dag 1

Dag 1

Een reisblog schrijven tijdens Corona, wil ik dat wel? Wil ik mensen die niet op vakantie gaan of kunnen, lastig vallen met een reisblog van mij/ons. Wil ik negatieve reacties horen, waarom wij zo nodig moeten reizen. Wil ik straks aangesproken worden als onverantwoordelijk. Wil ik straks het risico lopen in quarantaine te gaan als het uit de hand loopt. Wil ik straks te horen krijgen of ik niet goed bij mijn hoofd ben. Ik heb daar over nagedacht en nee dat wilde ik allemaal niet. Totdat ik met de huurauto door dit, nu al, prachtige land reed en we bij de eerste overnachting aankwamen. Vind ik het niet verschrikkelijk leuk om te schrijven en de mensen die dit lezen toch een lach op hun gezicht geven. Vind ik het niet verschrikkelijk leuk om iedereen die dit leest iets mee te geven van wat het land heeft te bieden waar wij op reis zijn. Vind ik het niet verschrikkelijk leuk om reacties te krijgen op de blogs die ik schrijf. Vind ik het belangrijk om zelf weer te vliegen. Vind ik het belangrijk om te laten lezen hoe het nu gaat tijdens Corona. Als ik mezelf deze vragen stel zeg ik volmondig, JA. Dus vind je mij/ons onverantwoordelijk en vind je dat we het niet moeten doen, haal jezelf dan maar gewoon van de email lijst en pijnig jezelf niet. Vind je ons stoer en ben je toch wel een beetje benieuwd wat wij gaan doen. Blijf lekker hangen en lees lekker mee.

Sumatra, ja dat was onze eindbestemming dit jaar. Op New York na dan die hadden we ook nog in mei, maar echt daar wilden wij toen en nu echt niet naar toe. Sumatra hadden wij natuurlijk helemaal uitgestippeld. Met mooie vergezichten, dieren en witte stranden. Natuurlijk kon dit niet plaatsvinden. Dikke tranen heeft dit gekost, maar ook daar kom je wel overheen. Volgend jaar beter, dan doen we het gewoon overnieuw. Vakantie heeft iedereen nodig en misschien begeef ik me wel op glad ijs als ik dit zeg, omdat er mensen zijn die dit niet kunnen, maar wij vinden het echt fijn om andere plekken te ontdekken.

Sumatra werd het dus niet, en voor deze vakantie hebben we dus alles geanuleerd, maar waar zijn jullie dan nu wel, vragen jullie je vast af. Dat was voor ons ook heel lang een raadsel, omdat Rutte hierin de bepalende factor was. Vakantie is voor ons zon, andere cultuur, ander eten en andere mensen. Nederland als vakantie land was dus eigenlijk uitgesloten als wij ons aan deze criteria zouden houden. Waar konden wij volgens onze minister president dan wel naar toe? Ik heb getwijfeld over België, want dat taaltje..... Ik stond zelfs in dubio, maar dat werd hem ook niet. Waar ga je naar kijken als je niet het risico wilt lopen op corona, want eerlijk is eerlijk wij zitten er ook niet op te wachten. Griekenland zou wel kunnen, maar die ging strooien met pcr testen en quarantaine. Dat werd hem dus niet. Portugal scheen er heel goed voor te staan. Brenda ging dus los op Portugal, Portugees konden we niet, maar Brazilië was ook gelukt dus wat kon ons gebeuren. Zoeken en zoeken en een villa met zwembad was gevonden. Lekker afgezonderd van alles en iedereen. De villa was alleen niet beschikbaar vanaf de datum dat wij zouden vliegen dus dachten wij mooi drie dagen Lissabon mee te pakken. Hotels via booking gefixt, zou Chloë zeggen, en onze drie dagen waren gevuld. Portugal was erg goed door de corona heen gekomen en had relatief weinig dodelijke slachtoffers. Hun adequate reactie had zijn vruchten afgeworpen. We waren er helemaal klaar voor. Lissabon here we come.

Vijf dagen voor vertrek gaat Lissabon terug in lockdown. Even kort door de bocht, kut, wat nu? Gaan we wel of gaan we niet. Thats the question. Na lang wikken en wegen en informatie inwinnen hier en daar hebben we besloten. We gaan gewoon en slaan Lissabon over. Jammer maar volgende keer beter. Hotels in Lissabon geannuleerd en opzoek naar een ander alternatief. De zee zien we straks toch wel dus laten we het binnenland opzoeken. De kogel is door de kerk. We gaan direct van de luchthaven met een huurauto 220 km verder naar een hotel. Lekker rustig aan binnendoor. Overigens is het niet zo zwart wit als het in Nederland geschetst word. Daar word aangegeven dat de hele regio Lissabon een no go is terwijl er eigenlijk maar een aantal wijken in lockdown zijn, maar goed laten we het spek niet op de kat binden, of is het de kat op het spek. Nou ja anyway we gaan gewoon niet naar Lissabon.

