dag 15

De laatste dag, dit is vaak een dag dat je denkt ik wil nog niet naar huis, of juist wel. Vandaag is een dag met gemengde gevoelens. We willen graag naar huis, naar ons eigen bed, naar onze eigen auto, naar onze eigen keuken, stofzuiger, dweil, douche, enz, enz, maar vooral ook naar Nootje. Oooh oooh wat had ze zich hier vermaakt in het zwembad en op het strand. Maar ook willen we blijven, hier waar het wel goed is geregeld in de supermarkt, waar je gewoon een mondkapje op doet zonder te zeuren, desinfecteerd je handen en je niet onderste boven word gelopen door een gepensioneerde bejaarde die zo nodig één pakje schuursponsjes moet hebben, want ze heeft er nog maar zeven. Zoals ik al zei gemengde gevoelens, ik wil naar huis, want ik heb gehoord via de mail dat er in mijn rooster geen NOW dagen meer staan en ik gewoon weer "normaal" aan het werk mag. Maar niet naar huis willen om alle beterweters die hier niet zijn geweest, maar het wel allemaal denken te weten te woord te staan. Maar goed de dag begint net. Dus om 6.30 ben weer ik weer wakker. Bleef nog wat liggen en om een uur of zeven gingen we op ons terras aan de laatste ochtendkoffie. Ons uitzicht over het zwembad heen naar de zee zal ik zeker missen. De koffie daarin tegen niet, wat verlang ik naar mijn bonen. Chloë werd verrassend een keer uit haar zelf om acht uur wakker en gingen dus lekker vroeg ontbijten.

Wat hebben we vandaag bedacht. We dachten eigenlijk nog een keer naar het strand te gaan, maar bij het zoeken van een strand kwamen we bij het plaatsje Olhão uit. Een plaatsje naast Faro, zonder strand, maar met een leuke boulevard. Vanaf Olhão kan je met een veerboot door de Ria Formosa heen naar het strand. Als we toch naar Olhão gaan rijden we "door" Faro heen en kunnen we nog even langs de Capela dos Ossos, de schedelcapel. Gisteren heb ik gezien dat ze om negen uur open gaan dus als we er om een uur of tien zijn komt het vast goed. We rijden om 9.45 langs de kerk en zien een hoop bedrijvigheid. Er staat een klein marktje met groente voor de kerk en de terrasjes rond de kerk zitten al vol. Wat gezellig. We zien de kerk deuren open staan en er lopen wat mensen in en uit. We gaan op zoek naar een parkeerplaats welke tegen onze verwachtingen in moeilijk te vinden is door al deze bedrijvigheid. Na een kwartiertje rondrijden hebben we een plekje en gaan richting de kerk. We lopen langs de drukke, maar veilige, mondkapjes en desinfectie, markt en lopen richting de kerk. Aangekomen bij de trap van de kerk zien we dat de deuren wederom gesloten zijn en dat er ook niemand in de buurt staat. Het voorportaal is leeg. Ik loop de trap op en schop een paar keer tegen de deur. Nee natuurlijk niet, ik voel heel zachtjes aan de deur, maar niks hoor geen beweging in te krijgen. Ik denk dat ons deze vakantie geen schedels gegund zijn.

We lopen terug naar de auto om onze reis voor te zetten naar Olhão. Daar aangekomen rijden we met de auto langs de boulevard. Het is hier een drukte van jewelste met Portugezen. Alle parkeerplaatsen zijn bezet en ze lopen hier in colonne met twee meter afstand van elkaar richting de veerboot. Wij zijn niet van plan om de veerboot te nemen, maar willen gewoon even een rondje door dit plaatste lopen. We parkeren ergens midden on het dorp naast een kerk en lopen richting de boulevard. Verwacht hier geen winkeltjes met honderd verschillende opblaasluchtbedden en openers met pixels, hier zijn de toeristen nog te gast. Veel visrestaurantjes en terrasjes. Gewoon gezelligheid als het vol zou zitten. Veel restaurants zijn dicht en alle terrassen zijn leeg. Het is heel triest om te zien. Ook als ik in Amsterdam of Almere zou lopen en dit zie vind ik het triest. Het is gewoon helemaal triest dat zoiets met de wereld en de economie kan doen. We kopen nog een ijsje en gaan dan richting huis. Thuis lunchen we lekker en ik zet formule 1 op. Ik zie dat Max 2e word en gaan daarna in een opwelling toch nog even een keer richting strand. Praia de Faro is de dichtsbijzijnde, 24 minuten rijden en net naast de luchthaven. We rijden wederom langs de luchthaven en gaan over de grote brug door Ria Formosa heen om weer een plekje op het eiland te zoeken waar wij onze bolide kunnen parkeren. We rijden twee kilometer heen en twee terug zonder een plekje te vinden. We rijden terug de brug over richting het vaste land waar een enorme parkeerplaats is. Het nadeel is dat we nu de 500 meter lange brug moeten lopen. Het is niet anders. We parkeren de auto en lopen richting het strand. Daar aangekomen lopen we over het strand in tegengestelde richting van waar we van de week hadden gelopen. Het uitzicht is niet anders, zon, zee, strand en Portugezen. Na ongeveer twee kilometer draaien we weer om en lopen terug. Het is ongeveer 18.15 als we weer bij het beginpunt aankomen. We zoeken een klein tentje en bestellen, ja ook hier kan dat een Caipiroska, twee stuks één voor Bren en één voor mij. Chloë natuurlijk cola en genieten maar. Er zijn deze vakantie zo verschrikkelijk veel dingen voor bij gekomen die te maken hadden met alle andere vakanties dat het bijna eng werd. Hierdoor moesten we dus nog even een Caipiroska drinken voor onze vakantie in Brazilië vorig jaar. Na een half uurtje lopen we de 500 meter lange brug weer af naar de auto en rijden richting huis. Voor de laatste keer openen we het hek en gaan naar binnen. We gaan onze koffers pakken, eten nog wat, kaarten nog wat en schrijven nog wat. Tot morgen voor de allerlaatste dag.