dag 4

Afscheid

Afscheid nemen is ook een nieuw begin, om maar eens met zo'n xenos houten plankje te beginnen. Afscheid nemen we vandaag van Philipe en Luther en van hun prachtige paradijsje. Na het wakker worden schrijf ik de blog van gisteren nog even af, aangezien het erg laat en gezellig was geworden, ben ik daar niet meer aan toe gekomen. We gaan de spullen bij elkaar pakken om daarna alles in de auto te zetten. We moeten om 11.30 uit de kamer zijn, maar waarom zou ik dat willen. Des te eerder wij eruit zijn des te eerder kunnen ze desinfecteren voor de nieuwe gasten. We hebben met de sleutel beheerster van de villa afgesproken dat we om drie uur naar binnen mogen. Het is anderhalf uur rijden dus we kunnen hier nog even lekker relaxen. We bestellen vast lunch bij Philipe, want we moeten zijn speciale tosti proberen. Nou ja dat doen we dan maar. We vragen gelijk even of wij onze eergisteren gekochte wijn bij hem mogen laten staan. Als we de wijn ook alvast in de auto zetten hebben we waarschijnlijk glühwein. Dit is natuurlijk geen probleem. Hij zet ze achter de bar en als we straks de rekening betalen kunnen we ze zo meenemen. We leveren de sleutel vast in zodat ze aan de slag kunnen.
Wij gaan nog even heerlijk bij het zwembad zitten. Het is, ja geloof het of niet, een beetje fris. Het zal met de wind te maken hebben, want de zon schijnt nog steeds keihard. We lezen, praten en genieten nog wat totdat we een appje krijgen. Om precies 11.38, ik zal het mooit meer vergeten. Een alles beslissend appje. Of we het redden om, om 13.30 al bij de villa te zijn. Ik moest helaas negatief antwoord geven. Het is anderhalf uur rijden en we moeten nog lunchen, of we moeten de lunch skippen. Snel naar binnen en vragen of het nog kan. Helaas Anna de lunchkok is al begonnen met onze lunch. Ok geen probleem dan lunchen we gewoon. Misschien maar beter ook anders gaan we snoepen in de auto. We betalen wel vast de rekening en gaan dan op het terras zitten en wachten op de lunch. Ja en dan duurt wachten heel erg lang. Het klinkt allemaal misschien erg overdreven, maar we verheugen ons er zo op. Lekker je eigen huisje zonder corona regels. Als we klaar zijn met de lunch gaan we opzoek naar Philipe en Luther om afscheid te nemen. Luther en Philipe zijn buiten en bedanken ze voor hun gastvrijheid. We gaan weer op pad naar onze volgende bestemming.

Lekker dom

We voeren de bestemming in en volgen de route beschrijving van google het is 85 kilometer en hij geeft aan dat het ongeveer anderhalf uur rijden is. Dat lijkt mij bijna onwaarschijnlijk, maar google weet alles dus ik zal het wel fout hebben. We rijden de eerste 20 kilometer lekker door, maar de eindtijd blijft hetzelfde. We passeren een dorpje en daarna begint de weg langzaam te slingeren. We zitten achter een vrachtauto en ik geef bij grap aan dat google dit dus ook al wist, vandaar die eindtijd. Ik weet na ongeveer vijf minuten een mooie inhaalactie te bewerkstelligen en het gas kan er dus weer op. Maar dan, als door een wesp gestoken schreeuwt Brenda naast mij, stop, stop. Ik schrik mij wezenloos en ik dacht dat er iets ernstigs aan de hand was. Het was niets ernstigs, het was nog veel erger. Voor iedereen die nu denkt hoe erg, nou echt heel erg. We zijn de wijn vergeten zegt ze. De schrik zit er nu echt goed in, maar er is natuurlijk, maar één oplossing. Ik trek aan de denkbeeldige handrem, want bij die nieuwe auto's is dat allemaal elektronisch, en maak een one hundred and eighty en maak rechts omkeert. We appen direct met Philipe om te zorgen dat hij ze niet opdrinkt en racen de 38 kilometer die we al hadden gereden terug. Ook appen we de beheerster dat we weer terug moeten vanwege een nog nader uit te leggen probleem. We konden nog niet vertellen wat het was aangezien we het zelf eerst nog even van de schrik moesten bij komen. Als we het een plekje hadden gegeven zouden we het wel vertellen. Aangekomen bij Philipe namen we de flessen, zeven stuks, in ontvangst en beginnen we opnieuw. Ik moest meteen aan dit filmpje denken. https://youtu.be/X7DCK6560ao weet niet of het werkt anders hoor ik het wel.

Villa

We rijden het eerste stuk lekker door, ik wist de bochten nog, dus dat schoot lekker op. Tot we het punt van onheil waren bereikt ging het allemaal vlot. Daarna begon de weg zich als een soort gekookte spaghetti voor ons uit te kronkelen. Mocht je ooit hier zijn en een dagje erop uit willen is deze route echt aan te bevelen. We reden steeds hoger de bergen in en kregen de ene scherpe bocht na de ander. Wat een prachtige weg was dat. Nu begreep ik google dus waarom wij er zo lang over zouden doen, maar het is het zeker waard. Wat een prachtige route. We parkeren om 15.10 voor de villa en maken kennis, met mondkapjes op, met de beheerster. Deze alleraardigste Rotterdamse woont hier in de buurt en leidt ons rond door het huis. Laat ons wat dingetjes zien die handig zijn om te weten en legt wat regels uit. Als alles duidelijk is krijgen we de sleutel, vertrekt ze en is het huis voor ons voor twaalf dagen. Yes. We lopen de bagage naar binnen en gaan dan snel weer weg. We moeten nu even naar de supermarkt voor wat eten voor een dag of twee drie. Daarna kijken we wel weer. Alle kleine dingetjes, zoals zout, peper, kruiden, olie, maar ook vaatwastabletten en wasverzachter staan er gewoon al. Gewoon gebruiken, maar wel aanvullen als iets op is. Lijkt ons natuurlijk logisch. We gaan naar de dichtstbijzijnde supermarkt, toevallig is dat de Lidl en kopen de broodnodige dingen voor het eten. We eten vandaag sla met een stukje vlees op de bbq, er staan er twee, één op kolen en één op gas. Ik kies vandaag voor de makkelijke weg.
Terug in de villa zetten we alles wat gekoeld moet worden koud en laten dan de boel de boel. Nu kan het, we springen gedrieën in het zwembad. Wat een genot. We laten ons opdrogen, nou ja Brenda en ik dan, en gaan dan de rest van de spullen opruimen met daarbij ook de koffers. Chloë gaat ondertussen de opblaasdieren opblazen. Waarna we direct weer in het zwembad plonsen. Wij gaan hier echt genieten. We drijven lekker met z'n drieën op een opblaasdier door het zwembad. Vandaag kan wederom niet meer stuk.