Dag 8

Ik kwam zojuist aan in Berastagi op mijn ‘Sumatra‘ reis. Check het volledige verhaal op https://www.polarsteps.com/mikesminia/4952209-sumatra/40099744-berastagi?s=23b7c3af-1e0e-4ef1-9a69-f9de2c774d01

Dag 8

Ziekenhuis

Vandaag hebben we een reisdag, maar we beginnen met een ontbijtje. Ons laatste ontbijtje hier in Tuktuk. We zitten naast een groep Belgen die rondreizen met een organisatie. Ze kwamen hier twee dagen geleden aan en hadden gisteren een fiets tocht. Behalve goedemorgen en goedenavond kon er nog niet vanaf, maar ook dat deed volgens mij pijn. Vandaag bij het ontbijt zaten ze dus naast ons. Onze boot zou om 08.45 aankomen om on vervolgens naar Parapat te varen. De Belgen waren om 7.45 klaar en om 8.00 wij zagen ze met tassen en rugtassen richting de steiger lopen. Ik zeg oooh die gaan nu al weg, ze hebben hier twee nachten geslapen, want we zagen aankomen. Ik zeg, als ze de zelfde boot nemen als ons zitten ze er nog wel even, en dat moet wel want er komt geen andere. Uiteindelijk als wij om 8.40 aan komen lopen zitten ze puffend en zwetend aan de kant. Ik vraag waar ze nu naar toe gaan. Ze gaan naar Medan om dan door te gaan naar Sulawesi. Ze hebben dus voor twee nachten het Tabo meer gedaan om op één dag een fietstocht te gaan doen, maar als ze thuis zijn wel zeggen dat ze Sumatra hebben gezien. Smiley met hand op zijn voorhoofd.

We stappen om 8.45, ze zijn hier wel echt van de tijd, op de boot om nog een klein aantal andere plekken aan te doen en dan naar Parapat te varen. We doen er iets minder dan een uur over en als we aankomen in Parapat staat onze chauffeur al te wachten. We stappen in en als we door het dorp rijden laat hij ons eerst nog even zijn huis zien. Onze eerste stop is sipiso-piso, vrij vertaald een zeikstraal. Nee het is vertaald als een mes, omdat de spetters als ze 120 meter lager de grond raken voelen als messen. Het is een waterval die letterlijk uit de rotsen lijkt te komen. Uiteindelijk komt het water via via weer uit in Toba meer. De route ernaar toe is echt geweldig. Eerst rijden we grote stukken door de jungle en daarna rij je langs een hoog gelegen weg langs het Toba meer, waar ik vaak even met de billen moet knijpen als hij langs een punt rijdt waar je zo de afgrond in kijkt. We stoppen nog even bij een uitkijkpunt, maar in plaats van foto's van het uitzicht is het weer foto's met Mike. Als we na bijna twee uur rijden aankomen bij de zeikstraal is het er niet druk. We zien de waterval vanaf de overkant van de berg en je kan via een trap, nou ja trap, naar beneden. IWe lopen een stuk naar beneden, maar besluiten vooraf dat we niet helemaal naar beneden gaan, want alles wat je naar beneden moet, moet je ook weer omhoog. Wat opvalt is dat het lijkt alsof je hier rondloopt in iets wat verlaten is. Het lijkt ook echt verlaten. Een soort abandoned place. Er hebben ooit mooie muurtjes gestaan inclusief een mooie trap. Nu is alles vergaan en kan je het geen trap meer noemen. Als je denkt, maar het zal toch wel schoon zijn? Nou dan kom je ook van een koude kermis thuis. Het is hier bezaaid met plastic afval. Het valt ook wel op, want zo als wij thuis bezig zijn om het plastic afval te verminderen, doen ze hier alles in plastic, maar ook echt alles. We lopen tot halverwege de afdaling en aanschouwen dit mooie natuurverschijnsel. Ook dit had ik niet willen missen, maar ook als je de andere kant op kijkt krijg je weer een schitterend uitzicht te zien over het Toba meer. We draaien om en beginnen aan de klim naar boven. Halverwege heb ik een kleine streetfight met een boom. Ik stoot mijn hoofd tegen een overhangende tak. Ik heb een gapende wond in mijn hoofd en het bloed sijpeld in mijn ogen, maar je zou de boom eens moeten zien. Die ligt nu in het ziekenhuis. Nee alle gekheid op een stokje ik had een klein schaafwondje en de boom staat er nog. Boven aangekomen stappen weer in en rijden we nog anderhalf uur naar onze homestay in Berastagi.

Kakkerlakken herhaling

Als we Berastagi binnen rijden valt ons de enorme drukte op. Het is erg druk met verkeer, veel drukker dan dat we al gezien hebben. Wat ook opvalt is de, laat ik het maar even bij zijn naam noemen, vieze gore bende. De huizen zien er niet uit en we worden alledrie al een beetje angstig. Moeten we hier straks slapen? Word dit een kakkerlakken herhaling. Ik hoop het niet. We rijden door het dorp en de angst word steeds groter. Onze maatstaven zijn in dit soort landen een stuk lager dan thuis, maar dit is wel de overtreffende trap. We rijden het dorp weer uit en de auto rijd een stukje de berg op. We zien vanaf de onderkant een heel huis met de naam van ons guesthouse erop. Het is mooi geel geschilderd en het ziet er gezellig uit. We rijden verder tot we aan de voorkant uitkomen. De eigenaar staat al te wachten en het ziet er erg schoon. We moeten na het uitstappen direct gaan zitten en koffie en thee wordt voor ons gehaald. We worden door de hele familie welkom geheten en krijgen allerlei tips en verhalen te horen. Als onze koffie op is gaan we richting onze kamer en zien direct het prachtige uitzicht op de vulkaan. We gaan de kamer binnen en we zijn aangenaam verrast. De kamer is schoon heel schoon. Het linnen op het bed is zelfs sneeuw wit. De eigenaar heeft het gehad over een enorme boeddhistische tempel hier vind kilometer vandaan. Hij heeft ons aangeboden om ons daar even heen te brengen dus dat aanbod nemen we graag aan. We rijden er in tien minuten naar toe. Het laatste stuk weg is verschrikkelijk en staat in groot contrast met de enorme gouden tempel waar we tegenaan rijden. We maken een paar foto's, filmen wat en hebben het na tien minuten wel weer gezien. Hij is mooi van buiten, maar binnen viel het een beetje tegen. Het is inmiddels 16.00 en we hebben wel een beetje trek. Op de heenweg naar de tempel zagen we een KFC en dachten dat we daar wel even konden eten. De eigenaar van de homestay heeft ons daar afgezet en het laatste stuk gingen wij lopen. 

We hebben alle drie een menu genomen en dit was toch weer even wat anders dan de mie en nasi. Het lopen terug naar de homestay heeft daarna nog een half uurtje geduurd, waarna we besloten om vroeg naar bed te gaan ivm onze vulkaan beklimming morgenochtend om 4.15. De wekker gaat om 4.00 dus om 22.00 deden we het licht uit.