Dag 7

Stroomloos

Van de week lag er een briefje op tafel, op 16 augustus tussen 9.00 en 12.00 word er aan het stroomnet gewerkt. Hierdoor heeft u tussen 9.00 en 12.00 geen stroom. Voor ons was dit niet een heel groot probleem. Wij gaan weg op die dag en wat hebben wij aan stroom nodig deze ochtend. Nou wij niet perse, maar het restaurant waar we ontbijten wel. Gelukkig waren we op tijd voor ons ontbijt. De koffie kon dus nog gewoon doorkomen evenals de gebakken eieren welke op gas worden gebakken. Klokslag 9.00 verdween de stroom en dus ook ons wifi signaal. Dat was onze enige stroom verbruiker. Gelukkig waren wij op de hoogte en hadden wij alles wat wij nodig hadden aan internetverbindingen gefixt. Lees: contact met de auto verhuurder, contact met de accommodatie en een email versturen naar de Bonairse autoriteiten over de 5e dag test. Dit is dus allemaal gefixt voor 9.00. Alleen hebben er andere mensen minder geluk. Mensen die nog cappuccino willen hebben bv. Jammer joh. Wij zijn helemaal klaar met het ontbijt en gaan terug naar ons huisje om de laatste spullen te pakken en te vertrekken. Als we bij ons huisje komen zien wij één klein dingetje waarbij wij toch stroom nodig hebben. Het rolluik van de keuken. Welke wij altijd naar beneden doen om suikerdieven en andere ongediertes buiten te houden. Wij hadden nog speciaal water voor onderweg koud gezet. Waar we nu niet meer bij kunnen. Ik probeer het rolluik omhoog te duwen, maar dit lukt ongeveer 20 cm. Nou ja pech dan maar voor het water. Ik kijk onder het rolluik naar de koelkast en ik zie dat hij nog wel wat naar achteren kan. Ik schuif hem naar achteren en til het rolluik omhoog. Ik zeg tegen Chloë dat ze nu de deur van de koelkast kan openen en zo met haar arm alsnog de flesjes water uit de deur kan trekken. Het lukt, yes hebben we toch het water nog. 

DiviDivi

Vandaag gaan we naar Bonaire. We rijden om 9.50 weg om naar het auto verhuurbedrijf te rijden. Onze vlucht gaat om 12.00 en inchecken om 11.35. Als we om 10.30 bij het verhuurbedrijf zijn is het vroeg genoeg. Hij checkt de auto, en wij verontschuldigen ons voor de vieze staat waarin hij verkeert, maar dit kwam door de regen. Het is vijf minuutjes rijden terug naar de luchthaven en om 10.45 stappen we de vertrekhal in. De incheck Bali is nog onbemand en we zullen dus nog even geduld moeten hebben. Wij verheugen ons er natuurlijk enorm op dat Hendrik Lopez him zelf ons komt inchecken. Voor iedereen die Hendrik Lopez niet kent, zoek op YouTube naar, De Bonairemeneer, en je weet over wie ik het heb. Helaas voor ons kwam er een dame bij de incheckbali. Onze paspoorten, boardingpassen, maar ook de papieren tegen corona worden gecontroleerd. Als alles is goedgekeurd mogen we door. We lopen door de check-in poortjes en gaan onderweg naar de security. Alles gaat er door heen en ook dit is natuurlijk in orde. We lopen door de taxfree winkels en komen nu bij gate 8, hier moeten we door naar het vliegtuig. Het is nu 11.20. We zien het vliegtuig binnen komen en ik verheug me er nu al op. Eindelijk in een flying doctors vliegtuig. Als we eindelijk om 11.40 mogen boarden ren ik richting de bus die ons naar het 30 meter verder geparkeerde vliegtuig brengt. Na letterlijk 30 seconden in de bus gestaan te hebben zijn we bij het vliegtuig gearriveerd. Mogen we echt boarden. We krijgen voordat we het huishoud trappetje op stappen allemaal een spraytje alcohol op onze handen gespoten en krijgen te horen waar we moeten zitten. Wij mogen vooraan zitten. Welkom bij DiviDivi. 

