Dag 19

Heks

Vandaag stond er een rit van 220 kilometer op de planning. Een rit die het begin van de Caprivi in voert. Tot aan het begin van je duim kootje zeg maar. Hebben jullie het geprobeerd? Ach en anders gewoon Google Maps.
Het echte Afrika is hier ook echt, echt. Wederom hadden wij een zak met kleren voor vandaag en ook een aantal bellenblaas, leuk voor de kinderen. Nu nog een juist moment kiezen om te stoppen. Je kan niet bij 20 kinderen stoppen om vervolgens met tien bellenblaas een Namibische burgeroorlog te veroorzaken. Dan maar kijken of we één of twee kindjes zagen lopen en ze dan zo elke keer weg te geven. Eindelijk zagen we twee kindjes alleen lopen, zeven en vier jaar schat ik. Dus wij stoppen in de berm. Waarschijnlijk hadden de kinderen dezelfde wijze les van hun ouders gekregen, als die wij aan onze kinderen geven. Of het lag gewoon aan Brenda, die deed het raam open, maar de kinderen rende hard schreeuwend weg, ondanks dat Brenda nog een serieuze poging deed het bellenblazen voor te doen. Thuis vertellen ze nu waarschijnlijk dat er een blanke heks met bubbels voor haar hoofd hun wilde ontvoeren. 

Mahangu 

Nadat wij eindelijk een moeder hadden blij gemaakt met de kleren en de heksen bellenblaas gingen we off road naar onze lodge. Gewoon echt tussen de hutjes van de plaatselijke bevolking door. Erg tegenstrijdig dat wel. Beetje ongemakkelijk ook, maar ja er is ooit iemand zo slim geweest om daar een lodge te beginnen en misschien leeft er een groot gedeelte van het dorp van. Aangekomen krijgen we een rondleiding door de eigenaar, een vierde generatie duitse Namibiër. Het resultaat van de voormalige Duitse kolonie die Namibië ooit was. Zelf was hij overigens nog nooit in Duitsland geweest. Na de rondleiding hebben we nog wat gegeten en hebben we direct wat excursies geboekt. Een boottocht over de Okovango, vanavond tijdens het ondergaan van de zon. Morgenochtend weer de boot op voor het ontbijt, dit allemaal om de nijlpaarden en krokodil te zien. Overmorgen gaan we nog een game drive doen door het Caprivi natuurpark om de laatste van de big five te zien, de buffel.

Hipposhit 

Nu is het tijd om te relaxen, zoals elke dag even bij het zwembad. We kunnen deze keer kiezen. Er zijn twee zwembaden, één gewoon en één natuurbad. Het gewone zwembad behoeft geen uitleg natuurlijk. Het natuurbad, misschien een beetje. Het zijn gewoon vlonders op de rivier met gaas in het water zodat er geen nijlpaarden en krokodillen in kunnen komen. Nu ben ik al geen natuurwater zwemmer, maar dit lijkt me echt helemaal niets. Het idee dat je lekker in de hipposhit aan het zwemmen bent is niets voor mij.

Game vaart

Dat is weer eens wat anders dan een game drive. Varen op een boot op de Okovango terwijl de zon onder gaat. Wat kan je verwachten? Nijlpaarden check, krokodillen check, vogels check. Zelfs een zeearend, terwijl ik dacht dat die alleen in Amerika voorkwamen, hoe dom ben ik. We hebben ze allemaal voorbij zien komen. Wat was dat weer indrukwekkend. Zo'n monster van een krokodil van drie tot vier meter die op een meter of twee van je af op de kant ligt. Nijlpaarden wat moet ik daar over zeggen onder water als de zon schijnt en boven water als het donker is. Ik dacht zelf dat het een mythe was en dat het alleen maar is om toeristen te trekken. Loch ness zeg maar. Maar niets is minder waar, we hebben ze gezien. Echt een paar van die grote die net even lucht kwamen happen boven het wateroppervlak uit. Net nadat de gids op de boot had uitgelegd dat je niet te dicht bij je nijlpaarden moet komen in het water, omdat ze de boot kunnen omkieperen, stopte de boot ermee. Hij wilde niet meer starten. Langzaam dreven we richting een nijlpaard die net lucht was wezen happen, de sfeer op de boot sloeg om. Iedereen rende rond als een kip zonder kop. Schreeuwend en gillend, op een boot van drie bij vijf meter met acht personen. Het was een nachtmerrie. Dit alles is misschien iets wat overdreven. Nadat wij een redingsboot zagen komen aan varen werd iedereen weer rustig. Even overgestapt op het midden van de rivier en we vervolgde onze weg. Daarna nog een paar olifanten en apen op de kant gespot en als klap op de vuurpijl zagen we zelfs een luipaard op de kant. Heel snel, zo snel dat er geen bewijs, zoals een foto, van is. 

Eten

Vanaf het moment dat wij deze accommodatie hadden geboekt dachten wij zelf dat dit de minste zou zijn, maar vanwege de locatie aan de rivier en de omgeving namen wij het op de koop toe. Wij hadden de site bekeken en vonden het een beetje uit de tijd, maar we hebben het hier ook over één van de meest onderschatte stukjes Namibië. Het is eigenlijk een stukje corridor om bij de Victoria falls in Zimbabwe te komen. Het is een stukje noodzaak zeg maar. Misschien ook omdat veel mensen dit echte stukje Afrika misschien liever niet zien. Of ze vinden het niet waard om malaria tabletten te slikken alleen maar voor dit stukje Namibië in hun winter. Een gemiste kans vinden wij. Nadat wij hier waren aangekomen werden wij blij verrast door de sfeer. De kamer is idd wel een beetje uit de tijd zeg maar, maar het voldoet. Na onze zonsondergang game vaart mochten wij na een lekkere douchbeurt aan het diner verschijnen. Op een grote veranda boven het water van de Okovango stonden alle tafels sfeervol gedekt en werd het verlicht met sollar lampjes. Nadat wij onze borden kregen werden wij nog meer verrast, het was geen prak op je bord gekwakt voedsel, maar alles was met zorg op je bord gelegd. Het leek bijna wel een sterren restaurant en zelfs te smaak overtrof alle verwachtingen. Na de koffie bij het haardvuur lig ik nu in bed deze blog te schrijven en kom er achter dat het al half elf is. Het laatste tijdstip dat ik nog wakker ben deze vakantie. Het word dus tijd om te slapen. Tot morgen.

Welterusten