Dag 21

Saai

Er zelf achter komen dat je blog saai is, is eigenlijk als kok vinden dat je eten niet lekker is. Persoonlijk vind ik hem niet heel saai, omdat wij het zelf mee maken. Wellicht is het wel saai om te lezen dat wij eigenlijk elke dag het zelfde doen. Althans de laatste week. Dieren spotten, auto rijden, relaxen en soms wat mensen blij maken. Voor ons is hier geen dag saai. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat ik in mijn dagelijks leven ook een blog zou bij houden, buiten de tijd dan, zou ik het zelf al saai vinden om het te schrijven. Misschien moeten we het vandaag maar eens anders doen. 

Koelbox

Vandaag besluiten wij na een wederom heerlijk ontbijt. (Saai)
Een game drive te maken in een park aan de andere kant van de Okovango. Dit geheel tegen het advies van de lodge eigenaar in. Het schijnt nogal moeilijk te zijn, dat is dan weer spannend. Lekker een beetje tegendraads met een beetje risico.
De ingang van het park ligt op een half uurtje rijden van de lodge en daarbij rijden we weer tussen de met olifantenstront geplakte hutjes door. Tijd dus voor weer een goede daad.
Aan het begin van de trip hebben we een koelbox gekocht met wat kleine huishoudelijke attributen. Ook wat wasmiddel voor de handwas en wat sop voor de afwas. Ook wat zout en peper enz enz. Grote plasticmand om alles in te doen en wij konden gaan braaien. In deze laatste dagen gaan wij niet meer braaien en eten wij alleen nog maar luxe, met bediening zeg maar. Tijd om de koelbox met alles wat we niet meer nodig hebben te verkopen aan de bevolking, ben toch een Nederlander. Kijk nu word het spannend hè. Iedereen zit nu in spanning wat ik er voor krijg. Ik heb natuurlijk wel al wat in mijn hoofd maar of ze dat er voor over hebben weet ik natuurlijk niet. Er zijn heel veel hutjes dus krijg ik het bij de ene niet ga ik gewoon naar een ander. 
We rijden de poort uit en na de eerste bocht zie ik een mevrouw oversteken met een kindje op haar rug en één achter haar aan. Ik stop en doe mijn voorstel. Vol verbazing gaat ze direct akkoord. Zij een koelbox met attributen en wij een mevrouw die ons haar mooiste glimlach schenkt. Wij zijn tevreden en zij is blij.

Take two

Tevreden vervolgen wij onze weg naar het park. Na weer de verplichte entreegelden aan een uiterst vriendelijke mevrouw die lekker aan het zingen is en een waarschuwing dat we gewapende personen in het park kunnen aantreffen, vanwege olifanten stropers, rijden wij de poort door. Direct zet ik de auto in vier wiel aandrijving, want stel je voor, na alle verhalen kan je maar zeker zijn van je zaak. We zijn erachter dat wij op oud militair terrein rijden en dat zien wij later ook aan de ruïnes van de barakken die terug aan de natuur worden gegeven. Na de ene na de andere kudu te hebben gezien stuiten we eindelijk op weer een kudu. We zien vooralsnog alleen maar kudu's. Nog een paar kilometer en we rijden langs de rivier met onder gelopen stukken land. Daar zullen wij vast meer tegenkomen. Gelukkig zien we inderdaad een aantal kudu's als welkome afwisseling. Na de kudu's echt zat te zijn hebben wij nu onze ogen gericht op, ja jullie denken kudu's, nee ik blijf niet aan de gang. Een grapje is leuk maar je moet niet aan de gang blijven. Onze ogen zijn dus nu gericht op de laatste van de big five, de buffel. Waarom weet ik niet, zo groot is hij niet, maar we zien ze wel. Ook zien we nog heel veel wrattenzwijntjes en impala's. Ook een aantal antilopen, maar die stonden stil. De hele tijd, maar ja dat snap ik wel met zo'n naam. Na het eindpunt te hebben bereikt gaan we weer terug via een iets andere route. Na inderdaad twee mannen met enorme geweren te zijn gepasseerd kregen we een flinke heuvel met rotsen en zand in het vizier. Meteen de camera aan en stapvoets naar boven. Gaaf is dit. Boven aangekomen kwam ik erachter dat de camera de spiegeling van de route beschrijving had gefilmd. Dat was zonde. Dus auto weer in zijn achteruit en opnieuw. Take two.
Daarna zonder problemen terug gereden, de moeilijkheids graad was een beetje overdreven, maar waarschijnlijk heeft de eigenaar nog nooit de A6 tijdens de spits bereden. 