Vandaag, voor jullie gisteren, was dus de dag. De vlucht gaat om 9.20. Om 4.40 klaar wakker en aan de koffie. Om zes uur rijden we naar Schiphol en parkeren de auto. Deze word overigens 's middags door een bevriende collega weer meegenomen en thuis voor de deur gezet. Zo heeft het werken op Schiphol toch zijn voordelen. We lopen zonder mondkapje over de plaza richting de incheck balies. Daar aangekomen moeten we de mondkapjes op. Ze zitten niet heel vervelend, maar met een bril is het niet echt heel handig. Na lang vouwen, schuiven en verstellen besluit ik mijn bril maar af te zetten. Hij blijft beslaan, dit zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn neus, welke wel is doorgegroeid, nadat de rest van mij lichaam al gestopt was. Het is niet rustig op schiphol, maar het is niet te vergelijken hoe het hoort te zijn. Er zijn maar een beperkt aantal balies open en er is geen wachttijd. We kunnen zo inchecken en lopen naar de security, waar we ook zo zonder wachtrij doorheen lopen. We zijn door de security heen en mijn blik valt op een groepje chinezen. Helemaal ingepakt in witte overalls met daarbij mondmaskers en zelfs duikbrillen of spatschermen. Het ziet eruit als een film of gewoon een vrijgezellenfeest waarvan iedereen de vrijgezel is. Bizar. Even denk ik moeten we dit nou perse doen? Moeten we nou perse op vakantie? Ik kijk om me heen, maar niet iedereen ziet er zo uit. Ik denk dat het echt een vrijgezellenfeest is. Wat doe jij dit jaar aan op het feest, mmmwa ik denk dat ik voor de covid-19 look ga, ooooh gaaf ik doe mee, moet de hele groep gedacht hebben. Het denken of we het niet hadden moeten doen ebt langzaam weg. We zijn dus ruim op tijd en lopen een beetje rond te kijken in de veel te dure winkeltjes waar we toch niets kopen. Koffie gaat er wel in. Koffie gekocht en een mooi plekje opgezocht. Het is nog moeilijk een plekje te vinden die niet bezet is en ook voldoende afstand heeft tot andere mensen. Dit omdat je toch je mondkapje af gaat zetten. Ik heb het geprobeerd met een rietje, maar dit was geen succes. Eindelijk een plekje gevonden net voor een groepje jonge jongens, ik word al 45 dus 20 is voor mij jong hé. Nadat we de koffie op hadden zijn we snel weggelopen. Bizar wat daar uitkwam, straattaal met vaker het woord K dan er elke dag in het Antoni van leeuwenhoekziekenhuis gezegd word. Onze dochter gebruikt ook straattaal, overigens niet thuis, maar bij het horen van het K woord word ze zelf al bloedlink. Bizar dat dit nog door jongens van 20 gebruikt word. Ik wil er wat van zeggen, maar heb geen zin in een discussie tussen alle mensen en ga er vanuit dat het toch niet zal helpen. Het is gewoon triest.

We lopen naar de gate en gaan daar zitten wachten. Het vliegtuig staat er al en na 40 minuten wachten gaan we aanboord. Nadat ik nog even mijn maatje gedag heb gezegd die de gate inkomt, gaan we juichend aan boord. De vlucht is bijna vol. Het zijn geen zakenmensen, maar echt vakantiegangers. De vlucht duurt twee uur en 50 minuten en met een uur tijdsverschil landen we om 11.10 op Lissabon. Het mondkapje tijdens de vlucht was niet vervelend, maar kijk er naar uit hem weer af te zetten. We lopen door de luchthaven op zoek naar onze koffers. Na tien minuten wachten rollen ze van de band en gaan richting uitgang. Bijna buiten word ons verzocht achter elkaar te lopen met twee meter tussenruimte. Hier word onze temperatuur gemeten. We lopen door en worden niet tegen gehouden, het zal dus in orde zijn.
We hebben op papier een Peugeot 208 gehuurd en bij de balie krijgen we te horen dat deze is uitverkocht. Dit was al ingecalculeerd en dus niet erg. We krijgen een upgrade, wauw dat klinkt leuk. Kunt u automaat rijden, ja tuurlijk, doen we thuis ook. Ok top dan heb ik voor u de nieuwste Toyota corolla hybride stationswagen. Ok dank u. Bij toyota denk ik altijd aan grijze auto's waarin mannen die al wat ouder zijn in zitten. Sorry voor mijn generalisatie, maar goed ik zei eerder dat ik al 45 word dus dat zit wel goed. Aangekomen bij de auto valt mijn mond open, wauw wat een stoere bak. Hier wil ik wel vijftien dagen in gezien worden.

