dag 2

Vandaag word ik wakker om 4.00. Ik ben uitgeslapen. Ik denk dat het komt door het tijdsverschil. Ik heb nog geen blog geschreven dus dat ga ik dan maar doen. Dus om verwarring te voorkomen, de blog van gisteren heb ik vanochtend geschreven, maar omdat jullie dit morgen lezen was het dus eigenlijk voor jullie gisterochtend. Jullie lopen dus eigenlijk de hele tijd een dag achter. Ik ga dus lekker even schrijven en om 6.00 word de rest ook wakker. We hebben om 8.30 het ontbijt gereserveerd en hebben dus nog alle tijd. Voor het ontbijt moest je van te voren aangeven wat je wilde hebben. Het ontbijt serveren ze dus aan je tafel. Geen mensen massa's bij het buffet hierdoor. We douchen even en gaan dan nog een rondje lopen door het schattige dorpje Moura. We zijn op tijd terug voor het ontbijt en genieten hiervan. We gaan vandaag naar Castro verde, naar een lodge met Afrikaanse invloeden.

Wijnen, wijnen, wijnen.

De regio Alentejo, waar wij ons nu bevinden, staat bekend om de wijn. Hier rij je letterlijk van wijnboer naar wijnboer. Geen kleintjes zoals we dat in Frankrijk kennen, maar echt joekels. Tenminste dat vermoed ik als ik de immense gebouwen met de naam van het woonhuis langs de weg die staan. We gaan vandaag opzoek naar een wijnboer waar we wat kunnen proeven en eventueel wat te kopen. Ik heb een route uitgestippeld rond om het stuwmeer waar wij vlakbij zitten. Vergis je niet dit is een rondje van ongeveer 100 kilometer. We rijden eerst nog even naar de stuwdam waar we stoppen voor wat foto's. Dan beginnen we aan de route. We rijden vanaf de dam naar Mourão, waar we uitstappen bij een kasteeltje op de berg van het dorp. Het is 40 graden dus ons uitstapje duurt niet lang. Via Reguengos de monsaraz rijden we weer naar beneden. We zien plots een wijnhuis links langs de weg die open is. Vanwege de covid zijn er heel veel gesloten. We rijden de oprijlaan op en komen uit bij een moderne wijnboer. Alles is strak gebouwd en modern. We gaan naar binnen en komen in een super modern proeflokaal. We zijn niet de enige er zijn nog twee stellen binnen, maar er is ruimte genoeg dus om de afstand hoeven we ons geen zorgen te maken. Normaal komen er hier 200 mensen per dag, vandaag de dag zijn ze blij met tien. Mondkapjes heb je hier altijd op als je ergens naar binnen gaat en je bent verplicht je handen te deinfecteren. We zijn hier nu één dag en zijn er al aan gewend. We vragen of we wit en rosé mogen proeven. We proeven er vier, spugen het uiteraard uit, want we moeten nog rijden. Er komt één witte en één rosé door de smaaktest heen en gaan met vier flessen weer enroute. We gaan weer verder naar de volgende wijnboer. Niet dat we hier alleen voor de wijn zijn natuurlijk, maar ja als je er toch bent kunnen we er maar beter even voor gaan. Brenda wil graag kijken bij de wijnboer waar we gisteren de wijn van gedronken hadden. Dit is vlakbij het startpunt waar onze route begon. Een mooi rondje dus. We vinden herdade de Sobroso en rijden de oprijlaan op. Waar zijn we nu beland. Wauw, wauw en nog eens wauw. Wat is dit mooi. We lopen de winkel binnen, deze is een stuk authentieker dan de vorige. We worden ook hier weer erg vriendelijk ontvangen. We geven aan dat we gisteren een wijn van hun bij het eten hebben gedronken en dat deze erg goed bevallen was. Of we nog wat mogen proeven was dus onze volgende vraag. Zover kwam het eigenlijk niet, want ik denk dat ze dacht dat we er wel heel erg uitgehongerd uitzagen. Ze vroeg of we geen interesse hadden om