Dag 13

Ik kwam zojuist aan in Banda Aceh op mijn ‘Sumatra‘ reis. Check het volledige verhaal op https://www.polarsteps.com/mikesminia/4952209-sumatra/40352056-banda-aceh?s=23b7c3af-1e0e-4ef1-9a69-f9de2c774d01

Dag 13

Pisbroek

Gaan we wel of gaan we niet, dat is de grote vraag van vandaag. We hebben niets gehoord over de wijziging en gaan er dan toch maar vanuit dat we om 12.10 vliegen.

Zoals normaal bij dit soort dingen, velen weten het natuurlijk al, ben ik om 3.00 al wakker. Ruim voor de wekker. Ik probeer nog wat te slapen, maar als Brenda om 3.30 naar de toilet gaat ben ik wel echt wakker. Na een aantal minuten hoor ik haar een verdieping hoger Chloë wakker maken. Ik denk wat is die nu aan het doen. Ze komt naar beneden en geeft aan te gaan douchen. Ik zeg ben je wel lekker het is een uur voor tijd. Nee hoor mijn wekker is al afgegaan. We zetten voor de zekerheid alle drie onze wekker, vandaar. Ooooh zegt ze echt dom, mijn telefoon staat nog op Bali tijd. Smiley met een hele grote hand op zijn voorhoofd. Ze zegt tegen Chloë dat ze weer verder mag slapen en die valt ook direct weer in slaap. Ze komt weer naar bed, maar van slapen komt natuurlijk niets meer. We zitten wat op onze telefoon en ik ben er om 4.00 echt wel klaar mee. Wij gaan vast douchen en de tassen klaar maken als we om 4.30 Chloë wakker maken. Om 5.15 trekken we de deur achter ons dicht en leg ik de sleutel op de receptiebalie. We kunnen rustig aan doen en dat moet ook wel, want het heeft geregend en de weg is op sommige plekken verraderlijk glad. Om 5.35 staan we op de afgesproken plaats en vijf minuten later komt de taxi aan. Iedereen in het dorp heeft het over vier tot zelfs vijf uur reistijd naar Medan airport. Dus als ik na een uur rijden een bord Medan 35 kilometer zie heb ik hoop dat we er toch wel sneller zijn. Als we om 8.15 het luchthaven terrein op rijden zijn we aangenaam verrast. Waarschijnlijk was het gewoon echt niet druk op de weg en misschien, omdat hij een tolweg had genomen zijn we er zo vroeg. Nu is het nog wel heel lang tot 12.10. We gaan maar ontbijten en koffie drinken tot die tijd ofzo. Als we naar binnen lopen kijken we op het bord waar we onze tassen moeten afgeven. We zien dat "onze vlucht", want zeker weten doen we het nog niet bij bali C11 is, maar er is nog een vlucht om 10.40. Als we nu kunnen regelen dat we die kunnen nemen hoeven we niet zo lang te wachten. We gaan naar een servicedesk en leggen eerst het hele verhaal uit. Zonder kosten en zonder problemen boeken ze ons om naar de vlucht eerder. We kunnen direct onze bagage inleveren en mogen door de security. Als we door de security gaan word wederom ons Bali parasolletje eruit gepikt en er word aangegeven dat hij niet mee mag. Hij is te groot en te gevaarlijk. Dit gebeurde ook op de vlucht van Jakarta naar Silangit, maar daar mocht hij toch mee. Hier daarentegen lijken ze strenger. De security agent gaat bellen met onze luchtvaartmaatschappij en geeft na vijf minuten toestemming, maar hij moet afgegeven worden bij het vliegtuig. We vervolgen onze weg en gaan naar het toilet. Chloë en Brenda gaan eerst en ik wacht bij de rugzakken. Als ze terug zijn ga ik. Ik ga het toilet binnen en kan kiezen, urinoir, zittoilet zoals bij ons of gat in de vloer. Ik kies voor zittoilet, omdat de urinoirs bezet zijn. Sorry maar een plas verhaal hoort in elke blog een keer en ik beloof het is de moeite waard. Ik ga zo'n hokje in en doe mijn ding. Als ik klaar ben kijk ik naar het toilet waar ik moet doorspoelen. Ik zie een hendel aan de zijkant van de bril. Ik druk daar liever niet met mijn handen op dus de voet biedt uitkomst, prima hoogte en dus voet erop. Ik was alleen even vergeten dat dit een voornamelijk moslim eiland is en dat er op het moment dat ik mijn voet op de handel zette het kont spoelsysteem in werking gaat. Het systeem is ideaal als je er op zit en je kont wil spoelen, maar als je er voor staat met je broek al dicht dan is het systeem iets minder en dat is een understatement. Op het moment dat ik mijn voet op de handel zet spuit het water rechtstreeks in mijn kruis. In plaats dat hij uit gaat als ik mijn voet eraf haal blijft hij spuiten. Ik loop wijdbeens tegen de straal in richting de knop waardoor de straal tussen mijn benen door tegen de achterliggende deur aan spuit. Ik druk de knop uit en ik sta daar met mijn broek zeiknat en als ik mij omdraai is ook de deur zeiknat inclusief de vloer eronder. Wat nu? Ik kan niet mijn broek uit doen en hem tussen de handendroger doen dus ik kies ervoor om nietsvermoedend mijn handen te wassen en weg te lopen. Hier staat bij elk toilet een schoonmaker dus dat wordt zo opgelost. Nu moet ik nog twee andere mensen onder ogen komen. Ik loop wijdbeens naar buiten en als ze me zien barsten ze natuurlijk ik lachen uit. Als ze maar niet in hun broek plassen, want dan sta je echt voor schut. We lopen al lachend naar het volgende toilet waar ik zo goed en zo kwaad met papieren doekjes de boel probeer te drogen. Meer dan dit kan ik niet doen. Het is water dus het droogt vanzelf wel weer. 

