Dag 10

Korter 

Het was gisteren een wat korter verhaal dan normaal, naar dat had een rede. Normaal schrijf ik elke dag in een loos kwartiertje alvast wat we daarvoor hadden gedaan. Gisteren toen we thuis kwamen van de mangrove tocht gingen we even bij het zwembad chillen en kwamen we in gesprek met andere gasten. Het was zo gezellig dat we van chillen aan het zwembad, naar met z'n allen de BBQ gebruiken via het avondeten bij de koffie waren aanbeland en zo was het dus al snel 22.00. We moesten daarna nog douchen, na het douchen naar bed en toen moest het verhaal nog geschreven worden. Waar ik dus eigenlijk wel zin in had, naar mijn ogen continue dicht vielen. Vandaar dat het wat korter was.

Ezel

Nee dat vind ik niet van mezelf, omdat ik een korter verhaal had geschreven, maar omdat we daar bijna elke dag door wakker worden gemaakt. iaia doen ze elke ochtend van buiten de poort. Het is niet vervelend of storend, maar ik moest het van Brenda vertellen. Vandaag worden we dus wederom door het gebalk van de ezels gewekt en dat was maar goed ook, want ik had trek in koffie. 

Slavenhuisjes

Vandaag gaan we de zuidelijke route rijden. Deze route begint ongeveer bij het vliegveld en voert langs de zoutwin gebieden, slavenhuisjes en zo helemaal via de zuidelijke punt van het eiland weer naar boven. We rijden richting het vliegveld en zien in de verte de grote bergen gewonnen zout al liggen. We rijden nog langs mooie nieuwe hotels, maar ook wat oudere. De weg wordt qua huizen steeds rustiger totdat we alleen rechts van ons nog zee zien en links zoutpannen. Zout wordt hier al 400 jaar gewonnen uit de zee. Water uit de zee wordt opgeslagen en door de verdamping van het water blijft er zout over. Dit zout wordt nu nog steeds geoogst, maar heden ten dage gebeurt dat door shovels. Vroeger toen er nog niet zulk modern materiaal bestond werd dit gedaan door slaven. Deze slaven werden ondergebracht in slavenhuisjes langs de zoutpannen. Langs deze slavenhuisjes rijden we dus nu ook. Het is een verzameling van witte huisjes op één plek en gele op een andere plek een aantal kilometer verder. De kleuren hebben te maken met in welke zoutpan ze op dat ogenblik aan het werk waren. We rijden verder en komen uit bij de zuidelijkste vuurtoren van het eiland. Even snel een filmpje gemaakt en weer door. We komen nu bijna uit op het laatste stukje van de route wanneer Brenda roept, stop even terug ik zie iets moois voor in de film. Ik rij terug en zie een metershoge muurschildering met een jongetje erop en een tekst erbij. De tekst luid, enjoy the little things! En daar zijn wij het wel mee eens. Daar moest dus wel een foto en filmpje van gemaakt worden. 