de lunch te gebruiken bij hun in het restaurant. We konden wel wat gebruiken, het was immers al 13.00, dus de keuze was snel gemaakt. Ze ging direct met de keuken bellen waarna we haar mochten volgen. We liepen over het immense landgoed heen, sprekend over de prachtige omgeving waar ze dit paradijsje bezat. Na vijf minuten lopen door de bloedverziekende hitte van 42 graden, met een lichte bries die je doet denken aan een fohn die op standje barbecue staat. We mogen even rond kijken en zodra de tafel is gedekt komt ze ons halen. Nou bedankt, ik had eigenlijk op de airco gehoopt. We lopen even rond en zien een ooievaarsnest, maar geen ooievaar. We hebben er onderweg al tientallen zien zitten en vliegen, maar nog nooit zo dichtbij, ik hoop dat hij terug komt voordat we uitgegeten zijn. Na vijf minuten worden we binnen geroepen en mogen we plaats nemen in een ruimte die meer lijkt op een eetkamer dan op een restaurant. De ambiance is super. We beginnen wel al een beetje nattigheid te voelen. Zitten wij hier wel op ons plaats, hadden we niet een lange broek, blouse met een stropdas aan moeten doen? This is so not us. Wat krijgen we te eten, thats the question. We hebben op alles ja gezegd dus ik ben heel benieuwd. Natuurlijk bestellen we een wijn die we zelf zouden willen kopen, we bestellen dus, maar niet de excellente superieure special pricewinning vijftien jaar oude op uit de zee gevonden eikenhouten vaten die door de houtworm de speciale smaak geven. Die word denk ik iets te duur. We gaan voor een simpele rosé. Even proeven en giet dan maar vol. We krijgen een voorgerecht van kaas, worst, brood en een speciale, ja lach maar niet, tomaten jam. Tomaten jam? Ja dat hoor je goed. De geur van tomaten, maar zodra je een hap neemt is het zoet zoals jam. Een paar keer kauwen verder proef je weer echt tomaat. Heel vreemd dit, maar wel lekker. Bij navraag later schijnt er zelfs kaneel in te zitten. Het hoofdgerecht komt. Ieder krijgt een leeg bord en er komt een grote opschep lepel bij te liggen. Dan komt het hoofdgerecht een grote witte aardewerken pan/ovenschaal met deksel. De deksel word verwijderd en we zien een berg aardappel blokjes met langs de rand allemaal schijfjes sinaasappel. De ober geeft aan, het vlees ligt er onder en laat ons achter met deze schaal. We scheppen op en zien inderdaad als door een Hans klok uitgevoerde truc het vlees van onderuit de schaal verschijnen. We beginnen te eten en het smaakt verrukkelijk. Het is echt heerlijk. Als we klaar zijn vragen we na wat we gegeten hebben. We hebben zwarte varkens wangen gegeten. Deze schijnen alleen in deze streek voor te komen. We zitten vol, we hebben iets te veel gegeten, maar dan staat die meneer weer voor onze neus met drie borden in zijn hand. Het dessert is gearriveerd. Onee dat gaat nooit meer passen. Wat hebben we als dessert? Het is zelfgemaakte stratiatella ijs met zelfgemaakte sinaasappel cake. Weer iets aparts. We bedanken voor koffie, we willen nu toch eigenlijk wel naar onze volgende bestemming. We rekenen af en gaan dan alsnog even naar het proeflokaal voor wijn, niet om te proeven, maar om gewoon twee flesjes te kopen. Twee flesjes van de rosé die we net bij het eten hebben gedronken. Als klap op de vuurpijl zegt Chloë doodleuk, pap mam, deze betaal ik voor jullie. Wat een verrassing. Echt heel lief. We nemen de flessen in ontvangst, typen de eindbestemming in de telefoon en rijden de oprijlaan af. Misschien tot een volgende keer. Het is in ieder geval prachtig hier.

