dag 14

Vandaag wederom lekker rustig aan gedaan. Ons plan was om naar de capela dos ossos te gaan, maar thuis werd een ander plan geboren. Capela dos Ossos bleef staan, maar er voor wilden we nog iets anders doen. Chloë heeft nieuwe spijkerbroeken nodig en wij hebben het idee opgevat om dat dan maar hier te doen. Het gevoel van een mondkapje en desinfecteren geeft ons een veiliger gevoel, en ja ik weet het ik zit ook in een vliegtuig, maar dit is ons gevoel. We rijden dus eerst naar een enorme mall in Loulé, het is dezelfde als waar we van de week niet in wilden toen we bij de Starbucks waren. Vandaag parkeren we de auto onder de mall en gaan via de roltrap naar binnen. Het aantal auto's deed ons vermoeden dat het niet heel erg druk zou zijn. Dit werd bevestigd toen we door de mall liepen. Het was rustiger dan op een maandagochtend in het centrum van Almere. In het hele winkelcentrum is het dragen van een mondkapje verplicht. Desinfecteren van de handen doe je bij elke winkel. Ook mag je in nog een enkele winkel maar kleren passen dus als je dan in de eerste winkel je handen vol hebt om te passen, kan je alles weer terug leggen, omdat je geen risico wil nemen dat het niet past of lekker zit. Uiteindelijk twee uur later, drie spijkerbroeken rijker en een goed gevoel, het was namelijk niet veel drukker geworden op deze zaterdag, gingen we onderweg naar de capela. Het was ondertussen 11.47 als ik in de ik weet alles het adres in toets. Hij geeft aan dat de capela om 13.00 dicht gaat, we moeten dus even doorrijden en hopen dat we dichtbij kunnen parkeren. We zijn om 12.10 bij de capela en kunnen er naast parkeren. Alles komt dus helemaal goed, dachten we. We moeten hier wel geld in de meter gooien dus dat doen we eerst even. Een euro is voldoende om tot maandag ochtend te blijven staan. Dat is misschien iets te lang, maar we hebben niets anders. We lopen de hoek om naar de ingang van de capela als we veel mensen bij de ingang zien staan. Hij is dus open. Als mijn blik iets verder de andere kant op laat gaan, van de ingang weg, zie ik een meter of twintig verder een rouwauto staan. We zijn dus waarschijnlijk in een uitvaart terecht gekomen. We stoppen dus direct net lopen richting de ingang als ons duidelijk word dat de overledene al in de rouwauto ligt en de dienst ten einde is. De aanwezigen zijn bezig te vertrekken. Er staan om de kerk nog een aantal toeristen om naar binnen te mogen, maar houden ook gepaste afstand. Als iedereen van de uitvaart is vertrokken gaat de deur van de kerk dicht en staan wij, en nog een aantal belangstellenden, voor een dichte deur. De klok slaat om 12.15 één keer en zouden dus nog drie kwartier de tijd hebben. Wij denken mischien moeten ze nog wat van de uitvaart opruimen, maar na een kwartier wachten gaat de deur nog steeds niet open en houden wij het voor gezien. We stappen in de auto en gaan door het, zaterdag middag 12.30, uitgestorven centrum van Faro terug naar huis.

Het einde van de vakantie zit er langzaam aan te komen en we hebben geen zin meer om iets groots te ondernemen. We gaan lekker thuis lunchen om daarna nog lekker bij het zwembad te chillen. Wat morgen brengt weten we nog niet, maar we denken nog een keertje strand. Tot morgen.