Dag 5

Dikke banden

Vandaag hebben wij de wekker moeten zetten en wel om 7.00 precies. Eerst ontbijten en de was wegbrengen. Reizen met een rugzak vraagt wel om een regelmatig wasje van de kleren. We brengen een flinke zak naar de receptie en zij regelen de rest. We lopen dan naar het verzamelpunt voor de fietsen. We waren iets aan de late kant waardoor ik mijn geheugenkaartje uit mijn actioncam was vergeten. Deze had ik er savonds uit gehaald om een backup te maken. Ik was hem alleen vergeten er terug in te doen. Mijn telefoon had ik wel bij me. Ik had dus twee opties. Één ik kijk of ik snel ergens een kaart kon kopen en twee mijn geheugen kaart uit mijn telefoon halen en die er in doen. Ik moet dan wel een scherp naaltje hebben om mijn telefoon open te maken. Die heb ik dus niet. Echt k.t. Geen spectaculaire beelden dus. We gaan verder naar het verzamelpunt. We krijgen eerst even wat uitleg en dan mengen wij ons in het verkeer van Ubud. We zijn met vijf gasten en twee begeleiders. We slalommen ons tussen de brommers en auto's door. Ik ben blij dat ik gisteren gezegend ben, dus mij kan niets gebeuren. 
Chloë rijdt voor mij en vind het geweldig. Zonder angst fietst ze door het verkeer. We gaan links, rechts, links, rechts en dan komen we op een wat rustiger stukje en kunnen we gas geven. Het is een fat E-bike met super dikke banden waarmee je zelfs, als je in een bepaalde stand staat, gas of in dit geval elektriciteit kan geven. Na een paar flinke heuvels stoppen we bij een balinees huis. We mogen in dit huis kijken en krijgen uitleg over de Balinese gebruiken. De Balinesen offeren elke dag aan hun drie goden. Dit doen ze door middel van een zelfgemaakt mandje met bloemen, wat eten en wierook bij belangrijke punten in hun huis te plaatsen. Elk huis heeft ook zijn eigen tempel waar zij kunnen bidden. Tevens zijn op het terrein de huizen in een bepaalde manier neer gezet. De oudsten van de familie slapen aan de noordzijde en de keuken staat altijd aan de zuidkant van het complex. We krijgen ook nog fruit aangeboden. Veel meloen, maar Mike lust helemaal geen meloen. Dus zonder ze te beledigen heb ik mijn smaakpapillen uitgezet en doorgebeten. Ik was trots op mijzelf, maar nog blijer werd ik van de meloen toen ik zag dat er een cocktailprikker bij zat om de meloen op te prikken. Deze prikker kon ik misschien wel gebruiken voor mijn telefoon. Ik pak mijn telefoon en probeer het prikkertje in het gaatje. Je voelt hem natuurlijk al aankomen een klein gaatje met een iets te dik puntje wat erg snel kan breken wanneer je er te ruw mee om gaat.
Deze keer heb ik echt heel veel mazzel het gleufje springt open en mijn geheugenkaart word zichtbaar. Ik voel mij net MacGyver. De dag is gered. Ik kan weer filmen. 

Plakrijst 

We vervolgen onze weg. Na een paar bochten fietsen we tussen de rijst terrassen door. We knallen over een betonnen pad van ongeveer een meter breed. Onze banden passen er maar net op. We stoppen halverwege en duiken tussen rijst planten. We ontleden een stengel en hebben nu de ruwe plakrijst in onze handen. Ik proef het en het is helemaal niet keihard. Het is zelfs ook een beetje zacht en zoet. Leuk, ook weer mee gemaakt. We stappen weer op de fiets en fietsen langs de bekende rijstterrassen van tegallalang. Ook erg mooi. We gaan nu richting het begint punt, wetende dat we tot dit punt eigenlijk alleen maar omhoog zijn gefietst. Dit betekent dus dat het nu alleen maar bergafwaarts gaat. 40 minuten afdalen op bijna één lange weg tussen al het andere verkeer. Dit gaat ons eigenlijk prima af. Waarom wilden wij eigenlijk geen brommer huren? Dit had makkelijk gegaan. Als je eenmaal in het verkeer mee doet valt het best mee. Aangekomen bij het startpunt, wat dus nu ook het eindpunt is, gaan we naar een restaurant. De lunch is inbegrepen dus ik ben benieuwd. Na ongeveer één minuut lopen zijn we er en worden weer op de uitgebreide Balinese manier begroet. We konden kiezen uit nasi of mie goreng en gado gado. Het was natuurlijk weer heerlijk. Na het eten wandelen we weer een half uur terug en gaan we genieten van onze vrije middag bij het zwembad. Tijdens het rusten, want slapen zit er weer niet in, toch pap, of niet pap, hey pap, slaap je pap. Waarom vraag je het niet aan mama, ja die heeft haar ogen dicht. Ja lekker makkelijk. Maar goed als ik dus had geslapen had ik mooi het huis konijn gemist. Die liep gewoon even gezellig langs het zwembad. 

Pinnen

Ja dat is hier wel een dingetje, twee en een half miljoen rupiah per keer per dag mag je maar pinnen. Wij hebben voordat wij de boot op gaan geld nodig en moeten dus even gaan hamsteren, maar met de uitgaven die wij doen lukt dat bijna niet. Ondanks dat alles hier eigenlijk niet heel duur is gaat het best hard. We gaan voor het eten dus weer even de deur uit om te pinnen. We gaan nog even bij een warung eten en dan maken we het niet te laat. Morgen hebben we weer een vlucht en vliegen we naar Flores. We komen terug in de homestay en halen onze was bij de receptie op. We zijn voor drie en een halve kilo vijf en een halve euro kwijt. Nou dat is geen geld voor een frisse was. Zoals ik al zei, morgen vliegen we naar Flores, daar blijven we één nacht aan de haven. De WiFi zal vanaf nu wel echt minder worden dus word niet ongerust als er een dag geen blog komt. Ik hoop tot morgen.