Dag 24

Klim 

Vannacht om 5.00 werd ik weer op geschrikt door spuug geluiden. Nu was het niet Chloë, maar Brenda die zich niet zo happy voelde. Vanaf die tijd hebben we dus ook niet meer geslapen. Brenda wist de ene na de andere bak vol te krijgen, te veel details? We hadden een wandeling op de planning staan naar de top van de waterberg. Wat nu? Bren gaat zo en zo niet en dan wil Chloë ook niet mee. Ik wil wel, maar om Bren nou met Chloë achter te laten vind ik ook weer een beetje egoïstisch, maar ja ik ben hier maar één keer en Bren word vast nog wel een keer ziek. Als het dan weer eens gebeurd hou ik haar hand wel vast. Brenda geeft het verlossende bevel, jullie gaan gewoon. Punt uit. Ik ga niet in discussie. Chloë en ik gaan naar het ontbijt waar Chloë niet heel veel naar binnen krijgt, maar wel weer haar best doet. Ze moet wel iets eten voor de wandeling. 
Om 8.00 staan we klaar en met een groep van ongeveer 20 personen gaan we naar boven. Het begin is redelijk wandelbaar, maar na een meter of 100 word het toch wel een aardige klim. Tussen de rotsblokken door begeven we ons beetje bij beetje naar boven. Tussen de volbepakte mede klimmers die volgens mij denken dat we drie weken in de rimboe gedropt worden, met hun vijf liter jerrycan met water, wandelschoenen, rugzak waar volgens mij een hele zespersoons bungalowtent in past, met matrassen. Voelen wij ons wel een beetje de Bear Gilles in de groep. Met onze gympies korte broek en gewoon een t shirt en geen zandkleurige blouse met tien zakken en legergroene broek met zakken aan de zijkant vallen we een beetje uit de toon. Boeit ons niet, ik hoef alleen maar mijn twee flesjes water en foto toestel mee te sjouwen. Maar ja ook wij komen natuurlijk gewoon boven.
Met mooiste uitzicht van de wereld, dat ik ooit heb gezien, maak ik mijn foto's. Het was een hele klim, maar het was het dubbel dwars waard. We lopen nu naar de andere kant van de berg waar we de roltrap naar beneden.... Nee tuurlijk niet zelfde weg terug. Terug naar Brenda. 

Dassies 

Wellicht weer iets voor Google, ik weet niet of ik ze al had benoemd, maar hier stikt het ervan. Je staat nog net niet op ze. Chloë vind het helemaal geweldig en zou er het liefst één mee naar huis willen nemen. Ik niet, ik vind het net uitgerekte cavia's. Ze stinken en maken herrie. Wat wel gaaf is, is het stekelvarken. Ook deze leeft hier en deze hebben we gisteren gezien. Ik heb gehoord, of het waar is weet ik niet, dat de stekels zo hard en scherp zijn, dat ze door botten heen kunnen. Geen aanrader om ze boos te maken dus. 

Bommetje 

De omgeving is hier echt prachtig. Je kan hier kilometers wandelen. Chloë en ik gaan toch nog maar even wandelen. Brenda ligt al de hele dag op bed en het is zonde als wij hier de hele dag bij ons zwembad blijven zitten. Nogmaals de omgeving is hier echt super en ons uitzicht nog veel mooier, alleen zit ons restaurant 50 meter boven ons. Het heeft een punt dak en alleen ramen tot drie meter hoogte, de overige meter tot het dak is open. Wellicht overbodig te vertellen wat dat voor het geluid in het restaurant doet. Wij zitten dus op een super mooie plek, met continue geluiden vanuit het restaurant bij ons zwembad. Niet echt chill dus.
Chloë en ik besluiten een wandeling te maken naar de waterbron die ongeveer hier vijf kilometer vandaan ligt. Vier doen we met de auto en de laatste kilometer moet per voet. Zo goed georganiseerd zoals we altijd zijn met z'n drieën, komt door Brenda, zo slecht zijn Chloë en ik. Vol goede moet stappen we uit de auto en lopen naar het bord waar de route op staat. Chloë en ik kijken er naar, maar lezen niets. Je kan linksom of rechtsom. Wij kiezen links. Na honderd meter komen wij erachter dat teenslippers toch handiger zijn op een strand of bij een zwembad en na 200 meter in 32 graden had water in een flesje ook wel fijn geleken. We konden onszelf er ook niet van overtuigen dat het water uit de bron te drinken was. Omdraaien dan maar en terug naar de auto, waar wel gewoon water in lag. Misschien, voordat we morgen hier weg rijden dat we hem alsnog even lopen. Bij terugkomst zijn we allebei natuurlijk wel toe aan een verfrissende duik in het zwembad, maar omdat deze te klein is besluiten we het maar op een bommetje te houden. Wij fris, zwembad leeg.

Challenge 

Na het verfrissende bommetje gaan we nog even aan de kant zitten. Bren ligt in bed wij gaan maar even een spelletje doen op onze telefoon. Eigenlijk vervelen we ons een beetje. Bren roept of ze niet buiten kan liggen, zolang ze maar kan liggen is het goed. Buiten hebben we ook een stenen bank met een klein kussen erop. Dus handdoek erop en ze kan lekker bij ons liggen. We praten een beetje over de vakantie en genieten van het uitzicht. Ondertussen maak ik een timelaps van de schaduw die over het land valt. Ik kom op een idee, achteraf een dom idee, maar Chloë is van de challenges tegenwoordig. Volgens mij alle jeugd. Dus ik bedenk een challenge. Wie het langste in ons zwembad kan liggen. Het is 17.45 en de schaduw is al over ons terras gevallen. We stappen het badje in en het lachen begint. Wie houd het het langste vol? Ik natuurlijk, ik ben een man met meer vet en een enorme ego. Ik ga dit winnen al vallen de tanden uit mijn mond van het klappertanden. Na veertien minuten geef ik het op. Ik heb het echt koud en mijn spieren willen niet meer. Chloë wil nog doorgaan en trekt mij terug. Nee ik stop echt, ik kan niet meer. Snel zwembroek uit en onder de lauwe douche. Heerlijk. Zal dit de eerste van de vele keren zijn dat ik het verlies van mijn dochter, die ondertussen naast mij staat te lachen terwijl ik de warme douche omarm.

Gescheiden

Na de douche gaan Chloë en ik onderweg naar het restaurant. Met z'n tweeën, want Bren krijgt nog steeds niets naar binnen. Dit voelt vreemd. Meer dan drie weken met z'n drieën onderweg zonder enige vorm van irritatie. Dit voelt niet lekker. Ik zit daar in de eetzaal met mijn dochter en begrijp mij niet verkeerd, maar het leek net of ik met alleen mijn dochter op vakantie ben. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders, maar wat ben ik blij dat wij een enorm gelukkig gezin zijn. Thuis aangekomen leeg ik Brenda haar kotsbak met extra veel liefde.

Welterusten 

Ps het zullen even geen foto's meer worden tot Windhoek morgen middag. Wi-Fi is hier echt slecht.