Dag 8

Nachtelijk avontuur

Het is 00.31 als ik wakker word, ik probeer me te oriënteren. Het is moeilijk, het is donker en bloedheet. Ik pak mijn telefoon van het kastje naast mij en ik zie hoe laat het is. Ik denk nogmaals, wat is het hier heet. Ik zet de zaklamp van mijn telefoon aan om de afstandsbediening van de airco te zoeken. Als ik hem heb gevonden en hem een graad of twee lager zet gebeurt er niets. Ondertussen vragen Brenda en Chloë zich ook af wat ik aan het doen ben. Letterlijk ook hé. Hé wat doe je. Ja sorry, maar ik probeer die bloedhitte hier op te lossen, maar ik denk dat de stroom er af is. Hoe kan dat dan, ja dat weet ik toch niet. Ik stap mijn bed uit op zoek naar de meterkast. Ik weet dat deze in de keuken in de grote kast zit dus gewapend met mijn zaklamp ga ik op onderzoek uit. Alle aardlekschakelaars staan goed en hier ligt het dus niet aan. Ik zal dus verder op onderzoek moeten gaan. Ik stap naar buiten en ga op zoek naar de centrale meterkast. Ik heb in de gezamenlijke keuken, ja we hebben een eigen maar ook een gezamenlijke keuken, een deur gezien welke mij uitermate geschikt lijkt om een meterkast achter te maken. Ik probeer de deur te openen, maar deze is op slot. Ondertussen is het mij opgevallen dat ook het licht in de gezamenlijke keuken en het zwembad uit is. Het moet dus echt een groter probleem zijn. Ik loop richting het hek van de ingang en kijk of er bij de overburen, de scheetjes, wel licht brand. Er brand ook ligt bij de poort en ook bij de buren het probleem beperkt zich dus alleen bij ons resort. Ondertussen is ook de buurman wakker geworden en zien mij met mijn zaklamp rondlopen. Samen zijn we het er over eens dat er toch een oplossing moet komen. Slapen in deze hitte is gods onmogelijk en ook alle koelkasten zijn nu uit, net nu wij naar de AH zijn geweest. Ik besluit toch de beheerster te appen, onee dat kan ook niet, want we hebben geen WiFi. Ik waag er dan toch maar een belletje aan. Ik bel haar wakker en leg het probleem uit. Ze snapt het en komt er gelijk aan. Ondertussen zitten we met z'n drieën en de buurman bij het zwembad te wachten. Het duurt 20 minuten voordat ze er is. Ze belt me op om te zeggen dat ze bij de ingang staat, maar dat het electrische hek niet open gaat. Duh dat lijkt me logisch. Ze heeft me van buitenaf instructies om binnen de poort het hek op handmatig te zetten, zodat we hem open kunnen schuiven. Als hij open is vertelt ze dat er waarschijnlijk iemand een lantaarnpaal omver heeft gereden, omdat de hele buurt zonder stroom zit. Ik wijs haar op de lantaarnpalen van de poort en de lichten bij de scheetjes. Ze heeft aan dat deze op zonnecellen branden. Ok duidelijk. Wat gaan we nu doen dan? Wachten tot het opgelost wordt en naar bed om toch proberen te slapen. Het is inmiddels 01.30 een uur later. We gaan naar bed met alle ramen en deuren open. Als we vijf minuten in bed liggen springt alles weer aan. Yes airco aan en slapen maar.

