Dag 14

Dag Frau Helga

Vandaag waren wij niet eens de eerste bij het ontbijt, de mensen die een excursie gingen doen waren er al eerder. Er werd ons ook vriendelijk doch dringend verzocht hun voor te laten gaan als ze eten wilde pakken. Wij luisterde dus naar haar als makke kalveren. Ik heb de vergelijking met juf Ank al gehoord, maar zelfs die zou gillend wegrennen. Frau Helga is een vrouw naar mijn hart. Alleen jammer dat we drie dagen met een handdoek moesten doen. 

In het spoor

Met 179 kilometer voor de boeg om bij ons uitzichtpunt te komen van spitzkoppe begonnen wij onze rit van in totaal 380 kilometer. Appeltje eitje dus. Garmin gaf na 150 kilometer aan, hier rechts af. Na drie keer kijken hadden we het spoor gevonden. 30 kilometer in het spoor rijden was leuk, het leek de ns wel. Na 20 kilometer gestopt om even in het rond te kijken, om tot de conclusie te komen dat we echt alleen waren, maar ook echt helemaal alleen. Rond kijken en echt helemaal niets zien en niets horen. Het is echt geweldig. Nog tien kilometer en we hebben het mooiste uitzicht op spitzkoppe ever. Terug over het spoor voor de laatste 200 kilometer.

Big five

Je kent ze wel hè, de big 5. Je hoopt ze allemaal te zien. Vaak ga je daarvoor naar de wildpark. Wij natuurlijk ook, Etosha is het wildpark waar we er een aantal willen spotten.
Als je dan langs de grootste berg van Namibië rijd en een bord ziet met, pas op olifanten, dan denk je dat ze je in de malling nemen. Maar toch stiekem toch een beetje extra links en rechts kijken kan geen kwaad. Maar als je dan na een half uurtje een auto ziet stilstaan in de verte dan denk je dat kan maar twee dingen betekenen, of ze zien dieren of ze staan te plassen. Het was dus het eerste EN wat voor dieren, olifanten. Gewoon helemaal in het wild, olifanten, je weet wel van die grote dieren met een slurf, aan de voorkant hé. 

Wie goed doet....

Tijdens de rit er naar toe kwamen we een aantal krotten tegen, krotten waar mensen in wonen. Voordat we op vakantie gingen hebben wij al kleren opgespaard, kleren waar wij op uitgekeken waren of kleren zoals die van Chloë waar ze uit gegroeid is. Of bijna dan. Gewoon kleren die wij naar de humana bak zouden brengen. Wat is er leuker dan ze zelf aan de mensen weg te kunnen geven. De kleren zouden wij zelf nog één keer dragen en dan weggeven. Nu tijdens het eerste deel an de reis hadden we drie vuilniszakken vol om weg te geven.
Bij één van de krotten stonden twee vrouwen met twee kleine kindjes. We stopten en te vragen of ze kleren wilden. Een luid gejuich tijdens het op en neer springen van de vrouwen kwam over ons heen. We hebben de drie zakken achtergelaten en hopen dat ze er iets aan hebben. 

Damara 

Vandaag reden we naar damara mopane, weer echte huisjes in het niets. Met een super mooi uitzicht plateau tegen een bergwand naast het park. Na eerst nog even een paar uur bij het zwembad gezeten te hebben zijn we naar boven gelopen om daar de zonsondergang te bekijken. Weer erg mooi natuurlijk. Morgen gaan we weer verder naar het noorden om daar twee nachten in het wildpark te slapen met uitzicht op een drinkplaats, we zijn benieuwd. 

Welterusten.