Relaxen

Saai of niet, maar na zo'n drukke ochtend moeten we toch echt even relaxen bij het zwembad. Eerst even tanken in Divundu en dan naar de lodge. Onderweg terug zijn we nog even gestopt om een kano te kopen. Nee niet zo'n ding voor bij de koffie en ook geen echte kano, maar een miniatuur kano. De bevolking hier vist met deze kano's op de rivier. Wij hebben er één gekocht in het klein. Met vier gaten. Leuk voor op tafel met wat zoutjes erin. Straks als de winnaar van de prijsvraag foto's komt kijken. Wel even afdingen natuurlijk. Dat hoort bij het spel. Gelukkig ging hij direct akkoord met mijn aanbod en hoefde wij niet zonder kano te vertrekken.

Verrassing 

Jullie wilden spannend, jullie krijgen spannend. Nadat wij terug kwamen bij de lodge gingen wij direct naar ons bedje bij het zwembad toe. Wij hadden daar vanmorgen al een handdoek op gelegd dus hij moest nog vrij zijn. Nee natuurlijk doen we dat niet. We zitten niet in Turkije. Hier moet het al de avond ervoor. Dus na heerlijk aan het zwembad te hebben gechilled zijn we om een uur of 16.30 nog even bij de bar op de vlonder een kop koffie gaan drinken. Daar werden wij verrast door een aantal nijlpaarden die vlakbij een spelletje je ziet me wel, je ziet me niet aan het spelen waren. Tijdens dat spelen heb ik net op tijd nog een mooie foto kunnen maken. Daarna zijn we terug gegaan voor de douche. 

Ziek

Ja en wat er toen gebeurde, dat schrijf ik liever niet op, maar bij al het leuke horen ook vervelende dingen. Chloë voelde zich misselijk en moest overgeven. Chloë is wat dat betreft een bikkel en draait haar hand niet om voor een flinke kotsbeurt. Na het overgeven ging het weer en stapte ze even lekker onder de douche. Na het douchen en één paar slokken cola, dat schijnt te helpen tegen misselijkheid, ging het weer fout. Chloë is Chloë niet als ze niet gewoon zegt we gaan toch wel gewoon eten? En zo geschiedde. Wij naar het restaurant en tijdens het wachten vroegen we haar of ze niet liever naar bed wilde. Eigenlijk wel zei ze, maar dan missen jullie het eten. Geen punt al eten we niet, wij gaan terug. Het is ongeveer 200 meter lopen naar ons huisje dus Brenda en Chloë liepen terug terwijl ik ons even netjes afmelde en de rede erbij vertelde. De eigenaar gaf aan of wij nog wel eten wilden en hij dat anders gewoon op de kamer zou brengen. Ik gaf aan van wel. Wij hebben voor ons huisje een tafel met twee stoelen staan die ze speciaal voor ons kwamen dekken. Wij konden dus ons eten naast Chloë, die in het huisje op bed lag, opeten. Na het eten zijn wij ook in bed gaan liggen en hopen dat ze zich morgen beter voelt.

Welterusten 

Update 6.45

Chloë heeft tot 02.18 niets binnen kunnen houden. Na dit tijdstip was ze echt leeg. We probeerden het eerst nog met een beetje water en later met wat Ors erbij voor de zekerheid, maar elke keer na een half uur kwam alles er weer uit. Om 6.00 werden we wakker en had ze niets meer gespuugd. Er zat ook niets meer in. Om 6.00 is ze weer begonnen met een paar slokjes water. En dat zit er nu tijdens het typen om 6.45 nog in. Ze heeft wel even kunnen douchen. Wij gaan zo nog even ontbijten en dan gaan we naar de bewoonde wereld terug. We moeten eigenlijk naar Grootfontein, 480 kilometer, daarbij komen we na 200 kilometer door Rundu waar ook een privé ziekenhuis is, in het ergste geval. Maar we gaan daar niet van uit.

update 7.45

Chloë heeft bij het ontbijt een kopje thee gedronken en één droog broodje toast. Alles zit er nog in en we gaan nu rijden.