Afrika

De volgende bestemming ligt in Castro verde, nog 88 kilometer lager dan waar wij nu zitten. We rijden alleen maar binnendoor en zien echt prachtige dingen. Iedereen die ons kent en mee leest vanaf het begin weet dat wij een Afrika hart hebben. Soms lijkt het ook wel een beetje op Afrika en vandaar ook keuze van onze volgende bestemming. Foto's die wij zagen op booking deed ons aan Afrika denken. Niet alleen het wijdse uitzicht, maar ook de stijl van het hotel en de daarbij gemaakte accenten. We rijden door bet dorpje Castro verde en 30 seconden later rijden we er weer uit. Dat was de moeite niet. Navigatie geeft aan nog vier kilometer en we turen met z'n drieën door de ramen opzoek naar een glimp van het hotel. Het zou op een heuvel moeten staan en dus niet te missen. We zien een kerkje staan in de verte op een heuvel, daarover morgen wat meer, daar rijden we naar toe. We gaan de heuvel op en komen bij het kerkje, geen hotel, maar wel een bord. Herdade du Zambujal rechtsaf. We verlaten de verharde weg en rijden het 'Afrikaanse gravel' op. We gaan een poort met wildrooster door en lezen aan de zijkant van de weg dat we rustig moeten rijden ivm dieren op de weg. We verwachten elk moment een kudu, oryx of giraf achter een boom te zien staan, maar nee we zien geen dieren, maar fantasie is ook leuk. We rijden nog een kilometer verder en dan doemt ineens de herdade op. Ik zal jullie niet vermoeien met een wauw of een prachtig, maar bedenk gewoon alle superlatieven die je kent, plak deze achter elkaar en je hebt onze reactie. We parkeren de auto en gaan naar de receptie. Het is echt te gek. Foto's zeggen veel, maar om het in het echt te zien is fantastisch. We worden ontvangen door Philipe en rondgeleid over de herdade. Met een beetje geschiedenis over hun meer dan 100 hectare en omgeving word het toch langzaam aan een beetje erg warm. Ik wil zwemmen, afkoelen. Nu komen de covid regels. Ik zal ze niet opnoemen, de meeste kent iedereen natuurlijk al, maar hier nemen ze het in ieder geval erg serieus. We krijgen een sleutel en betreden de kamer. Wij alleen, er mag voor de rest niemand mee naar binnen volgens de regels, onze kamer is onze veilige plek. De kamer is ook schitterend er zit zelfs een klein keukentje in. Een hoekbank behoort ook tot het meubilair en in de aparte slaapkamer staat een groot bed. Had ik al gezegd dat het prachtig is. In de slaapkamer openen we de deur naar het terras. Het terras is voorzien van een klein zitje en een heel mooi uitzicht. Naast het terras zit een trap die alleen door ons betreden kan worden. Deze trap leid naar ons dakterras. Zo groot als onze kamer hebben wij nog een dakterras, wat is dit nou toch weer. Een eettafel in het midden met uitzicht zoals in Afrika maakt het helemaal af. We kleden ons snel om en rennen naar het zwembad. Er zijn niet veel gasten aangezien ze maar 10 kamers hebben. We liggen met zeven personen bij het zwembad of infinitypool zoals het eigenlijk genoemt word. Weer zijn we onder de indruk. Bizar dit. We bestellen wat te drinken en gaan genieten.

Sundowner

Ook hier in Portugal gaat de zon onder, het blijft gelukkig niet altijd zo heet. We mogen voor het diner plaatsnemen op het terras naast het restaurant om zo te kunnen genieten van de zon die achter de heuvels verdwijnt. Een mooie zonsondergang op een mooie plek. Heerlijk eten en de sfeer is goed. Corona zijn wij even vergeten, mag het even zo blijven?
We spreken nog even met Philipe over hun hotel. Philipe is getrouwd met Luther. Luther komt oorspronkelijk uit de Filippijnen vandaar de Aziatische invloeden die wij waarnemen. Philipe is oorspronkelijk geboren in Zimbabwe en vandaar dus de Afrikaanse invloeden. Ze vliegen altijd met KLM naar de Filippijnen dus ook hier is de cirkel weer rond. Dit is de plek waar alles samenkomt. Wij genieten nog even van deze Portugese sundowner en gaan dan voldaan naar bed.