Junaidi

We hebben nog drie kwartier voor inchecken dus we kopen even koffie en een broodje. Als we daarmee klaar zijn kunnen we inchecken. We lopen naar gate 6, welke op onze instapkaarten staat. Daar aangekomen, krijgen we een lichtelijk deja vu gevoel, want onze vlucht staat niet op het bord. Ik sluit aan in de rij, maar word bij het controleren van mijn instapkaart teruggestuurd met de mededeling dat onze vlucht nog niet aan de beurt is. Aangezien we al tien minuten over de tijd van instappen zijn begin ik weer te twijfelen. Toch maar even navragen. Nee het moet gate 8 zijn. Pfff je kent hem hem al hé die smiley. We lopen die kant op en kunnen direct doorlopen, we komen daarentegen in dezelfde gang uit als gate 6, maar dit terzijde. We lopen door die gang, maar alle gates zitten aangesloten aan deze gang. Waar moeten we nu naar toe. Ik vraag het aan een mede passagier in de gate. Nee deze gaat ergens anders heen. Gaat lekker hier. We lopen terug om het een medewerker te vragen. Nee hoor u zat goed u moet daar de trap naar beneden. We lopen de trap af het platform op waar een bus gereed staat. Onder aan de trap vraagt een meneer waar we heen gaan, Banda Aceh antwoord ik, en we moeten aan de kant gaan staan. Nu loop ik al een tijdje op Schiphol rond en ik zie regelmatig passagiers, die naar hun bus moeten, over het platform lopen, maar wachten op het platform die heb ik nog niet mee gemaakt. We moeten even wachten tot de vlucht voor ons in de bus zit en dan mogen wij in de volgende bus stappen. We rijden drie minuten naar ons vliegtuig en mogen via de achtertrap instappen. Het is een propeller vliegtuig en dat vind Chloë iets minder. Wij vinden het alleen maar leuk. We zitten rij twee en moeten dus helemaal naar voren. De vlucht zit voor de helft vol en verloopt perfect. We landen op Banda Aceh en lopen via het platform naar de bagage band. Als we naar binnen lopen word ik direct aangesproken door iemand die om mijn instapkaarten vraagt. Ik zie op zijn borst Junaidi staan en dat is precies de naam van onze taxichauffeur waar ik al app contact mee heb gehad. Eén en één is twee dus ik geef hem mijn instapkaarten en hij gaat met behulp van mijn bagage codes direct op zoek naar onze backpacks. Zo een taxichauffeur hebben we nog niet mee gemaakt. Als de tassen binnen glijden haalt hij ze van de band af en legt ze op een kar. Hij duwt ze naar buiten waar ik door diverse taxichauffeurs word aangesproken. Je ziet toch dat ik er al heb waarom vraag je het dan. Als ik twee meter verder ben hoor ik mijn naam, Mike, Mike. Ik kijk om en zie daar iemand staan met zijn telefoon open waar ik ons app gesprek zie staan. Dit is dus de echte Junaidi. Die andere heet toevallig ook zo, maar wil gewoon geld voor zijn diensten. Geen probleem daar zijn we zo langzamerhand wel aan gewend. Ik geef hem wat geld en hij helpt nog even de tassen in de auto leggen. 