Sorobon

Gisteren met de kano tocht werden we erop geattendeerd dat er bij het instappunt vaak schildpadden te zien zijn. Vandaag wilden we dat met eigen ogen zien en dus wederom togen wij die kant op. Eerst weer de gravel hobbel de bobbel weg af en toen doemden de schelpen heuvels alweer op. Chloë had niet zoveel zin meer in te snorkelen dus gingen Brenda en ik samen. Chloë heeft gisteren ook lekker hard haar middelste teen gestoten dus ze loopt ook niet zo makkelijk meer. Hij is dik en blauw dus we denken dat hij gekneusd is. Chloë blijft lekker in de auto met het raam een stukje open. We willen natuurlijk niet dat ze oververhit raakt. Is natuurlijk een grapje, alle ramen staan open en Chloë ligt op de achterbank een spelletje op haar telefoon te spelen. Wij lopen naar het water en doen de snorkelmaskers op en zwemvliezen aan. We snorkelen alsof ons leven ervan afhangt, maar zien niets. Ja een dom visje en zand. Na een half uur zijn we er zat van en begeven ons richting de kant. Als we er bijna zijn zien we de vrouw, die gisteren ook bij het kanoën was, wijzen naar de zee. Wij wisten van gisteren, als zij dat doet zit er een schildpad. Wij snorkelen die richting op en ja er zit er één. Op de bodem zit er één te eten. Het water is troebel dus het is niet allemaal helemaal scherp. Het is een hele grote hij gaat af en toe ook naar boven om lucht te happen. We liggen wel een minuut of twee zo naar hem of haar te kijken. Weer een kadootje, het lijkt hier wel alsof ik elke dag jarig ben. Als we klaar zijn met snorkelen gaan we er uit en rijden richting sorobon. We gaan lunchen en willen toch nog een keer proberen te eten bij de tent waar we van de week waren weggelopen. Iedereen verdient een tweede kans toch. Daar aangekomen leek het echt al een stuk rustiger dan van de week. Er waren meerdere tafels vrij en konden dus kiezen. Wel uitzicht op de lagune, want dan heb je wat te zien en die is zo mooi. We kunnen binnen een minuut bestellen. Chloë en Brenda gaan voor de hamburger en ik bestel shoarma op een pita met patat. Jammer daar heb ik geen foto van, maar die was verrukkelijk. De hamburgers waren ook echt goed, volgens de dames. Als we alles op hebben en afgerekend hebben willen we nog even door het water lopen. We willen richting de golfbreker lopen die, mijns inziens, een kilometer ver ligt. We lopen het water in door het heldere blauwe water. Hier worden surflessen gegeven vanwege het ondiepe water en goede wind. We lopen tussen de surfers door richting de golfbreker. Als we het eettentje bijna uit het zicht zijn verloren, en we nog steeds tot ons middel in het waterlopen, maar de golf breker nog net zo ver is als in het begin geef ik het op. De zon schijnt zo hard op mijn kale hoofd dat ik bang ben, dat wanneer ik doorloop, ik straks een hoofd heb die er uitziet als een tomaat. We lopen de zelfde weg terug en komen voldaan weer aan wal. 

KLM

We zitten met ons huisje vlakbij de luchthaven en elke dag net voor 17.00 horen wij eerst en zien dan 10 seconden later de KLM opstijgen. Dan krijg je eerst het ooooh klein beetje kippenvel gevoel, omdat het toch een beetje als thuis voelt en omdat ik, nog steeds, trots ben dat ik er werk. Als hij dan uit het zicht is, is dit het moment om de fles wijn open te trekken. Als de KLM voorbij is, het voor ons borreltijd. Morgen nog één keer dus ik hoop niet dat hij vertraging heeft. Tot morgen.

PS deze wil ik jullie niet onthouden. Kwamen wij vandaag ook pas achter.

Suikerdiefje

Het suikerdiefje (Coereba flaveola) of Chibichibi is een veel voorkomende vogel op Bonaire. Het suikerdiefje dankt zijn naam aan zijn voorliefde voor zoetigheden. De vogel is ongeveer 11 cm lang en is herkenbaar aan de gele borst, zwarte vleugels en witte wenkbrauwen. De vogels zijn relatief tam en zijn dol op fruit, jam, siroop of vruchtensaplimonade. Suikerdiefjes zijn in grote aantallen te vinden in de buurt van restaurants van hotels om letterlijk onder de neus van toeristen allerlei zoetigheden te stelen, vandaar de naam "suikerdiefje". Daarnaast eten ze nektar van bloemen en kleine insekten. 

Het suikerdiefje is een algemeen bekende vogel in Zuid-Amerika. Ze leven over het algemeen in de lager gelegen gebieden. Het suikerdiefje broedt over het algemeen meerdere keren in het jaar en legt daarbij 1 tot 3 eieren. Het geluid dat de vogels maken, lijkt enigzins op dat van een insekt. Het klinkt vrij schel.

Hoewel de vogel met zijn lange, spitse snavel lijkt op een kolibrie, kan deze niet in de lucht stil blijven hangen.

Het suikerdiefje stond, voordat de Amerikaanse Dollar werd ingevoerd, afgebeeld op het 100 Gulden biljet