op de schermen en vervoegen wij ons naar de balie. Bij de balie geven ze aan dat de vlucht een uur later gaat. We moeten dus nu nog een uurtje wachten met inchecken. Goed dat we brood mee hebben dus, want er is hier niets. Geen eten, geen drinken zelfs geen automaat. Na een uur wachten mogen we inchecken en gaan we door de security. Alles verloopt gladjes en we staan binnen vijf minuten tussen de winkeltjes en restaurantjes, het kan dus toch. We staan voor gate nr 4 en wachten rustig af.

Plakband

Het is tijd om te boarden, bij gate nr 4 staat al de hele tijd een namair te wachten. Ik heb er zelfs al een foto van gemaakt. Na dat we de trap zijn afgelopen moeten we een bus in stappen. Ik dacht dat is vreemd voor dat kleine stukje. We beginnen te rijden en na tien minuten had ik het gevoel dat hij ons gewoon naar Flores zou rijden. Na een kwartier rijden en twee lionair 737 max viegtuigen, die stilstonden, te zijn gepasseerd komen we bij het laatste vliegtuig van de luchthaven. Ik als vliegtuig kenner zag meteen dat het een boeing 737 500 is. Ik kan mij niet herinneren er ooit één op schiphol gezien te hebben. In mijn ogen zou hij met plakband aan elkaar vast moeten zitten. Tijdens mijn snelle scan bij het instappen valt het 100% mee. Hier stap ik wel in, alsof ik een keuze heb. We zitten bijna achterin en zodra we zitten gaan de deuren dicht en worden we al achteruit geduwd. Voordat we opstijgen krijgen we nog een snoepje en of we go. Tijdens de vlucht van een uur krijgen we nog een zoet broodje, een koekje en een flesje water. Na de versnaperingen van ik even in slaap en na een uur vliegen landen we op Labuan bajo komodo airport. We hebben de bagage binnen 20 minuten en lopen zonder enige vorm van controle vanaf de vijf meter lange bagage band naar buiten.
Er staan wel 20 mensen te schreeuwen taxi, taxi, taxi dat ik bijna dacht op Schiphol geland te zijn. Tot dat ik de prijs hoorde, 50.000 rupiah om naar ons hotel te komen. Omgerekend is dat iets meer dan drie euro. Wij blij, hij blij. 

Piraten

Nog één nachtje slapen en het is zover, wij worden piraten. Wij gaan mee op le pirate Explorer nr 8. Met deze boot gaan wij vier dagen en drie nachten door het komodo natuur park varen. Natuurlijk voor de belangrijkste trekpleister, de komodo varaan. Natuurlijk is dat niet het enige dier dat wij hier gaan spotten. Ook zullen wij op zoek gaan naar schildpadden, mooie vissen, dolfijnen, vleerhonden en de reuzenmantra. Een zeven meter lang en drie meter brede rog. De reuzenmantra kan wel tot 1600 kilo wegen en als alles mee zit gaan wij daar mee zwemmen. Na de vier dagen varen worden wij gedropt op een 'onbewoond' eiland, le pirate island. Op dit eiland slapen wij één nacht en worden de volgende dag in de namiddag weer naar het Flores gebracht.

Pizza

Morgen gaan we varen, maar vandaag moeten we nog wel wat eten. Door vrienden, die hier al eens zijn geweest, werd ons een pizzeria aangeraden. Een pizzeria in Indonesië, ach er zullen ook wel Indonesische restaurants in Italië zitten. Wij er na toe. Alle drie een pizza en ze waren heerlijk. Ik had bijna het idee dat ik aan het garda meer zat. Beetje overdreven misschien, maar ze waren wel echt heerlijk. Daarna op zoek naar een koffie tent. Nou dat is nog niet zo makkelijk. Tijdens het zoeken kwamen we eerst op een lokale kermis uit met een hoop muziek en spelende kinderen. We waren de enige toeristen, hoe leuk was dat.
Na even mee gefeest te hebben tussen de locals vervolgen wij onze weg. De volgende bezienswaardigheid is de vismarkt. Het is 20.00 'savonds en hier begint het pas te leven. Mensen met kraampjes die de net gevangen vis direct voor je op een bbq bakken. Er achter staan wat tafeltjes waar je het direct kan opeten. Nadat wij even over de markt hadden gelopen kwamen we bij een Starbucks, die vind je dus ook overal. Aangezien het hier dus echt aan een echte koffietent ontbreekt gaan we toch maar naar de Starbucks. Twee cappuccino voor Mike en Brenda. We hoeven onze naam maar één keer te zeggen en geloof het of niet, ze schrijven onze naam gewoon goed. Hoe cool is dat.

Brandgevaar

Na de koffie gaan we op huis aan, in dit geval de green hill boutique. We zijn klaar met de dag. We willen onze tas nog even netjes indelen voor de boot en dan word het slapen geblazen. Alhoewel als Chloë niet een major issue ontdekt. Tijdens het plassen op de wc ontdekt ze lekkage boven haar. Ik kijk en ontdek dat het de condensslang van de airco is. Het lekt aan de ene kant water in de badkamer dus dat is niet zo een punt. Het probleem ligt meer in het feit dat het stopcontact van de airco precies onder de druppels zit. Dit lijkt ons dus niet echt een prettig idee. Dus Mike naar beneden, receptie dicht. Dan naar het restaurant waar ik iemand aanschiet die weer iemand anders roept. Er komt uiteindelijk een bewaker kijken. Die aangeeft er morgen naar te gaan kijken. Ik zeg ik wil dan wel graag een andere kamer. Dat snapte hij niet. Je kan toch hier slapen. Ja maar dan heb ik geen airco. Ik wil een andere kamer met airco. Na een half uur bellen, discussiëren en weer bellen staan er vier man voor onze kamer die nog steeds het probleem niet zien. Het is onder tussen 22.45. We zijn al drie kwartier onderweg. Het ei is gelegt we krijgen de kamer er naast. Ik zeg haal wel nog even het stroom eraf anders hebben we straks alsnog brand. Dat deden ze. Wij alles omgelopen naar de andere kamer waar drie één persoons bedden staan, maar ja voor één nachtje is het ook wel eens lekker om alleen te liggen. Nadat wij alles hadden omgelopen roept Chloë, hé pap, mama had haar ogen dicht, dus ik ben weer aanspreekpunt. Hé pap, deze lekt ook. Neeeeeee, maar wel dus. Bren zegt nou dan slaap ik liever in onze oude kamer, dus daar gingen we weer. Het leek wel een slapstick film. Alles omgezet, en nu lig ik dus boven op de dekens naast mijn vrouw, zonder airco, me kapot te zweten. Echt tof. 

Dit was voorlopig de laatste blog. Over vijf dagen zullen we weer online zijn, of niet, dan zit ik in de buik van een reuzenmantra. Ik schrijf wel elke dag door dus dan hebben jullie straks wat te lezen. 

Tot van de week. Ahoy, be a pirate.