Dag 18

Excuses 

Vanochtend bij het ontbijt probeerde ik het wel tien keer, tervergeefs, het lukte niet om de blog te uploaden. De eerste keer deze reis, ondanks het luxe resort. Dus bij deze, sorry.

Huishoudelijke mededeling 

In de vorige blog stond een prijsvraag. Ik vroeg daarin het aantal kilometers die wij zouden bereiken aan het einde van de reis. Ook stond erin dat je pas een antwoord mag geven na de laatste blog. Iedereen die nu een antwoord heeft gegeven word als niet verzonden beschouwt. Na de laatste blog dingen jullie nog steeds mee, maar pas als je dan opnieuw je antwoord geeft. Sorry, maar ik moet streng zijn.

Springende mensen

Vandaag gaan we vanaf Etosha richting de Caprivi. Het bovenste gedeelte van Namibië, maar ook het meest groene stukje Namibië. Hier stroomt de rivier de Okovango die zorgt voor veel water in de Caprivi en zorgt voor een natuurlijke grens tussen Namibië en Angola. Ook zorgt de rivier ervoor dat Botswana de Okovango delta in de toeristengidsen kan vermelden. Wij gaan vandaag één overnachting maken in Rundu, een echte afrikaanse stad zonder nog echte invloeden van de moderne wereld. De rit ernaar toe, 420 kilometer, zorgde de laatste 150 kilometer weer voor de ene verbazing na de andere. De weg was recht, echt recht, als een liniaal, zonder noemenswaardige wauw momenten. Asfalt ook dat nog, Geen wasbord, geen stof. Maar wat is dan de verbazing zou je zeggen. Weer de bevolking en weer dachten wij dat we van koninklijke huize waren. Bijna 150 kilometer lang zwaaien naar kinderen die langs de kant vol enthousiasme naar ons stonden te zwaaien. Nu komt het echte Afrika in beeld. Dit is waar ze echt nog in hutjes wonen en waar ze met jerrycans op hun hoofd water moeten halen. Dit is denk ik weer een goed moment om een vuilniszak met kleren weg te geven. We rijden van het ene dorp naar het andere en zoeken het juiste moment. We willen het niet geven aan een groep mannen. Dat lijkt ons minder op zijn plaats, omdat het voornamelijk vrouwen kleren en kinder kleren zijn.
Na een aantal dorpjes zagen we een groepje vrouwen met kinderen bij een watervulpunt zitten. We reden langs, remden en reden de berm in. Eventjes 180 graden draaien en zo via de berm naar deze groep. Bij de vraag of ze kleren wilden, sprong iedereen op en begon te springen. Van alle kanten kwamen nog meer kinderen aan rennen en binnen no time stonden we tussen 30 kinderen. Na het geven van onze vuilniszak begon iedereen erin te kijken en het werd direct verdeeld. Dit was ons wauw moment van vandaag. Hier kan geen humana bak tegen op.


Tambuti 

Onze nieuwe accommodatie voor vannacht. Midden in Rundu aan het strand van de Okovango rivier. Aangekomen op het complex valt ons direct de enorme bloemenweelde op. Alle bomen zijn groen en alle planten bloeien volop. Wat een verschil met de rest van Namibië, nu al en we zijn pas aan het begin van de duim. Duim? Ja dat is een Namibish trucje. Ga maar eens voor de spiegel staan en laat je linkerhand nu met de buitenkant en de vingers naar beneden wijzen ervoor. Probeer nu je duim verticaal te houden en buig je wijsvinger tot het tweede kootje. Je hebt nu Namibië voor je. De pink is de kust en de duim is dus de Caprivi. Wij zitten nu bij het begin van de duim en gaan morgen 220 kilometer de duim in. Dan komen we net voorbij de poppa falls een kleine verzameling van watervalletjes. Bij onze lodge van morgen zitten wij weer aan de Okovango, maar deze keer met uitzicht op de krokodillen en de nijlpaarden. We gaan dus daar maar niet zwemmen. 

Malaria

Vanaf vandaag zitten we officieel ook in malaria gebied dus na alle verplichte injecties zijn we nu ook aan de malaria tabletten. Niet geheel overbodig, want we worden hier aan alle kanten lek geprikt ondanks alle deet. Chloë en ik hebben net even heerlijk gegeten met een biefstuk van 300 gram van de grill, dat is hier heel normaal. Brenda had een speciale Namibische spinazie quiche. Ook hebben we eindelijk de aanbevolen Don Pedro gehad. Nu zitten we lekker in onze kamer aan de koffie en verheugen we ons weer op morgen. 

Welterusten