Kokosnoot

Onze Junaidi brengt ons naar het guesthouse, maar omdat we nu zo vroeg in Banda Aceh zijn willen we natuurlijk ook wel wat zien. We vragen dus of hij tijd heeft om ons rond te rijden. Dat heeft hij wel, wij zijn niet verbaast. We spreken een prijs af en hij gaat straks met ons weg. Eerst nog even opfrissen en dan kunnen we. We willen hier graag de moskee zien, het tsunami museum en de boot op het dak. Hier in Banda Aceh zoals ik al had verteld zijn de meeste mensen overleden door de vloedgolf. Meer dan alle andere landen bij elkaar. Mij staat Thailand nog heel goed voor de geest, maar het aantal doden van 5395 verbleekt bij het aantal doden van 130.736 van Indonesië. Waarvan er hier in Banda Aceh 94.081 slachtoffers zijn gevallen. Er zijn hier in Banda diverse restanten van de tsunami nog zichtbaar welke we willen bekijken. 

We stappen in de taxi en gaan als eerste naar de KFC vragen of hij ook mee eet en hij zegt geen nee. Na het eten rijden we richting het tsunami museum, maar we willen eerst nog even geld pinnen. We proberen het bij twee banken, maar geen één doet het. Dan straks maar bij een andere. Als we aankomen bij het tsunami museum blijkt het dat hij dicht is. Dat is jammer. De volgende bestemming is de boot in de woonwijk. We rijden door Banda heen en komen uit bij een enorme boot. Wat voor boot het is of waar hij dienst voor deed is mij niet duidelijk geworden, maar groot is hij wel. Dat zie je direct als je aankomt. We kunnen er gratis in en op. Door middel van een aangebouwde trap lopen we naar het eerste dek. Met zijn eigen trap kan je verder naar het bovenste dek. Boven aangekomen kijk je om je heen en zie je alleen huizen. De zee is nergens te bekennen. De boot is vijf kilometer het land in gegooid. Binnen in de boot zijn talloze foto's en video's te zien over de 26e december in 2004. Als we hier zijn uitgekeken en dat is al snel (lees: 35 graden) gaan we naar de grootste trekpleister van de stad, de moskee. Deze moskee staat midden in de stad en is het symbool van Banda. Het grootste gedeelte van de inwoners is moslim en hier geld zelfs de shariawet. Iedere vrouw moet dus gesluierd zijn en iedereen moet zich dus aan deze wet houden. Voor de toeristen geld deze wet niet, maar er word wel gevraagd of de vrouwen de benen willen bedekken door een broek, jurk of rok. Het bovenlichaam volstaat met een T-shirt welke de schouders bedekt. Je kan het er niet mee eens zijn, maar we zijn hier op visite en houden ons daar dus aan. We maken wat foto's van de moskee, welke voor ons in het echt een beetje tegenvalt. We mogen alleen aan de buitenkant van het hek komen, want binnen het hek mogen alleen moslims. We gaan na de moskee verder naar de boot op het huis. Deze boot is tijdens de vloedgolf bovenop een huis terecht gekomen en is daar blijven liggen. Ze hebben er een monument van gemaakt. Tijdens de rit ernaar toe vraag ik de chauffeur of hij ten tijde van de vloedgolf er ook was. Hij antwoordt bevestigend en geeft aan dat hij zijn moeder en zusje is kwijt geraakt. Zijn moeder is gevonden, maar zijn zusje is nooit teruggevonden. We rijden naar de boot en hier komt het wel heel dichtbij de boot staat hier gewoon letterlijk op het dak van een huis. Het huis is bijna volledig verwoest, maar duidelijk zijn de verschillende vertrekken zichtbaar. Het is een klein beetje ingericht als een museum dus heel erg dat het echte museum dicht was vinden wij het niet. We spreken zelfs een mevrouw die de vloedgolf heeft overleefd doordat zij kokosnoten aan het plukken was in de boom. Onze chauffeur geeft aan nog een foto te willen maken met ons voor de boot, we doen het maar lachen doen we er niet bij. Hier is niets vrolijks aan. 

