Dag 10

Yes we dit it

Vandaag is de dag van de sossusvlei en deadvlei.
De grootste zandduinen ter wereld. We gaan er vroeg heen, maar ook weer niet te vroeg. Er zijn mensen die willen op de duin staan terwijl de zon opkomt. Nou zo gek zijn we nou ook weer niet. 7.00 de wekker. Om daarna na het ontbijt om 8.30 de poort binnen te rijden. Eerst weer registreren en betalen. Betalen voor de nationale parken is normaal. Ongeveer tien euro met z'n drieën. Daarna nog 45 kilometer rijden om bij de wereld beroemde Dune 45 te komen. Daar aan gekomen begint direct mijn mannelijkheid op te spelen. Ach die beklimmen we wel even. Een kwartier later en tien meter verder was mijn hele zelfvertrouwen aan diggelen. Met een temperatuur van ongeveer tien graden heb je het gevoel op wintersport een berg op te klimmen.
Met het hart in onze keel vervolgen wij onze weg. Kleine stapjes en goed letten op de ademhaling. We komen er wel. Ongeveer een uur later staan we boven 170 meter hoog. Door het mulle rode zand naar boven gelopen. We zijn trots op elkaar. Te bedenken dat ik thuis al tegen de trap oplopen aankijk. 

Zandhappen

Ja en het voordeel van naar boven gaan is dat je dus ook nog eens naar beneden moet. Rennen het liefst, want dat doet iedereen. Chloë kom op ik film en jij rent. Wauw dat komt er vast mooi uit te zien. Bren nou jij, maar geef mij die spiegelreflex camera maar, want als die in het zand valt, zijn we niet blij. Bren ook rennen. Word super leuk. Pap zal ik nog een keer, tuurlijk lieverd het is Schoorl niet. We hebben nog 150 meter te gaan. Zo steil, mijn collega Jan Westerbos zou zeggen, je kan er met je elleboog tegenaan leunen. Chloë begint en ik erachteraan, je voelt hem al aankomen hé. Niet Chloë, niet Brenda maar ik ga echt kneiterhard op mijn gezicht. Lekker in het rode zand. Rood zand in mijn oren, rood zand in mijn neus, rood zand in mijn mond, rood zand in mijn onderbroek, maar dus ook rood zand in mijn spiegelreflex camera. Beetje dom hé. Terwijl Brenda en Chloë hun onderbroek staan vol te plassen van het lachen, ben ik mijn gebroken ego aan het lijmen.

Vast zitten in het zand

Dune 45 staat op kilometer paal 45 van de 60 naar deadvlei. Deadvlei is een opgedroogde poel. Water wat er vroeger in stroomde als de rivier de Tsauchab overstroomde, maar is door het veranderde klimaat niet meer mogelijk. Het is nu een opgedroogd stuk kleigrond met dode bomen erin. Om daar te komen moet je dus de volle 60 kilometer rijden. De laatste vijf overigens kan je niet met een personen auto doen. Dit moet je met een 4x4 of met de shuttle aanhanger met tractor ervoor doen. Wij niet, wij hebben een 4x4, wij zijn stoer. Zo gezegt zo gedaan. Gas erop, maar niet teveel. Ik bouw de spanning nog wat op. Het zand tot aan de onderkant van de deuren. Gaaf. We redden het gewoon, maar we moeten ook nog terug. Eerst naar deadvlei. Ook daar moesten we nog een kilometer lopen, door het zand dat dan weer wel, misschien volgende keer houten vlonders neerleggen. In deadvlei echt even de tijd genomen voor wat filmpjes en foto's. Moest ook wel, want iedereen wil het zelfde boompje fotograferen.
Na een uur hielden we het voor gezien. Het werd tijd om weer terug te crossen. Vol gas stoven we weg. Het mulle zand tegemoet. 4x4 aan en het moest lukken. Vijf kilometer crossen, een jongensdroom die uitkomt. Nog nooit op zulk mul zand gereden. Nog één kilometer, gaan we het redden? Ja natuurlijk deden we dat. Makkie kippekakie, maar ik moest er niet aan denken hier vast te zitten in het zand.

Bewoonde wereld

Nadat we de totale 60 kilometer weer terug hadden gereden, reden we nog even door naar de opgedroogde rivier de Tsauchab. Je kan hier door heen lopen. Een mooie afdaling tussen de rotsen. Ook hier hebben we nog wat rondgelopen en genoten van dit prachtige natuurschoon. Na deze enerverende dag zijn we terug gegaan voor onze laatste braai avond hier. Morgen hebben we een dikke rit voor de boeg 340 kilometer naar de kustplaats Swakopmund echt weer even terug naar de bewoonde wereld. Tanken en appeltaart eten gaan we doen in Solitair. Solitair is groot geworden door Ton van der Lee, een Nederlander met een droom. Lees zijn boek maar eens, ik heb hem te leen.

Tot morgen.

Ps. morgen gaan we over de 2000 kilometer heen.