Vliegen met de grote V

Als wij ons door het gangpad naar voren hebben gewerkt en we eindelijk zitten kijk ik even in de rondte. Ik tel 20 stoelen waarvan er 17 bezet zijn. Ik zit op de eerste rij en Brenda en Chloë op de tweede. Ik geniet met volle teugen. Nu al en de deur is nog niet eens dicht. De deur naar de cockpit is open, of liever gezegd er zit geen eens een deur in. Ik hoor de piloot en copiloot de pre departure checklist doornemen en luister stiekem mee. Als de deuren dicht zijn starten ze de propellers en als ze draaien rollen we ook direct weg. Het is 12.10. iets vertraging, maar dat mag de pret niet drukken. We taxiën naar de startbaan en ik hoor de motoren brullen. Daar gaan we. Ik houd mijn camera door de open deur en film het opstijgen. Op het moment dat ik denk we rijden ongeveer nu zo hard als ik normaal op de provinciale weg, 80 km per uur dus, voel ik dat we omhoog gaan. Ik kijk naar links en idd we zijn los. We klimmen telkens iets hoger, maar dat is in mijn ogen ook het enige wat we doen, omhoog gaan. Als ik naar beneden kijk heb ik het gevoel stil te staan. Alsof we een vlieger zijn aan een touwtje. Wel omhoog, maar niet vooruit. Als ik naar Chloë kijk zie ik de angst in haar ogen. Ze vindt het dus niets. Brenda zit achter mij en vind het leuk. Ik kijk naar de cockpit en zie op het enige digitale scherm wat erin zit de route naar Bonaire. Ik zie rechts Curaçao verdwijnen en links boven op het scherm verschijnt Bonaire al. Door het raam zie ik nog niets. Na een minuut of tien zie ik ook echt aan de linkerkant Bonaire verschijnen. We vliegen langs klein Bonaire en landen na 22 minuten vliegen een keurige landing op Bonaire. Dit was echt vliegen. Vliegen met de grote V.

Scheetjes

Als we uitstappen maken we nog even mooi een paar foto's bij het vliegtuig voordat we naar de corona controle lopen. We hebben geen haast. Ik bedoel er staan geen 300 man voor ons. Als we aan de beurt zijn is natuurlijk alles in orde en mogen we een loket verder, de marechaussee. Gewoon Nederlandse marechaussee echt raar. Ook hier lopen we zo doorheen en zien onze tassen al op de enige band rond draaien. We lopen naar buiten en daar staat Peter van de autoverhuur met een bordje in zijn hand op ons te wachten. Ik heb hem via ons resort leren kennen en zo zijn we tot een mooie prijs voor een pickup gekomen voor deze dagen. Hij zegt daar staat hij, wij pinnen het veld op zijn pinautomaat en pakt zijn mountainbike uit de laadbak en fietst er van door. Tot zaterdag roep ik hem nog na. Ik vind het nu al leuk hier. We stappen in en rijden richting ons resort, nou ja zo heet het, Bonaire boutique resort. Zes blokhutten om een zwembad heen en je noemt het resort. Dat wisten we van tevoren en kijken er naar uit. Wat we niet wisten is dat ons resort tegenover de scheetjes zit, maar ook echt letterlijk er tegenover. Voor wie niet weet wie de scheetjes zijn, google scheetjes en ik vertrek en je weet wie het zijn. Ik hoop deze week wel een keertje te kunnen golfen. 

Ezels

Er lopen hier op het eiland ezels rond, niet zoals bij ons in de tweede kamer, maar echte ezels. Deze ezels zijn ooit door de Portugezen op het eiland gebracht voor het vervoeren van alles en nog wat en op het moment dat ze de ezels niet meer nodig hadden, lieten ze de ezels gaan. Nu lopen er nog ongeveer 1100 ezels los op het eiland welke natuurlijk ook wel eens gewond raken. Hierdoor is er 28 jaar geleden een vrouw geweest die het lot van deze ezels zich aantrok. Deze vrouw vangt de ezels op en nette behulp van giften en vrijwilligers runt zij deze ezel opvang. Ze heeft er inmiddels 757 rondlopen op een enorm terrein. Je mag hier doorheen rijden en ze zelfs voeren. Brenda en Chloë gaan achterin de laadbak zitten en ik stuur de auto richting de ezels. Zodra ik het wildrooster nader staan ze me al op te wachten. Het is een gedrang van jewelste zodra ik over het rooster heen ben. De ezels snappen het hele kunstje natuurlijk al. Auto komt over rooster, achterin zit eten en wij hebben trek. Één plus één is twee. De ene ezel na de andere probeert voer te jatten. Met hun hele kop in de laadbak zijn ze op zoek naar eten, maar dat is met één ezel niet zo erg, maar als er van allebei de kanten zes koppen in de laadbak rondkijken, word je toch wel enigszins geïntimideerd. Na een rondje van meerdere kilometers zijn we weer terug bij het begin. Na een hele ervaring rijker en één emmertje minder, werd uit Brenda haar handen getrokken, gaan we op zoek naar een supermarkt. We rijden eerst een rondje door kralendijk en langs het strand voordat we de Bonairse AH in lopen. Alles ademt hier Albert Heijn, alleen betaal je nu in dollars ipv Euro's. Na de benodigde boodschappen gaan we terug naar het resort om nog even bij het zwembad te zitten. Tot morgen.