Dag 12

Ik kwam zojuist aan in Banda Aceh op mijn ‘Sumatra‘ reis. Check het volledige verhaal op https://www.polarsteps.com/mikesminia/4952209-sumatra/40301997-banda-aceh?s=23b7c3af-1e0e-4ef1-9a69-f9de2c774d01

Dag 12

Jingle bell

Vanacht heb ik heerlijk geslapen. We kreeg ik het een beetje koud om 4.00, maar gelukkig viel ik wel weer in slaap. 6 30 werden we alledrie weer wakker en gingen we eruit. Alle drie hadden we goed geslapen. We gingen tandenpoetsen en even opfrissen. Als we daarmee klaar zijn staan onze koffie, thee en koekjes al klaar. Ook de monkeys zitten boven ons er klaar voor, maar door de intimidatie van Wolli blijven ze in het bos.

Na de koffie en thee krijgen we het ontbijt, wederom zo een overheerlijke sandwich. Welke we onder het wakende oog van de monkeys opeten. Na het eten doen we nog een jungle kaartspel en daarna maken we ons klaar voor een bezoek aan de waterval. De waterval is ongeveer tien minuten lopen stroomopwaarts en dat doen we op onze slippers. We worden met een vrachtauto band de rivier over geduwd en daarna moeten we nog even vijf minuten klimmen. Bij de waterval kan je zwemmen in een ondiep watertje en onder de waterval zitten. Na tien minuten gaan we terug en komen we weer bij de grote rivier. Hier worden we weer op de band gezet en zetten ze ons via de rivier weer terug richting ons kamp. We lopen het laatste stukje en gaan onze tassen inpakken. Als we bijna klaar zijn worden we geroepen voor de lunch, het is 11.30 en ons ontbijt zit er net in. Waarschijnlijk komt dit doordat wij hadden aangegeven dat we graag om 13.00 terug wilden zijn zodat we nog even door het dorp konden lopen. We gaan zitten en krijgen nu weer mie, maar dan weer iets anders gekruid, met een enorme schaal met fruit. Echt veels te veel. Als wij aan het eten zijn gaan de gidsen al onze bagage in plastic zakken doen, zodat het niet nat kan worden. Ook gaat al het keukengerei, klamboes, yoga matjes enz, enz weer mee terug. Alleen hoeft Arie er niet mee te lopen. Arie is onze kapitein vandaag. Als het 12.15 is gaan we inschepen. Al onze spullen worden vastgebonden op de autobanden en wij mogen instappen. Als we zitten gaan we van wal. Arie voorin op een band met een enorme stok, daarachter liggend in de tweede band, Chloë en ik. In de derde band ligt Brenda met op de rand Andy en Woli sluit de rij op de vierde band. We gaan de stroomversnelling af en het gaat niet zo heel hard, ik had harder verwacht, maar het is wel heel erg gezellig. Andy zet een lied in op de Melodie van jingle bell. Een lied dat over de jungle en Bukit Lawang gaat. Het is echt geweldig. Na ongeveer 40 minuten zijn we aangekomen op het eindpunt, ons  guesthouse. We namen tijdelijk afscheid van de groep, want vanavond komen ze nog wat drinken. We hoefden ons niet eens aan te melden, want ze roken al dat we eraan kwamen. We melden ons en kregen direct de sleutel van de kamer waar we vorige keer ook in sliepen. We gingen eerst nog even een koud frisje drinken voordat we naar onze kamer gingen. Op onze kamer aangekomen werden eerst de douche spullen gepakt. We hebben een koude douche, maar na de jungle voelt hij opeens als bloedheet aan. Het is heerlijk, even lekker met sop aan de gang en even scheren. Heerlijk. Nu weet je weer hoeveel waard het is om stromend water te hebben. Voor ons zo vanzelfsprekend. 

5.00

Na het douchen gaan we nog even een rondje lopen door het dorp. We brengen nog even snel de was uit de jungle weg en hopen dat het droog is voordat het avond is. Ook wil ik nog even dronen en Brenda en Chloë souvenirs kopen. We lopen door het dorp en worden weer door iedereen begroet. We kijken nog even naar houtsnijwerk, maar vinden geen mooi oerang oetans gezicht. De rest van de middag willen we lekker even chillen bij ons guesthouse, maar dit word bruut verstoord door een appje van onze taxi chauffeur uit Banda Aceh waar we morgen naar toe vliegen. Hij geeft aan dat onze vlucht van 15.35 gecanceld is. Wij weten van niets. We hebben geen mail of niks gehad.