Gotomeer 

Vandaag gaan we na het ontbijt richting het Goto meer. Het Goto meer is het grootste zoutwatermeer van het eiland welke ontstaan is door koraal vorming waardoor er zich een natuurlijke dam ontstond waardoor deze er zorg voor droeg dat het water zich van de zee afsloot. Hierdoor is het één van de belangrijkste broedplaatsen van de flamingo. De route er naar toe hebben we zo gepland dat we ook nog langs een uitkijkpunt rijden en daarna, op de terugweg, langs een mooie snorkelplek. Het uitkijkpunt is prachtig met zicht op Kralendijk en op klein Bonaire. Na deze kleine tussenstop rijden we verder om via de noordelijke plaats Rincon naar het Goto meer te rijden. Via een prachtige route welke tussen de cactussen door voert  komen we bij het Goto meer uit. De weg loopt echt langs het meer, maar het meer zelf is verboden terrein. Zodra je langs het meer rijd zie je overal gele stenen met verboden te betreden. Natuurlijk spotten we ook een grote groep flamingo's, maar ze staan te ver weg om het te fotograferen. Als we de route langs het meer hebben afgereden gaan we op weg naar de snorkel plek. De plek heet de 1000 steps en schijnt echt heel mooi te zijn. Als we onderweg er naar toe rijden komen we er achter dat deze kustweg richting de snorkelplek in zijn geheel één  richtingsverkeer is en je raad het natuurlijk al dit is precies de andere kant op. We kunnen dus helemaal terug rijden via Rincon terug naar Kralendijk om zo via de kustweg naar de 1000 steps te rijden. Al met al ruim een half uur om. Daar aangekomen zijn we natuurlijk niet de enige, maar druk kan je het allerminst noemen. We dalen de trap af en na een teleurstellende 67 treden zijn we al beneden. Ik vraag me natuurlijk direct af waar ze de andere 933 vandaan hebben gehaald. Lange tijd om daar over te denken heb ik niet, want als ik naar het heldere blauwe water kijk nodigt dit uit om er direct in te springen. We trekken onze zwemvliezen aan en zetten ons masker op om vervolgens de zee in te lopen. We snorkelen eerst tegen de golven in om ons daarna met de stroming mee te laten drijven. We genieten van deze prachtige onderwaterwereld. Als we bijna bij het einde zijn zwemmen we langzaam weer terug als ik in eens mijn naam hoor schreeuwen. Ik kijk achterom en ik zie Brenda met haar handen het teken van een schildpad maken, je ene hand op de andere, je vingers in elkaar en dan met je duimen ronddraaien. Ik lees morgen wel wie het allemaal gedaan heeft. Ik zwem terug, steek mijn hoofd onder water en zie er inderdaad één zwemmen. Ik film hem zo goed als dat ik kan en dan wijst Chloë in de verte. Er zit er nog één, twee kleine schildpadjes wat een mazzel hebben wij.

No service

We gaan het water uit en lopen de nog lang geen 1000 treden weer omhoog. We stappen in de auto en moeten dan weer, omdat het één richtings verkeer is, het hele rondje weer rijden. Onze volgende stop is lunch, het is ondertussen 12.15 en voordat we bij onze lunch plek zijn is het 13.00. We hebben deze plek gekregen als tip van iemand uit Nederland. Het ligt aan het surfstrand van Lac Cai onderin Bonaire. Na ongeveer 45 minuten rijden komen we aan en hebben ook wel een beetje trek. We lopen naar binnen en zien hoe druk het is. Alle tafels, ligbedden, loungestoelen, barkrukken zijn bezet. We lopen door het hele restaurant, strandtent, surfschool noem het maar iets, op zoek naar een plekje. Helemaal aan het einde, op misschien wel de mooiste plek van die eetgelegenheid, vinden we een lege picknicktafel. We gaan er zitten en kijken naar het uitzicht. We zien allerlei surfers over het prachtige blauwe water glijden.  We zitten hier top. Één klein nadeel, we zitten in de volle zon. Als na een kwartier er nog niemand bij ons is langs geweest om op te nemen wat we zouden willen, ondanks dat ze al meerdere malen voor in zijn gelopen, ben ik er al een beetje klaar mee. Als dan na 25 minuten en we al drie keer recht in ons gezicht zijn aangekeken, maar als ik mijn hand opsteek wegkijken, dan ben ik echt klaar. Het is niet bewust, dat ze mij skippen, maar vervelend is het wel. We lopen om 13.30 die tent weer uit. Aangezien het in een redelijke uithoek zit en we, voordat we bij een andere restaurant zijn, en het eten daadwerkelijk voor ons neus hebben, zijn we waarschijnlijk een uur verder. Onze keuze valt dus, uit noodzaak op de KFC. Makkelijk aan te rijden en snel eten.

Chillen

Eigenlijk hebben we de rest van de middag lekker bij het zwembad gehangen. Lekker chillen met een wijntje. Morgen gaan we kanoën in de mangrove. Tot morgen.