De trip begint, het is 34 graden, de zon schijnt, de lucht is blauw, Portugal we komen eraan. Alles in de auto nemen we af met een desinfectie doekje. Je kan zeggen zo wil ik niet op vakantie, maar dit deden wij zo en zo altijd al, voor ons is dit dus geen uitzondering. Ik maak me meer zorgen om die mensen die verbaast zijn dat ze hun handen moeten wassen als ze naar het toilet zijn geweest. Dit werd omgeroepen in het vliegtuig. Moet je dat omroepen, ja blijkbaar zijn er dus nog echt mensen die dit niet doen. Brrrrr, kippenvel. Dus de auto gedesinfecteerd en uit voor zorg even een kwartiertje met de ramen open rijden. We hebben de tijd dus gaan lekker binnen door naar ons eerste hotel. Dit ligt in Moura, in het binnenland richting de Spaanse grens. Het ligt in de provincie Alentejo, waar het droog en warm is. Waar veel druiven voor heerlijke wijn verbouwd word.

We rijden door Lissabon en hebben geen enkel idee welke wijk er no go is. We stappen dus nergens uit en rijden direct Lissabon uit. Het is trouwens niet te merken dat er een lockdown is. Het is druk op de weg en staan zelfs even in de file. Als je niet beter zou weten zou het een gewone dag kunnen zijn. We rijden langs Christo rei, een standbeeld van Jezus, vergelijkbaar als die in Rio, maar dan negen meter kleiner en niet op een berg, maar een betonnen pilaar. Erg indrukwekkend. We rijden door. Na ongeveer een uurtje rijden begint onze maag te knorren en lusten we wel wat. We rijden door een dorpje en zien een paar tafeltjes en stoeltjes, daar zal je vast wel kunnen eten. Mondkapje op en je mag naar je tafeltje. Aanggekomen bij je tafeltje mag hij weer af. De bediening loopt continu met een mondkapje. Er word altijd gezegd, die Fransen spreken geen Engels, maar ik kan je vertellen, hier in het binnenland van Portugal zit het er ook echt niet in. We gaan zitten op de plastic stoelen, die door de zon al tot gourmetplaat hitte is opgewarmd, en kunnen kiezen uit soep en Bifana. Soep? Serieus, 40 graden en soep? Dan zit ik hier morgen nog, dan zit ik na een uur waarschijnlijk nog in de met zweet vermengde substantie te roeren. Bifana dan maar, wat het ook mogen zijn. Na vijf minuten komt de cola en de Bifana, bordjes voor ieder kennen ze hier niet dus eten van het grote bord. Het zijn zachte broodjes met daartussen gekruide platgeslagen kip. Het smaakt heerlijk. Bij het afrekenen smeren ze ons nog een pasteitje aan naar oud portugees recept van de moeder van de broer en daar weer een neef van van de zus van de caissière van de Lidl waar we zo ook nog naar toe gaan. We rekenen af, 13,50. Niet duur. We gaan naar de Lidl om even wat water te kopen en wat kleine versnaperingen voor onderweg. Zeggen de caissière gedag en geven aan dat pasteitjes heerlijk waren. Ze begreep het niet.

Met nog een uurtje voor de boeg, zetten we de toyota in beweging. Dan op de motor en dan door de accu rijden we door het prachtige landschap. Corona zijn we vergeten, we zijn aan het genieten. Na een uurtje rijden we langs een prachtig stuwmeer en rijden vervolgens ook over de dam. Morgen even stoppen voor een foto nu willen we naar het hotel. Het hotel is een prachtig in originele staat behouden 17e eeuws klooster. Met mondkapjes op gaan we naar binnen. De ontvangst aller vriendelijkst door een meneer met een spatscherm op zijn hoofd. Surrealistisch, maar zo aan gewend. Je kan in ieder geval zijn mond zien. Onze temperatuur word gemeten, we zijn goedgekeurd. We krijgen een mooie grote kamer die er sprookjesachtig uit ziet. Zo en zo is het hotel sprookjesachtig. Mooi die oude stijl en versleten trappen. Na even een uurtje bij het zwembad te hebben gezeten maken we ons klaar voor het eten. Douchen doen we in bad met een pistraaltje die ook uit de 17e eeuw komt, maar we zijn weer fris en dat is het belangrijkste.

Volgens de spatschermmeneer zijn er een paar restaurantjes, maar voor Portugese tapas moet je twee keer links en na vijf minuten lopen ben je er al. Hij had niet gelogen. We waren er zo. Mondkapje op en we kunnen een tafeltje uitzoeken. Menu kaart hebben ze niet, maar je moet een code op het tafeltje scannen. Zo heb je de menukaart op je telefoon. Of dat iets met de Corona te maken heeft weet ik niet, maar handig is het wel. Mits je een telefoon hebt dan, anders niet. Dan zit je gewoon aan een tafeltje met een code erop. We bestellen een flesje wijn, cola en tapas. Met handen en voeten en de met plaatjes op de ingescande menukaart komen we een heel eind, want ook hier is Engels geen schoolvak vermoed ik. Het eten is echt verrukkelijk en de wijn ook. Anderhalf uur, vele tapas en een fles wijn zijn we het zat. We rekenen 47.30 af en gaan richting hotel. We zijn er klaar mee. Morgen weer een dag. Onze eerste corona vakantiedag viel niet tegen.