Pizzahut, pizzahut, Kentucky Friet chicken….

We rijden terug naar ons guesthouse waar we de rest van de middag nog even relaxen, het was een lange dag geweest. We krijgen als we een uurtje terug zijn een appje van de chauffeur met een tip om te eten. Het is een mie restaurant. We nemen zijn tip ter harte en lopen die kant op. Waren we aan het Toba meer al een bezienswaardigheid, hier vallen we echt uit de toon. Lopend op straat lijken we wel alsof we van het koningshuis zijn. We moeten alle kanten opzwaaien tot mijn armen pijn doen. Ik heb het een beetje overdreven, maar bekijks hebben we wel. We lopen in 10 minuten naar het mie restaurant. Van buiten ziet het er een beetje zozo uit, maar als we binnen zijn wordt het niet veel beter. We gaan zitten, maar met een beetje tegenzin. Als we twee minuten verder zijn, alle ogen zijn op ons gericht, en even over de vloer hebben gekeken zijn we hier wel klaar. Ook hier kan ik mezelf niet toe zetten. We lopen richting de pizzahut, die heb je hier ook. Hier kan toch niets fout gaan. We mogen gaan zitten en krijgen een kaart. We zijn nog nooit bij de pizzahut geweest en kennen het concept niet, wel dat je hier pizza kan eten, duh, maar wat een keuze. Pizza personal, pizza regular, pizza big. Pizza met normale korst pizza met gevulde korst, gevuld met vlees of kaas. We gaan vragen hoe groot de personal pizza is en of je daar genoeg aan hebt voor één persoon. Met handen en voeten kon ik haar niet duidelijk maken dat zij kon uitleggen hoe groot de pizza's zijn. We zijn er achter dat de personal voor één persoon is en dat er vier punten in gesneden worden. Doe die dan maar, drie verschillende en ook twee met een gevulde kaas korst. Als we aan het wachten zijn zien we weer dat de ene na de andere stiekem foto's van ons maakt. We raken er aan gewend, maar wat mij verbaast is dat we toch niet de eerste zijn. We zijn toch geen Columbus die een ander werelddeel ontdekt? Hier zijn al toeristen geweest en ja misschien niet zo heel veel, maar blijkbaar blijven wij toch bijzonder. Als onze pizza's arriveren moeten we stiekem lachen. Dit noem je toch geen pizza. Je kan het beter een rond pizza broodje noemen. Hij is iets groter dan een bierviltje. Dit is niet wat wij hadden verwacht, maar om nu nog een keer te bestellen lijkt ons wat overdreven. We eten het op en willen afrekenen, maar op één of andere manier lijkt het alsof iedereen van de bediening bewust langs ons heen kijkt. Na 15 minuten en diverse keren onze hand opgestoken te hebben gaan we maar staan zwaaien. Dat helpt. We mogen betalen.

We lopen nog even naar de KFC voor een ijsje en gaan lopen daarna terug naar het guesthouse. We spelen nog een potje Andy jungle kaart spel en gaan dan naar bed. Morgen pakken we de boot naar Pulau weh. We gaan naar Freddie!!!!