Als ik met ze probeer te bellen krijg ik Bahasa of Engels Bahasa en is allebei niet te verstaan. Ik besluit te proberen in te checken, maar ook dit lukt niet. Ik vraag of Andy nog in de buurt is en of hij voor ons wil bellen. Hij komt met een kwartiertje en gaat bellen. Als hij iemand aan de lijn heeft is zijn bel te goed op. Dit gaat lekker. Ik ga nog eens een keer kijken of ik op één of andere manier iets op hun site kan ontdekken. Ik probeer zelf een vlucht te boeken om te kijken of hij vliegt. Ik zie inderdaad dat de vlucht die wij hebben geboekt er niet tussen staat. Wel staan er twee andere vluchten één om 10.40 en één om 12.10. Als ik nog een keer probeer in te loggen kom ik er in en zie ik dat onze vlucht verplaatst is naar de vlucht van 12.10. dit betekent dus dat in plaats van 8.00 weg dat we al om 5.00 uur weg moeten. Dit is even een domper. Waarom we geen email hebben gehad over deze wijziging is mij een raadsel, maar niets verbaasd mij hier soms meer. Ik ga er dus maar vanuit dat we om 12.10 vliegen. Ik regel met Andy dat de taxi ons eerder komt ophalen. Met de taxichauffeur zijn we overeen gekomen dat 5.00 echt te vroeg is. We gaan dus nu om 5.30 lopen van het guesthouse naar de plek waar de taxichauffeur ons komt ophalen. Dat is ongeveer vijftien minuten lopen. Het is inmiddels 18.00 als we klaar zijn met al het geregel. We hebben met het hele team savonds afgesproken nog wat te drinken in ons guesthouse om alles af te sluiten. Wij gaan eerst even eten, maar na Arie moeten ze van goede huize komen om het te overtreffen. 

Guus Meeuwis

Na het eten zien we om 20.30 het hele team verschijnen. Zodra ze zitten bestellen we bier voor ze. Je krijgt hier 0,70 liter Bintang flessen en met glazen erbij word het bier verdeeld. Wij denken even lekker te gaan na praten over de drie afgelopen dagen, maar daar denken zij toch net iets anders over. Als ik hoor dat één van de werknemers  van het guesthouse een gitaar gaat halen ga ik snel naar de kamer voor mijn camera. Als ik terug ben heeft er zich een grote kring gevormd met al het personeel, lees:vier, met twee andere Franse gasten, ons team en wij. Buiten dat er dus een gitaar is gehaald hebben ze ook nog een trommelbox, waar je op kan zitten, en een tamboerijn gepakt. Het gaat nu echt gebeuren. We zingen eerst nog even het jingle bell lied uit de boot om vervolgens het is een nacht van Guus Meeuwis te zingen. Het is echt tof om te zien, dat er na al deze ellendige jaren en nog steeds zo weinig toeristen, er nog zoveel plezier in hun zit. We gaan van het ene bekende naar het andere bekende nummer, maar in elke nummer hebben ze het wel elke keer een keer over Bukit Lawang en de oerang oetan. Om 22.00 denk ik voor mij is het wel even genoeg, maar ze stoppen gewoon niet. Als om 22.15 de Fransen er ook genoeg van hebben en opstappen maak ik daar ook gebruik van. We geven het team nog een klein kadootje uit Nederland en een extra fooitje voor de goede zorgen. Tevens heb ik beloofd Andy aan te prijzen bij iedereen die de intentie heeft de jungle te willen bezoeken. Dus bij deze, neem contact op met Andy jungle op Facebook of vraag mij zijn nummer. We betalen de rekening en checken uit, omdat dit morgen niet meer kan. 

We zijn hier nu uit gecheckt, maar in ons hart gaan we hier nooit meer weg.

We gaan terug naar onze kamer om daar alles in te pakken voor de reis van morgen. Morgen vliegen we van Medan naar Banda Aceh. Het groots getroffen gebied met de tsunami van 2004. 80% van de mensen heeft hier iemand verloren in deze ramp. We zullen hier ook het tsunami museum gaan bezoeken en gaan we kijken naar de restanten van een boot op het dak van de huizen kilometers van de zee vandaan. We zetten de wekker op 4.35 om nog even te kunnen douchen en gaan dan proberen te slapen. Tot morgen.